Woll den, de den HErrn förcht, de groot Pläsier an siene Order hett.

Psalm 112:1

Dör siene Wunn'n sünd wi kureert worrn. Denn ji wörrn at verloopen Schaapn; nu aver sünd ji umdreiht to den Schäper un Bischop von jue Seelen.

1. Petrus 2: 24-25

Of nu ween torüchkamen is von de Frünn*inn'n un Vertrooten to Jesus, at he starvend an't Krüüz hung? Wegrennt sünd se in de Nacht, as Jesus in Haft keem. Binaassen alle hett de pure Bang angrepen. Nu blots weg von hier! Nich met dorbi ween, wenn se Jesus griept, gefangen nehmt. Man blots nich met harintrocken warrn, bangen um Lief un Leven. Of sik doch noch ween een Hart nahmen hett op den Weg na baben, na Golgatha hen? Wat for een gresiget Beld mutt dat ween hebben in dat grelle Lecht von de Middagssünn: Jesus hangt to baverst an't Krüüz, dat Antlaat von Pien un Wehdaag bleek, gries, de Oogen deep in'n Kopp, Hannen un Fööt dördrillt, misshannelt, de Teken von Geißelsläg. Is dat Gott's Söhn? Worüm lett he dat met sik maken?

Düsset unnöselige Beld un düsse Fraagen mööt siene Frünn*in'n utholen. Et bliff sachs dat gresig groote Malör keen Hölp, an düssen Dag. Jüst den Weg hett Gott utsöcht, um in alle Fährnis bi us to blieven, ok in Angsten, Wehdaag un Tweebedacht. He will all dat, wat us bang maakt, nich de Macht laaten. Nich eenmal den Dood. —

Dat weer an'n eersten Karfreedag noch nich to sehn. Dat lett sik blots gloven, wieldat in dree Daag de Sunn upriesen warrd over een leddig Graff.

Wat is dat swoor, Gott, di in't Lieden antokieken, ok in Pien an diene Neegde to gloven. Laat us uthollen met di.