Buten vör

vun Heinz Rehn

De Obend is gris un nattkold. An de Kant vun en Fabrikruine steiht een ool'n Buuwaag. Ut en Obenrohr drängt hungern Rook, duckt sik, as will he nich sehn warrn, un verkrupt sik mang Büsch un Struchwark, as een Spitzboov.

Op den runden Disch in den Buuwaag flackert een Talliglicht, stoht dree Snapsglöös un een Buddel. Dree Mannslüüd sitt rundum. Dat Tüüg, dat se dräägt, hett al mol in Plünn'nbüddel legen, wegsmeten von Lüüd, för de dat nich mehr good noog weer. Söß Oogen stiert wat trurig, wat lustlos in den Schien vun dat Licht.

Rechts in de Eck knistert een Holtfüer in en lütten Kanon'noben. Gegenöver steiht en Schrank. In de annere Eck stoht dree isern Bettgestelle. Alls Saken, de eenmol as Sperrmüll an de Straat stohn hebbt.

Hannes grippt mit zittern Hand na de Buddel: "Wodka! Mensch Korl, wat büst du vundaag spendabel. Sowat Godes heffik je all siet Johr un Dag nich mehr drunken." Denn schenkt he de Glöös vull.

Günther, mitte twintig, de Jüngste vun de dree, fraagt wat verwunnert: "Seggt, is dat en besünnern Daag, hebbt wi en Grund to fiern?"

Korl grippt sik in Bart. De Gedanken goht in em tokehr. Vör tein Johr hett he sien Geburtsdag noch düchtig fiert — mit Frünn un de Familie. Vundag schaamt se sik för em un dreiht bi, wenn se em vun wieden op de Straat kaam'n seht. Vör teihn Johr hett he ok noch en lütt Buugeschäft hatt. He weer ansehn un acht, un sien Handslag weer so veel wert as en Verdrag. Denn kreeg he en groten Opdrag un hett dor veel Geld rinsteken. De Opdraggeber aver weer een Bedreger. As Korl dat begreep, weer he pleite. Un denn sünd se as de Geier över em herfull'n. De oole Buuwaag weer alls, wat se em laten hebbt.

"Een besonnern Dag", Korl schüttelt den Kopp, "ik weet nich? Bün vundaag 65 Johr old worrn. Aver dat is keen Grund to'n Fiern. Denn jüst an so een Dag deit dat Erinnern doch weh, bannig weh." —
"Ja", seggt Günther, "dat Erinnern deit weh." Vör knapp twee Johr hett he noch vun en Tokunft dröömt. Denn, över Nacht, weer de Fru weg un he seet op en Dutten Schulden. As he begreep, dat se em blots utnütt hett, is he dor nich mit klaar kaam'n. Hett denn ok nich lang duert, un he lääg op de Straat.

Günther grippt na Korls rechte Hand: "Liekersl, Korl, ik gratuleer di, dat is nu mol so Mood. Aver Korl, wat ik di al lang mol segg'n wull, ik dank di, dat du mi domols mitnohn'n hest, as ik in Park op de Bank seten un nich mehr wieder wußt heff. Wokeen weet, wo ik sonst landt weer. Un ik dank ok, dat jüm mi ümmer wedder vör de Buddel wohrschuut un Moot tosnackt hebbt. Ja, is good to weten, dat ik Frünn'n heff, de mi verstoht un sik um mi sorgt. Vele Mol denk ik, jüm sünd mien Familie, un de Buuwaag is mien Tohuus."
Korl leggt sien linke Hand op Günthers rechte: "Laat good ween, Jung. Dat du nich afsackt büst, is mi een Trost un gifft mi dat gode Geföhl, dat ik doch noch to wat nütt bün."

Ok Hannes gratuleert, se drinkt un prostet sik to. Hannes hett ok eenmol betere Tiden hatt. He is dörtig Johr Dag för Dag in de Firma gohn, hett sien Arbeit maakt, hett nienich krank speelt un alle Daag de Bildzeitung leest. Nich in Droom hett he doran dacht, dat sik doran wat ännern kunn.
Doch denn hett de Firma dicht maakt, is in't Utland troggen. Em hebbt se en lütt Handgeld in de Hand drückt, denn kunn he gohn.
Dorna weer em, as stunn he vör en grote Muer. Links vorbi gung nich, rechts vorbi gung ok nich. En Ledder hool'n, üm op irgendeen Aart över dat Hindernis weg to stiegen, dorto fehl ok em dat Rüsttüüg. He harr doch blots lehrt, sien Arbeit to doon, as en Peerd vör den Melkwaag, alle Daag den sülben Trott, lenkt vun den Kutscher. Nu aver weer he op sik alleen stellt, vör sik de Muer, achter sik den Afgrund. In sien Angst hett he na de Köömbuddel grepen, hett dat Gliekgewicht verlorn, is op en Afgrund to torkelt un in't Rutschen kaam'n. Un wokeen eenmol rutscht, de rutscht geweuhnlich, bit dat nich mehr deper geiht. Doch kort vör den Punkt, an den de Kööm to'n däglich Brot ward, hett Korl em opfung'n. Blots an Daag, wenn dat Elend in em to groot ward, bruuk he den Kööm, üm sik in een Droomwelt to flüchten.

As Hannes to'n drüttenmol de Glöös vull geten will, seggt Günther: "Danke."
Korl kickt em an: "Ik wull, ik kunn dat ok noch segg'n. Aver all deminnachtigen Blicke, de ik alle Daag op de Straten un op den Weg na de Armenköök infung'n heff, de hebbt mi uthöhlt. Un all de fein'n Pinkel, de op de Straat an mi vorbi kiekt, hebbt mi Stück um Stück de Achtung vör mi sülbst nohm."

Denn kickt he Günther an: "Jung, mi freut, dat du di noch nich opgeben hest. Hannes un ik, wi sünd al to old dorto. Wiß, wi versöökt noch alle Daag oprecht langs de Straaten to gohn, aver to'n Krüüz-graad-Maken, dat Leben de Stirn to beden, dorto fehlt uns de Kraft. Uns Weg geiht bargdaal. Du aver büst noch jung, hest noch Mumm in de Knaken, üm wedder fasten Grund ünner de Fööt to kriegen. Un du mußt an di gläuben, alle Daag fast an di gläuben, dat gifft Kraft. Un jichenswo warst denn ok en Weg finn'n, de ut dissen Buuwaag rutföhrt."

Hannes stiert en Stoot op de Köömbuddel, schenkt na un drinkt: "Korl hett recht, du kannst di noch gegen den Kööm to Wehr setten, bruuk disse Kraft, dat du wedder langs de Straat gohn kannst, ohn dat de Lüüd di scheel vun de Siet ankieken doot."
Korls Tung'n ward swoor un he sinneert: "Hett ümmer Menschen geben, de ohn en Will'n dörch dat Leben stolpert sünd. Menschen, de dat nie nich lehrt hebbt, sik sülbst to regeern. Menschen, de keen Kraft harrn, dat eegen Leben en Richt to geben un denn al as junge Bengels op de Straat landt sünd." —

"Hett dat", nickt Hannes, "hett dat. Aver dat sünd de wenigsten. De meetsten, de vundaag op de Straat leevt, sünd verletzt an Liev un Seel in't kole Water full'n. Üm aver wedder an't Över to swimm'n, fehl de Kraft. De Stroom weer to stark, so hebbt se sik drieben laten." He lüfft sien Glas: "Prost, Korl! Laat uns dien Geburtsdag noch fiern, laat uns noch en Leed sing'n un en beten vergnöögt ween. Denn de Dag is aftosehn, an den ok wi to de grote Familie höört, de nich mehr fiert un blots noch drinkt, —— üm to vergeten."