Passion 2025 vun Gertrud Everding So groot is Gotts Leev för de Welt, dat he sien egen Söhn hengeven hett, dat all, de an em glöövt, nich verlaren sünd, sünnern dat ewige Leven hebbt. Johannes 3, 16
Mien Blick fallt op miene Bibel. Ja, nu is dat seker, hier steiht dat: Christus is wohraftig operstahn. — Aver hüüt is Karfreedag — en gräsigen Dag. "An't Krüüz mit em!" Dat geiht nich in mien Kopp — doot — doch nich doot? Hüüt is Karfreedag — ik mutt na Golgatha! Jesus is bi to starven — un ik leev doch jümmers noch. Kann ik em villicht wat to drinken geven — em jichenswie helpen?
Keen will denn würklich na Golgatha hen? De Kinner, de ik fraag, de wüllt ehr Tant besöken. Un de groten Jungs wüllt to en Festival för Musik fohrn — wat ganz Besünners. De junge Deern, de geiht mit ehrn Fründ to Kark — 'ne seute bruunhoorige Deern! Een kann sehn, wo leev se den Jungen an ehr Siet hett. Ik bün ok op'n Weg na de Kark. Dat is noch fröh — ik sett mi in'n Park op 'ne Bank. De Karktorm kiekt dröben twüschen Bööm, Sünn un Wulken na'n Heben rop. In all dat Grönen un Blöhn sitt ik hier ünnern Boom. Mi kümmt en Leed in Kopp. Liesen sing ik, un de Truuer von gistern will mi bald afwörgen: Kreuz auf Jesu Schulter, von der Welt verflucht, Op Platt heet dat: Krüüz op Jesu Schuller, för de Welt en Flöök,
Nadenkern gah ik röver na de Kark. Karfreedag ... Woso kann ik dat Vagelleed op eenmal verstahn? Bild: Karel van Mander;
antike Levensboom 18.4.2025 |