Dat Trappenkamper Bronze-Kruzifix

 

 

Karsünnavendgedanken

vun Marlou Lessing


Gistern hebbt se in mien Heimatkark den Altar afrüümt. Merrn in'n Karfriedagsgottsdeenst. De Küstersche un en Helper sünd opstahn, wieldess de Gemeen süng, un hebbt de Karsen löscht, de Saken vun'n Altardisch nahmen, opletzt ok dat Altardook tosamenfoolt un wegnahmen — un sünd mit dat ganze Tüüchs aftrocken. Bloots de Bevel bleev apen liggen un sehg beten verlaren ut. Jesus keek vun dat hoge Wandkrüüz ut dode Ogen to.


De Trappenkamper Altar

Ja, heff ik dacht, so is dat an Karfriedag. De Christen köönt inpacken. Bookstäävlich. Dor hangt he, op den se all ehr Höpen sett hebbt — en schunnen Liek, en Aas, en Kadaver. Nix weer dat mit em; wi sünd bedrogen, alleenlaten, utlevert. So hebbt sik de eersten Christen sachs föhlt. Wat hett ehr düsse eerste Karfriedag predigt?

"Giff op, höör op to drömen! Du sühst ja, wat dorvun kümmt. Dor hangt he. Slah di dat mit Leevde un Gerechtigkeit un all den Kinnerkraam ut den Kopp! De Keerl hett Tüünkraam vertellt, en Irre, en Versager! Du sühst doch, wo dat in't Leven op ankümmt: Süh to, dat du Geld hest, op't best jümmer mehr, denn kann di nüms wat! Slah trüch, wenn een di dumm kümmt! Bruuk dien Ellenbagen, sett di dör, sünst warrst ünnerplöögt! Mitleid is wat för Loser, un Gerechtigkeit gifft dat nich — du kannst bloots för di sülven sorgen. Wees stark, wees mächtig! Dat is wat Rejelles. Dien rosarood Wulkenkuckucksheim kannst vergeten."
Dat is de Predigt vun de Welt an Karfriedag. Ok dat is en "Woort vun't Krüüz".

Mit düsse Predigt sünd de eersten Christen in de Nacht gahn, in de düüsterste Nacht, de se beleevt harrn. Wiss hett keen vun ehr en Oog todaan in düsse Nacht. Se seten stumm tohoop orr legen waak in't Dunkel un stieren in en Afgrund. Allens weer bloots en schöne Droom west. Dat geev keen Höpen, nich in de Welt un nich güntsieds de Welt; sachs geev dat nich mal en Gott. Jesus harr ja apensichtlich tühnt. Se weern ganz un gor verlaten un bloots dorto verdammt, ehr elennig Levenstied in düsse Wulfswelt toenn aftositten as in en Gefängnis. — Un dorför hett ehr arme irre Fründ Jesus ok noch so beestig lieden müsst! För nix.

Welk hebbt wiss an den Dood as Utweg dacht. Wenn du nau henkiekst, is de Sülvstmoord ja en Aart Vertruunsvotum an Gott orr an den Dood: So leeg as hier kann dat in de anner Welt na den Dood nich ween. Entweder dor is dat Narms — ahn Pien un Lengen, en still sülvstvergeten Düüsternis — orr dor is Gott un maakt jichenswie doch allens good. De Dood is ja nich jümmers en Fiend; wenn dat Leven to'n Fiend warrt, is he en Troost orr en retten Insel. Villicht harr de een orr anner al en Metz in de Hand, sik de Adern optosnieden un Jesus op de Aart natofolgen — jüst as se em in't Leven nafolgt weern.


Holtplastiken vun Otto Flath, Vicelin-Kark Bornhöved

Un Jesus? Weer he in de stille sülvstvergeten Düüsternis in düsse Nacht? Na all de Eensamkeit un Drangsal un Angst un Quaal? He weer nich in sien Lief; endlich kunn he den schunnen Lief loslaten, den sien Frünnen later leeftallig, man ahn Höpen wuschen un inwickelt harrn; den Lief, an den em de Essig rünnerleep un dat Bloot un de Sweet un de Stratendreck un, ja, opletzt ok de Urin. Opletzt weer em ja de grote Opgaav, sien Mission, sien Sendung — de weer em jümmer lütter woorn ünner all de Pien, un de lütte Opgaav weer jümmer grötter woorn — dor harr he sik an klammert — de Opgaav, tominnst sien Blaas noch to beherrschen, nich in de Büx to maken vör all de Lü — vör de Römers — un vör sien Moder — nich wenn se mit Hamer un Nagels kaamt — un ok nich dorna —— man vergeevs, sien Knööv lang nich — ok vör düsse letzte Demödigen hett Gott em nich verschoont. Minsch ween mit all de Schaam un Schann, all de Plaag un Möhsal, mit all dat Elend — dat kunn he nu loslaten — endlich, endlich harr he keen Opgaav mehr. Endlich, endlich, endlich.
Un in dat Goorngraff leeg de Lief, mit Tranen wuschen un in Linndöker wickelt, un tööv. Wüss Jesus, dat he nocheens in den Lief trüchkehren müss, schull, dörf...? Wull he? Orr wull he lever en ewige Stillnis ahn Opgaav?


Holtplastik vun Otto Flath, Vicelin-Kark Bornhöved

Ok Pilatus funn keen Slaap in düsse Nacht. In sien Palast güng he op un dal, op un dal, as wull he vör en Erkenntnis weglopen; man dat güng nich. Ik bün en Worm, den de Macht mit Föten peddt, wenn se will, dach he; dat harr he al lang wüsst. Dorüm weer he ja de Macht ehr Worm woorn, en Deel vun ehr. Man düsse Gerechte, düsse Jesus. Sien Ogen, trurig un vull Weten. Sien Saak, so apensichtlich en verlaren Saak. Un doch. Un doch. He, Pilatus, harr sien Leevdaag de Macht deent, de Saak vun de Sieger, un he weer wied kamen dormit. Ok mit dat Urdeel gegen Jesus weer he de Logik vun de Macht folgt; de jöödschen Hogenpreesters harrn em de Pistool op de Bost sett, un he kunn nich riskeern, nich kaisertru to schienen. He kunn nix riskeern — nix riskeern — jümmers op de sekere Siet ween — bi de Siegers —
Düsse Gerechte harr sik nich afsekert. Allens riskeert. Un allens verlaren. De verlarene Saak — de gerechte Saak. Ik kann nix maken, dach Pilatus, ik bün en Christ. Ik glööv an sien Saak. Ik hang em an. He is dood, vörbi, utpuust as en Kars. Un ik höör to em. Ik bün een vun düsse irrsinnigen Drömers woorn. Wegen em? Liekers em? Weer he nich en Loser, en Versager, en Null? Man ik kann nix doon, dach Pilatus, ik bün machtlos. Dat is as bi't Verleven. He dach an sien Fru, as he ehr kennen lehrt harr. Dat Geföhl: Ik höör ehr to. Pien un Seligkeit togliek. Dat Geföhl harr em faat. Nix to maken.

Ik mutt na mien Fru gahn, dach he, un mit ehr snacken. Se hett ja doch Drööm hatt un mi wohrschuugt — villicht dröömt se ok heimlich vun en beter, apener, leeftalliger Welt...? Wi snackt so wenig över dat, wat in uns Harten is. Villicht sünd wi beid längst heimlich solk Drömers, solk — ja — Christen un hebbt dat nich vun'anner wüsst? Ik gah na ehr. Villicht snackt wi över den Gerechten — orr tominnst över dat Geföhl, to een to höörn, egaal, wat ...


Holtplastik vun Otto Flath, Vicelin-Kark Bornhöved

So güng de Nacht na Karfriedag hen.

Un de neegste Nacht weer al de Oosternacht.


31.3.2018


na baven