Passion 2025
Sünndag Oculi

vun Gertrud Everding

Mien Ogen kiekt alleen op Gott.

Psalm 25, Vers 15

Wat bün ik froh, dat ik goot kieken kann!
Ik kiek ut'n Finster, ik kiek mi de Minschen an un kiek ok mal im Kiekkasten. Wat dor so allens passeert!

Avers de letzte Tiet is dat keen Freid mehr mit den Kiekkasten. Mi is dat bannig grugelig. Krieg is överall! Worüm kann de Minsch nich maal in Freden leven? Mien Gott, hest du uns denn heel un deel verlaten?

Ik glööv, dat is annersrüm: Wi hefft di verlaten.

Ok de Weg na Jerusalem is vull von Moord un Krieg. Dree Religionen hollt düsse Stadt hillig, un all dree hefft en Fredensbott vun Gott kregen. Un liekers — orr dorwegen? — is dor Striet un Unfreden siet Minschengedenken. Ik wünsch mi: Wenn wi dor ankaamt, denn is endlich eenmaal Freden!

Aver Jesus seggt, dat gifft keen Freden, de Minschen weet nich mehr, wat dat is: Freden. Se meent, dat is bloots en scheunen Droom? De Minsch bringt nix anners mehr toweg as Krieg.

Is kloor, wi maakt uns nu op den Weg. Freden is anseggt! Wi wüllt Freden! Wi gaht eenfach all tosamen na Jerusalem un roopt den Freden ut! Wat meenst dorto? En Krüüztoog? En Pilgerfohrt? En Fredensmarsch? Eendoon, de Lüüt wüürn seggen: Nu warrt de Plattdüütschen endgüllig wunnerlich!

Stimmt! Freden bringen is even wunnerlich in uns Tied. Woneem wi wannert, schall keen Minsch mehr de Hand gegen en annern heven. In uns Footstappen schallt Blomen wassen. Jo, in Gazastriepen warrt wi ok eene Nacht blieven. Freden is anseggt! So geiht dat nich! De armen Lüü, de dor hungert un bevert! Freden is anseggt! Mien Ogen kiekt över dat wööste Palästina. Mi kaamt de Tranen. — Ik kiek op Jesus.

"Freden?", fraag ik em. He schüttkoppt. "Nee", seggt he trurig.

Wi sünd jümmers noch op den Weg na den Freden. Wi wüllt na Jerusalem — mien Ogen kiekt alleen op Gottvadder, de doch allens un överall in siene Hannen hett.

Un ik frag em: Freden? Gifft dat jichenswo op uns Welt noch Freden? Mien Gott, schenk du uns doch Freden!

Ik fohr op — weer ik nich inslapen vör den Kiekkasten? De Mattschiev is lerrig. Dat is Klock twee in de Nacht. Ik heff blots dröömt. Bün ik noch jümmers op den Weg na Jerusalem? Von buten her schient en Licht in mien Wahnstuuv. De Maand — hill schient he von'n Heben. Halv is he — nocheens warrt he af- un tonehmen, un wenn he denn vull is, is Oostern.

Un wi sünd noch jümmers op den Weg na Jerusalem. Jesus — dor wiet achtern geiht he sien' Weg — nu avers gau hen ...

Jichenswat mutt doch passeern! So, as dat is, köönt wi nich leven op uns Eer. Jesus weet dat, dat is doch, wat he predigt hett. Warrt he wat maken, wat endlich den Freden bringt? Un wat?

Gott, uns Vadder in Heben — uns Ogen kiekt alleen op di. Barm di doch över diene Minschen!