Twee Utlänners to Huus

vun Berthold Cordes

Dat mutt ja woll an de hoge Luft liggen, dat wi Flachlandtirolers in de Bargen jümmer glieks to gruveln anfangt. Wat anners kann ik mi dat nich vörstellen, dat ik hier nu op de Bank sitt un över dat nasinneer, wat ik jüst eben beleevt heff.

Dat is noch keen dree Stünnen her, dat ik op eben disse Bank sitten dä, üm mi de wunnerbore Tiroler Landschop üm mi rüm antokieken. Dat depe Daal mit all de lütten Hüüs un de lüürlütt Autos, de sik so as Speeltüüg dörch dat Daal slengeln. Op de anner Siet de hogen Bargen, wo ganz baven in 3000 Meter Hööchte noch Snee liggen dä, un över all'ns schien de Sünn mit all ehr Herrlichkeit.

As ik vör dree Johren dissen Weg al eenmal tosamen mit mien Öllern gahn bün, is mi dat all'ns gor nich so opgahn. Dittuur aver kunn ik mien egen Weeg na de Alm klattern un dat weer nich jümmer blots de Weg, de fast weer un sik in'n Zickzack na baven slengel. Nee, mitünner klatter ik liekut den Barg hooch un kann so en poor hunnert Meter afkörten. So bööd sik mi aver uk männichmaal en Utblick, de för mi nee un unbeschrievlich weer.

Jüst in dissen Ogenblick kummt en grote Keerl op mi to: "Bleib nur sitzen, Bursch! I werd mi zu dir hocken, well?" He fraagt na mien Naam un ik segg: "Hannes heiß ich." — "So, Johannes heischt also, well. Und I heisch Alois, aber kannscht ruhig Loisl sagen, well." He snackt jüst so, as de annern Lüüd hier uk, blots hüür sik dat all'ns so an, as harr he bi't Snacken en Kaugummi twüschen de Tähnen un denn jümmer sien "well" na jeden Satz! Een kunn dinken, dat he hier uk nich to Huus is, aver sik doch bannig goot utkenn.

"Wo willscht denn hi?" — "Och, ich will man nur auf die Leiner Alm und dann wieder ins Tal hinunter", anter ik em in godet Hoochdüütsch, dormit he mi uk verstahn kann. "So, zur Leiner Alm willscht nauf, da ham'ma ja denselben Weg. Dann lass uns man gmeinsam naufsteige, well!"

Goot toweeg is mi nich bi den Gedanken, mit en wildfrömden Minschen tohoop wieder to gahn, aver he maakt en fründlichen Indruck, dat ik denn doch mit em den Barg wieder opstieg.

Un nu vertell he siene Geschicht, dat he, as he uk föffteihn Johr old weer, so as ik nu, hier baven op de Alm Keih höödt harr un dat he mit twintig Johr na Amerika utwannert weer. Ik mark, dat sien Schreed jümmer faster un wieder ward, je nöger wi an de Alm kaamt. Vun Wieden kann een nu al dat Lüden vun de Keihklocken hörern. Ganz wiet kann't nich mehr ween! Na'n korte Wiel is dörch en Lichtung dat Dack vun de Almhütt to sehn un nu geiht dat mit forsche Schreed op'n Oort to.

Meist ut'e Puust kaamt wi beide op de Alm an. De Keih, de hier, anners as bi uns, muusgrau, griesgrimmelig, bruun oder rotbunt utseht, kiekt uns mit grote Ogen an, laat sik dorbi aver bi jümehr Wedderkauen nich stören.

Bi de Almhütt ankamen, bimmelt mien Wannerfründ an de grote Klock an de Döör. En ole Fro maakt op un beed uns intotreden, denn hier kemen faken Wannerslüüd vörbi, de geern in'e Hütt to Rast ankiern dään. Alois kickt de Fro an. Sien düüstern Ogen, de uk anners al ut dat towussen Gesicht lüchten dään, harrn nu en fuchtigen Gleem kregen. "Mutter", segg he, "erkennscht mi nimmer?" De Olsch sett sik op 'n Schemel, de in'e Eck vun de Köök steiht, un kickt em stier un twievelnd an. "Ja, Loisl, bischts wirklich?" Un nu fallt sik beide in'e Arms.

Mi ward de ganze Saak nu schaneerlich, weer ik doch ganz un gor över bi dit freidige Weddersehn vun Mudder un Söhn. Deswegen will ik mi nu uk ut'n Stoff maken. "Da bleibscht hocken, well!", seggt Alois to mi, un mi blifft nix anners över, as de Freid mit jüm to delen.

"I bin wieder z' Hause! Und jetzt möcht' ma a großes Glas kühle Milch, well!" Mi weer woll en Cola lever, aver in disse Freid much ik nu nich mit Extrawünsch kamen. As ik mien Melk utdrunken heff, segg ik, dat ik nu wedder in't Daal rünner mutt, wo Vadder un Mudder wiss al töven. Ik bedank mi bi de beiden glücklichsten Minschen in dissen Ogenblick un maak mi op den Trüchweg.

Un nu sitt ik hier jümmer noch op de Bank un kiek op all de Herrlichkeit üm mi rüm. Wat harr Alois doch swarmt vun Amerika, wo schöön dat dor doch weer. Aver wat is dat doch all'ns gegen de Freide un de Hartlichkeit, de em hier to Huus tokummt?
In en halve Stünn bün ik uk ünnen in't Daal. Denn ward Vadder un Mudder un ik uns Kuffers tosamenpacken, un morgen fröh geiht dat af över de Bargen, na'n Noorden, na Rockst an de Oost, man blots teihn Meter övern Meeresspeegel, wo 't meist blots swartbunte Keih gifft, — na Huus!