vun Heinz Tiekötter Dat gifft Ehelüüd, de harmonieren nich mit'nanner. Se sünd to ünnerscheedlich un mit de Tiet köönt se sik nich mehr verknusen. Un oftens froogt sik dat Poor loter: Wat weer dat egentlich, wat uns mol tosomenfeuhrt hett? Is nix mehr vun dor. Dat gifft Verhollen, an de kannst du di nich geweuhnen. Ik segg di mol 'n Bispeel: He is 'n groten Giez un se smitt dat Geld to'n Finster rut. Orrer: He mag nich veel seggen un se sabbelt rund üm de Klock, dat du di froogst, wannehr se mol Luft holt? Lieschen is ok scheed worrn. Ehrn Söhn Stefan wull se no de Schedung alleen optrecken un nich hergeben. De sull bi ehr groot warrn un sik nich to so'n öberkandidelten Minschen as sien Vadder Klaas entwickeln. As de Jung lütt weer, hett he se noch an de Tiet erinnert, as se ehrn Mann dull leev harr. Doch de Tieden ännert sik un de Minsch ännert sik mit. So ok ehr Stefan: De anfangs so nüdelige Jung is sien Vadder jümmers ähnlicher worrn. Sünnerlich, as he in de brietigen Johr'n keem. Weer he an'n Wekenenn bi sienen Vadder to Beseuk, keem he mit nee Unorten trüch. He sabbelt allens no, wat sien Vadder an Schnacks vun sik geben hett, un ward em dordörch jümmers ähnlicher. He versöcht dat nu ok all mit dat dickdoonsche Gehabe, wat Lieschen
freuher all ninich verknusen kunn. Stefan hett datsülbige grote
Muul un desülbigen angeberischen Bewegen. He mookt dat no, wat
de Ool em vörmookt. He driggt den sülbigen Hoorsnitt un
hett sik de lieke Sünnenbrill besörgt. Un sien Vadder fördert
dat. He schenkt em Kleedung, Doch nu ward rieten: Stefan hett vun sienen Vadder 'n Buddl Duftwoter
schenkt kregen; mit densülbigen seuten Ruuch, de Lieschen all
bi Klaas nich utstohn kunn, wenn he sik dormit inpüüstert
hett un 'n beten rüken däe, as wenn he in'n Puff west is.
Dorüm schimpt Lieschen nu düchtig: "Nu is de Bock ober
fett. Wat to veel is, is to veel, nu rükt he ok noch as sien
Vadder!" 11.8.2019
|