Bi't Inköpen

vun Berthold Cordes

Jedereen, de mi kennt, weet, dat ik keen Fründ vun't Inköpen bün. Du geihst in en Geschäft un denn steiht dor al een achter di un fraagt, of he di woll helpen kann. Meist segg ik denn: "Nee, ik kiek blots mal!" Un denn sehg ik to, dat ik gau ut'n Laden rutkaam. Oder ik kööp gau wat, irgend so'n Kraam, uk wenn ik dat gor nich bruken do, man blots, üm endlich Freed to hebben vun de lastigen Verköpers. Nee, Inköpen oder Shopping, as dat vondaag ja wull heet, is för mi en aardig Last, vör de ik mi opleevst drücken do.

Männichmal aver blifft dat nich ut, dat uk ik mal mit den Inkoopswagen dörch den Supermarkt trecken do. Interessant is't schon, wenn een all de Saken süht, de dor utleggt sünd: Obst, Rundstücken, Melk, aver uk Sluck un Beer, Zeitungen un noch veles annere mehr.

Oplevst aver kiek ik mi de annern Lüüd an: De Dicke dor geiht snoorstracks an dat Spirituosenregaal, packt en Buddel Steenhäger in sien Korf un geiht denn liekut na'n Kees-Thresen, packt en Stück Emmendaler in un geiht wieder na't Köhlregaal, nimmt dor noch en Pakeet Bodder rut un sluurt na de Kass, wo he all'ns betaalt. De annere dor mit sien struwwelige Hoor steiht so as verloren mitt'n twüschen de ganze Woor, hett en Zedel in'e Hand, wo all'ns opsteiht, wat he mitbringen schall, löppt von een Eck in'e annere un de Korf ward un ward nich vuller. Un denn de lüttje Deern mit den blonden Peersteert: se hett sik en Tüüt vull Bontjes ut'n Regaal holt un steiht nu in'e lange Slang vör de Kass. Wo geern harr se nu woll al een oder uk twee Bontjes ut ehr Tüüt nahmen un in'n Mund steken, aver noch harr se nich betaalt un so müss se noch'n beten töven.

Intwüschen bün ik mit mien Wagen bi't Waschpulver ankamen un wiel dat op mien Inkoopszedel steiht, pack ik een Pakeet in. Vör mi schüfft en Fro mit ehrn Inkoopswagen. Se kickt sik üm, as wenn se wat söken dä. Un denn röppt se: "Hans-Heinrich, musst nich, dat kann ümfallen!" Aver to laat: Üm de Eck harr en Knirps, so söven, acht Johr, en Stapel Paketen mit Hunnenfudder ümsmeten. Wat jüst noch as en Pyramide opbaut weer, dat leeg nu as en Hümpel twüschen twee Regaalregen, dat nüms mehr mit sien Wagen dor vörbischuven kunn.

En Verköpersch kummt anbirst un kriggt Hans-Heinrich jüst noch to faat, as he sik ut'n Stoff maken will. "Du frecher Bengel", schimp se em ut, "du hast doch absichtlich die Pakete umgestoßen!" Hans-Heinrich kickt sik na sien Mudder üm, un de steiht uk al, beid Hannen in'e Hüften stemmt, praat: "Was fällt Ihnen ein, meinen Sohn zu beschimpfen? Weshalb stellen Sie denn auch die Pakete hier mitten in den Weg? Ist ja unerhört, so was!" Wenn ik nu nich nipp un nau sehn harr, dennso kunn ik de Mudder ja noch verstahn. So aver harr se seker beter doran daan, ehrn Hans-Heinrich mal ganz ollig de Leviten to lesen, as em noch in Schuul to nehmen. Ik aver meen, dat kunn beter ween, mi trüchtoholen, un schuuv mit mien Wagen na de Fleeschafdelen. Dat duur gor nich lang, dor kummt uk de Fro mit ehrn Hans-Heinrich an'n Tresen.

De Bengel harr sik intwüschen ut'n Kist Malzbeer, de sien Mudder in'n Wagen stellt harr, een Buddel rutkregen un plöör dormit op'n Footborrn rüm. "Jung, laat den Swienkraam na!", segg ik to em, aver de kickt mi man blots so drook an, as wull he seggen: "Du hest mi ja woll gor nix vörtoschrieven!" Ik nehm em de Buddel ut de Hand un geev se sien Mudder, de mi aver uk man blots ankickt, as wull se mi en Gardinenpredigt holen, vun wegen ik mi nich in anner Lüüd ehr Angelegenheiten intomischen heff. Ehr dat se aver losleggen kann, heff ik mien Wagen nahmen un mien Inkoop wieder afsloten, denn op mien Zedel stünnen ja noch wichtige Saken op.

As ik all'ns tohoop heff, schuuf ik an de Kass. Jüst vör mi steiht dat Froonsminsch mit ehr vertogen Jung. De Bengel pocht mit den Inkoopswagen gegen en ole Fro, de vör em in'e Reeg steiht. Se dreiht sik üm, troot sik aver nich, wat to seggen. De dummerdriestig Jung föhlt sik nu opmuntert, sien Undöög wieder to drieven. Mit en korten Gnucks schüfft he den Wagen de ole Fro wedder in'e Hacken. De is nu vergrellt, dreiht sik üm un seggt: "Laat dat ween!" De Bengel aver dinkt sik: "Nu eerst recht!" un drifft wieder siene Schandtaten. De so piesackte Fro ward dat nu doch to bunt. Se went sik an de Mudder vun den Quälgeist un seggt: "Wenn Se ehren Jung nich beter torechttrecken köönt, denn schull'n Se em to Huus laten, dat he sien Dummtöög maken kann, woneem he dat ogenschienlich lihrt hett." Nu pluster sik aver de Mudder op: "Un wenn Se keen Ahnung vun antiautoritäret Optrecken hebbt, denn wesen Se gefälligst still! Ji Olen sünd doch vun güstern!"

"So", dink ik, "antiautoritäret Optrecken schall dat also ween!" Ik nehm dat Glas Honnig ut mien Inkoopswagen, dreih den Deckel af un klecker den Honnig dat Froonsminsch vör mi över'n Kopp. De schütt tosamen, dreiht sik na mi üm un bruust op: "Wat fallt Se denn in?" Ik aver laat mi nich ut de Rauh bringen un anter ehr: "Tja, dat is ja man blots, dat ik uk antiautoritär opwussen bün!"

Wraak is even sööt — honnigsööt!