Vörbi — jümmers noch maal segg ik mi dat. Ik mutt lehrn, de Rejalitäten in't Gesicht to kieken. Jesus ist doot — gistern üm Klock dree is he storven — un mit wat för Smarten un Qual! Dat weergrugelig slimm!

De Minsch mutt ok maal Roh geven ... or nich? Ik will vernünftig ween. Sien Vadder, uns Herrgott, hett em upnahmen. Oder etwa nich? Ik weet, ik kann keen Roh kriegen — de ganze Nacht nich.

Een so as Jesus, de geiht nich so eenfach weg. Gistern Avend — ik meen, ik heff dat sogoor von Wieden sehn —, dor hefft se em in sien Graff leggt. Dat weer he doch — oder nich?

As ik grad noch bi'n Basar weer (och nee, dat is ja Kaufland west) un wat inköpen wull — dor geiht en Mann vör mi — groot, slank, brune halflange Locken un so'n Överhang över de Schuller... kann doch nich ween — is he dat — is dat Jesus? Ik gah dichter ran — nee, natürlich nich — aver mien Gesicht is all wedder vull Tranen — kann meist nich kieken. Noch mal versöken — ganz liesen: "Jesus?" He antert nich, kiekt mi ganz fremd an. Jo, he hett ok so schöne Ogen, aver is'n Fremder — nu is dat kloor.

"Jesus", segg ik liesen, "wo büst du?"

Nix is — ik mutt alleen gahn — Jesus is doot. Mi wörgt de Tranen. Wo veel Frünnen heff ik al verlaren — un nu ok em. Ik schüttel mi — ik Tüünbüdel — he is doch doot un ik warr natüürlich ok jichenswenn starven.

Keen een glöövt, dat he opsteiht! Doot is doot! Gott alleen makt uns lebennig, wenn he will! Aver will he dat? In Gott sien Leev leevt wi all tosamen, dat hett al Paulus vor poor dusend Johr seggt. Is dat woll wohr? Wi leevt or starvt, wi sünd bi Gott, sä he. Alleen de Leev makt lebennig — ik segg dat noch maal gaanz still vör mi hen. "Mak doch all de Minschen, de ik leev harr, wedder lebennig, mien Gott, ok dien'n Söhn Jesus, mien' Fründ."

Morrn is Ostersünndag — mien Hannen sünd ganz ruhig worrn. Ik weet, Gott maakt nix verkehrt. Ik stah alleen, merrn op de Straat — de Ogen vull Tranen, in'n Hals en Lachen.

Dor achtern geiht de junge Mann — sien Deern is dorbi, em ehr Wollmütz op de Locken to drücken: un grient em an.

Dood, wo is dien Stachel? Hölle, wat is nu dien Sieg?

Gott is de Leev sülvst, in Persoon. Nix kann di passeern ——