vun Heinz Rehn De Obend is gris un nattkold. An de Kant vun en Fabrikruine steiht een ool'n Buuwaag. Ut en Obenrohr drängt hungern Rook, duckt sik, as will he nich sehn warrn, un verkrupt sik mang Büsch un Struchwark, as een Spitzboov. Op den runden Disch in den Buuwaag flackert een Talliglicht, stoht dree Snapsglöös un een Buddel. Dree Mannslüüd sitt rundum. Dat Tüüg, dat se dräägt, hett al mol in Plünn'nbüddel legen, wegsmeten von Lüüd, för de dat nich mehr good noog weer. Söß Oogen stiert wat trurig, wat lustlos in den Schien vun dat Licht. Rechts in de Eck knistert een Holtfüer in en lütten Kanon'noben. Gegenöver steiht en Schrank. In de annere Eck stoht dree isern Bettgestelle. Alls Saken, de eenmol as Sperrmüll an de Straat stohn hebbt. Hannes grippt mit zittern Hand na de Buddel: "Wodka! Mensch
Korl, wat büst du vundaag spendabel. Sowat Godes heffik je all
siet Johr un Günther, mitte twintig, de Jüngste vun de dree, fraagt wat verwunnert: "Seggt, is dat en besünnern Daag, hebbt wi en Grund to fiern?" Korl grippt sik in Bart. De Gedanken goht in em tokehr. Vör tein Johr hett he sien Geburtsdag noch düchtig fiert mit Frünn un de Familie. Vundag schaamt se sik för em un dreiht bi, wenn se em vun wieden op de Straat kaam'n seht. Vör teihn Johr hett he ok noch en lütt Buugeschäft hatt. He weer ansehn un acht, un sien Handslag weer so veel wert as en Verdrag. Denn kreeg he en groten Opdrag un hett dor veel Geld rinsteken. De Opdraggeber aver weer een Bedreger. As Korl dat begreep, weer he pleite. Un denn sünd se as de Geier över em herfull'n. De oole Buuwaag weer alls, wat se em laten hebbt. "Een besonnern Dag", Korl schüttelt den Kopp, "ik
weet nich? Bün vundaag 65 Johr old worrn. Aver dat is keen Grund
to'n Fiern. Denn jüst an so een Dag deit dat Erinnern doch weh,
bannig weh." Günther grippt na Korls rechte Hand: "Liekersl, Korl, ik
gratuleer di, dat is nu mol so Mood. Aver Korl, wat ik di al lang
mol segg'n wull, ik dank di, dat du mi domols mitnohn'n hest, as ik
in Park op de Bank seten un nich mehr wieder wußt heff. Wokeen
weet, wo ik sonst landt weer. Un ik dank ok, dat jüm mi ümmer
wedder vör de Buddel wohrschuut un Moot tosnackt hebbt. Ja, is
good to weten, dat ik Frünn'n heff, de mi verstoht un sik um
mi sorgt. Vele Mol denk ik, jüm sünd mien Familie, un de
Buuwaag is mien Tohuus." Ok Hannes gratuleert, se drinkt un prostet sik to. Hannes hett ok
eenmol betere Tiden hatt. He is dörtig Johr Dag för Dag
in de Firma gohn, hett sien Arbeit maakt, hett nienich krank speelt
un alle Daag de Bildzeitung leest. Nich in Droom hett he doran dacht,
dat sik doran wat ännern kunn. As Hannes to'n drüttenmol de Glöös vull geten will,
seggt Günther: "Danke." Denn kickt he Günther an: "Jung, mi freut, dat du di noch
nich opgeben hest. Hannes un ik, wi sünd al to old dorto. Wiß,
wi versöökt noch alle Daag oprecht langs de Straaten to
gohn, aver to'n Krüüz-graad-Maken, dat Leben de Stirn to
beden, dorto fehlt uns de Kraft. Uns Weg geiht bargdaal. Du aver büst
noch jung, hest noch Mumm in de K Hannes stiert en Stoot op de Köömbuddel, schenkt na un
drinkt: "Korl hett recht, du kannst di noch gegen den Kööm
to Wehr setten, bruuk disse Kraft, dat du wedder langs de Straat gohn
kannst, ohn dat de Lüüd di scheel vun de Siet ankieken doot."
"Hett dat", nickt Hannes, "hett dat. Aver dat sünd
de wenigsten. De meetsten, de vundaag op de Straat leevt, sünd
verletzt an Liev un Seel in't kole Water full'n. Üm aver wedder
an't Över to swimm'n, fehl de Kraft. De Stroom weer to sta Na de Homepage vun den Autor geiht
dat hier.
|