Krüff un Krüüz

vun Cord Denker


Mien Leven löppt mi noch mal vör de Ogen af. Bün ik dat, de dor in de Krüff liggt, jichenswo in Bethlehem? Ik weet dor nix vun, achteran hebbt se mi dat vertellt, as ik in Nazareth bi den Rabbi in de School güng. Kinner möögt jo so'ne Geschichten geern höörn.

Mien Öllern weet noch veel mehr feine Geschichten to vertelln, dorvun, dat wi mal en groot un stolt Volk weern, dat dör dat Water vun de See lopen is, üm sik en egen Heimat to söken. Man wenn Moder denn vertellt, dat in desülbig See ok de velen Ägypter verdrunken sünd, de achter uns ran weern, denn maakt mi dat jümmers so trurig: Dat weern doch ok Minschen... Un wenn se markt, dat mi de Tranen kaamt, vertellt se mi wat vun David, de so good hett Harfe speel 'n kunnt. Un he müss den König Saul dormit tröösten, wenn de Düüstergloven över den Machtminschen kääm. Un denn is David sülben König worden un hett dat ganze Volk tosamenbröcht, twölf grote Stammes-Sippschaften. Un sien Söhn, de gode König Salomo, hett en Tempel för Gott un dat Volk buut.


Hans Holbein: Maria präsenteert Jesus in'n Tempel (Utsnitt)

Do fühl ik in mien Jungshart dat eerst Maal, ik wull ok so stark as David sien un so levensklook as Salomo. Kinner söökt jo na Vörbiller. Ach, un vun Noah höör ik so geern un vun Elia, de mit den Füü'r-Wagen na'n Heven ropfohrt is, un vun Jona, de dree Daag in de Ünnerwelt tobröcht harr...

Man mennigmal süüfzt mien Moder denn, un wenn ik ehr fraagen do, worüm?, denn seggt se: "Dat is hüüt all'ns nich mehr wohr." — "Avers worüm schall dat denn nich mehr wohr sien?", fraag ik ehr.
"Dat warrst du bald wies warrn", antert se: "Wi staht nu ünner de Gewalt vun den Kaiser in Rom. Un de Römer povert uns Land ut un bedroht uns. Se hebbt dat Seggen un wi mööt swiegen un kuschen. Wedder mal sünd wi de Sklaven un hebbt meist keen Rechte mehr. Mit uns is keen Staat to maken."

As ik al en beten wat öller bün, stried ik dor gegenan: "Nee, Moder, uns Gott is doch de Schöpfer vun de ganze Welt. Un he hett uns toseggt, dat he uns to Sied steiht, wi sünd nich alleen! Vun nu an schall he mi as en Vadder sien, un ik föhl dat, dat he mi as sien'n Söhn annimmt. Kiek doch nich so düüsterglöövsch in de Tokunft: Gott is grötter as de gröttste Kaiser." — Un denn kümmt bi mi de Lust op, mi mit de Schrift un de olen Texten to befaten.

Ik studeer bi den een' oder den annern Rabbi. Un de gelehrten Lüüd wunnert sik dar över, dat ik mi al in junge Johrn so good in de Schriften utkenn. Ja, un denn kiek ik mi de Welt an, bün veel ünnerwegens. Un dorbi krieg ik dat mit, de Bangnis un dat Elend vun mien Volk. De Lüüd süüfzt ünner den Fron-Deenst för de Besatzer un över de Stüür-Last. Welk sünd rebellisch un wüllt dar gegenan gahn, man se hebbt nich de Macht dorto. Anner maakt sik bi de Römer good Fründ un maakt denn ehre Geschäften mit de Ünnerdrücker.


Christus-Ikone vun'n Sinai

Mit Macht kann man woll nix mehr utrichten, dat mutt man Gott överlaten. Avers anpassen an de Toständ nu, dat will ik ok nich. In mien Seel sett sik een anner Vörstellung fast: Gott sülben schall dat Regiment över sien Volk un över siene Welt övernehm'n... Em höört doch de ganze Schöpfung to! Un de Dag kann egens nich mehr so wied sien, dat mien Vadder de Welt op den rechten Kurs bringt un alle Minschen as Gotteskinner en Levensrecht hebbt un Gerechtigkeit un Leevde dat Land regeert. Denn dat Unrecht stinkt hooch na den Heven!

Un de Johrn kaamt un gaht, un ik finn ümmer mehr Minschen, de jüüst so denkt as ik un de ik begeistern kann, mittomaken. Dor sünd vele, för de is düsse Vörstellung so, as wenn Gott al nu ingriepen deit. Un denn liggt dat op de Hand, wi sluut uns tosamen. Ik söök mi 12 Lüüd ut, op de Verlaat is, für jeden Stamm vun uns Volk een'n. Wi sünd Gott sien nie'e Volk un töövt dar op, dat sien Regiment sik nu dörsetten deit gegen all dat Unrecht in de Welt. Ik will Gott egens nich vörgriepen, ik will keen Macht utöven, mien Hand is sacht. Man ik mark, dat ik Macht heff över de Harten vun de Minschen. Ik heff en Bewegen in Gang sett. Un dat kann nich utblieven, dat de Römer Ogen un Ohrn op uns richt, se hebbt jo överall ehre Spitzel. Een dorvun heff ik sülben utsöcht, den Iskariot.

Een Dag griept de Machtminschen denn ok to, üm mi fasttosetten un uttoschalten. Ik bün mit miene Lüüd na Jerusalem kamen, uns is so festlich to Moot. Wi hebbt ganz düüdlich dat Geföhl, dat mööglicherwies bi dütt Passa-Fest Gott sülben sik wiesen deit un de Welt en anner Gesicht gifft. Man de röömsche Macht stellt sik dat nu mal anners vör. De Römer hebbt uns ünner Verdacht, wi wüllt en Opstand anzetteln. Se nehmt mi fast, un ik krigg dat to föhlen, wat Hass un Hohn un Lögen un Folter bedüüd. De Prozess is de reine Farce, dat Urdeel steiht al vörweg fast. Wohrschiens ward se in tokamen Tieden de Juden de Schuld an mien'n
Dood toschrieven. — Un denn de Gang na Golgatha. Ik sack ünner de Last vun dat swore Krüüz tosamen. Ik heff keen Kraft mehr, mi to Wehr to setten ...

Un nu kiek ik da op de Lüüd, de sik versammelt hebbt, sik över mien Elend to högen. Eben hebbt se doch noch "Hosianna!'' ropen, nu speet se na mi un drievt Spott mit mi. Mi to Sieden hangt ok welk, Verbreker. So hebbt se mi inschätzt. Över mien' Kopp hebbt se en Schild anbröcht: "Jesus vun Nazareth — de Juden ehr König". Man dat bün ik nich, Gott is uns König! Avers wo is Gott? Abraham, Mose, Elia, David — wo sünd ji? "Mien Gott, mien Gott, worüm hest du mi verlaten?" Bün ik dat, de so röppt? Mi ward swatt vör Ogen. De Eer fallt in den Afgrund. Un all'ns swiggt ...

Golgatha, en Krüüz steiht nu dor, un en Minsch, de hangt ...
Överall findt sik so'ne Krüzen, ok bi uns in de Kark. Un wenn dor Minschen kaamt, sik de Kark antokieken, so as ik, denn blievt wi mennigmal vör dat Krüüz stahn, kiekt na baven — un jedereen hett siene egen Gedanken. Un ok de Kinner bekiekt sik dat, hier, de lütte Deern, de eben mit ehr Moder rinkamen is. Wat köönt Kinner doch fragen! —
"Mutti, wat is denn mit den Mann dor? Worüm hangt he dor?"
Un denn höör ik eben noch de Moder seggen: "Ach, Hanne, dat versteihst du noch nich. Laat uns man na Huus gahn, denn sett wi uns en Talglicht op den Disch un maakt uns dat kommodig. Un denn vertell ik di de Geschicht vun dat lütte Christkind, dat vör lange, lange Tied in Bethlehem to Welt kamen is. De Öllern weern so arm, se müssen dat Kind in en Krüff leggen. Man denn kämen dor Engel ut den Heven un Königs-Lüüd ut den Oosten un Schäper ut de Heid ... Ik vertell di dat all'ns, un denn bastelt wi uns en Krüff un freit uns op Wiehnachten. Wi bruukt nödig noch Oss un Esel."

Kinner möögt Geschichten so geern. Un ik stah dor un denk, wo good dat doch is, dat wi in de Tieden vun de Pandemie en Tohuus hebbt, wo uns en Talglicht en beten Toversicht geven kann.


25.12.2021


na baven