Nu passt de Büx

vun Heinz Tiekötter

Ik holl dat bald nich mehr ut: Siet Weken meent miene Fro, ik müss mi mol 'n beten üm miene Gesundheit un mien Figur kümmern. Sünnerlich üm miene Figur. Se meent, mien Buuk gifft Tüügnis öber mien gesundheitlichen Tostand. "Woso dat, gleuvst du, dat ik schwanger bün?", froog ik ehr. Lang kannst' sowat nich utholl'n, un dorüm goh ik nu in de Muckibood. Un wat du dat nu gläuvst or nich, ik find dor Spooß an.

An mien linke Siet rackert sik Veronica af. Ehre himmelblauen Ogen un ehre roten Hoor harmoniert op'n wunnerbore Ort mitenanner. An miene rechte Siet trainiert Sabine. Een vun ehr Vöröllern mutt ut Fernost inwannert sien. Dat gnitterswatte Hoor un ehre dunkelbrunen Mandelogen passt goot to ehre olivfarbige Huut. Ik gläuv, hier in düt Studio heff ik den besten Platz. De beiden Deerns sünd sowat vun seut! Wat bi de beiden ünner ehre Trikots allens in Bewegung is, wenn se denn so richtig loosleggt; Jungedi, dor fangst an to drömen. Also, wenn du mi drepen wullt, denn koom man nich to falsche Tiet. Kumm an'n Obend. Bi miene beiden Zuckersnuten in de Muckibood steurst du mi blots.

Un nu mook ik all siet veer Weken intensiv düssen Sport. Wenn ik nich grod de beiden Deerns tokiek, wat wull mehrstendeels de Fall is, dat geev jo ik to, denn streng ik mi ok düchtig an. Un ik heur eerst op, wenn ik so no fiev Minuten ut de Puust bün. Denn kiek ik eerstmol no rechts un links un verhool mi 'n beten un fang wedder an to drömen. Un ik gläuv, miene körperlichen Anstrengungen, de bringt all wat. Ik holl mi anners, wenn ik de Deerns seh. Un wenn ik den Buuk intreck, denn krieg ik 'n richtigen Bostkasten. Gewicht heff ik noch nich verloorn. Muskelmasse is wull sworer as dat wabbelige Fett vörher.

Bald ward mi ok wedder de olen Klamotten passen, de ik nienich verschenkt heff. Ik heff jümmmers wusst, een goden Dags treck ik de wedder an. Hüüt weer dat sowiet: Ik kunn eerstmolig wedder miene Jeans antrecken un heff mi as James Dean in "Jenseits vun Eden" feult. Kannst di noch op den Film besinnen? Vun miene Gürtels passt de mit dat Gummigeflecht an besten. De annern sind woll 'n beten kötter worrn. Ik nehm an, de hebbt sik tosomen trocken, as ik se oprollt heff. Ik harr se henhangen müsst, dat längt se mehr.

Also, ik heff grod miene Jeans an un seuk no'n poor lebhafte Socken, as miene Fro üm de Eck kümmt. Glieks as se mi seh, kreeg se wedder düssen hinterhältigen Grientje, denn ik bi ehr nich lieden kann. Mit Spott deist du diene Mitminschen weh. Denn schüttkoppt se, dat ik eerst dach, se harr villicht noch vun dat Duschen 'n beten Woter in de Ohren. Se quees mol wedder: "De Büx is veel to eng, de passt di nich mehr. De sütt ut, as wenn du dor een ruthaut hest."

Ik heff nix seggt un bloots afwunken. Se stichelt wieder: "Nee, nu mol in Eernst; de kannst du nich mehr antrecken. De passt würklich nich mehr!"

Ik kümmer mi nich üm ehre Snackeree. In'n Stillen harr ik ober 'n lütt beten dat Gefeuhl, se kunn Recht hebben. Togeben wull ik dat ober nich. Ik gläuv, ik leep ok all 'n beten blau an. Denn wull ik noch de Socken ut de ünnerste Schuuv holen un güng in de Knee. "Ratsch" hett dat luud un düütlich mookt un miene Büx weer vun vörn an de Knööp bit achtern an Gürtel opreten.

"Mann", lacht miene Fro, "nu passt se di jo doch!"

Dat gifft Ogenblicke, dor kunn ik se ümbringen!