Kain un Abel — de Brodermoord

vun Cord Denker

Klick op to'n Vergröttern!

Twee Bröder köönt verschieden sien,
de een heet Kain, de anner Abel.
Man Bröderschaft? — seet dor nich in:
Vun Hass un Afgunst weet de Fabel,
de uns nu de Geschicht vertellt.
Wi köönt dat ut de Bibel lesen,
wat sik dor afspeelt op dat Feld:
(een' kümmt dorbi dat kole Gräsen):
Kain weer in Brass un seeg denn rood,
kunn nich mehr sien Geweten hören
un slöög sien Broder Abel dood.
De kunn sik woll nich passlich wehren.

Dat weer vör lang, in griese Tieden,
dat weer wied buten, ward vermeldt,
un hett för uns doch keen Bedüden,
man — dat gifft't hüüt noch in de Welt.
Da bruukst du nich mal lang to söken,
kiek di de Ukraine an.
Wer kunn denn ok al dormit reken,
dat Lögenmacht so leeg sien kann...
Kain-Putin hett sien'n Abel funnen
un döscht mit Kampfkraft op em in,
brutal as fröher bi de Hunnen:
En Krieg ahn Noot un ahn en'n Sinn.

Kain un Abel

Dat güng woll üm den rechten Globen,
un Abel glööv, Gott an sien Sied,
sien Opfer kääm good an dor baven,
un dorüm geev dat denn ok Stried.
Dat weer een Stried mang Buu'r un Harder:
Wer kreeg denn nu de Böverhand?
De Buuer Kain seet op sien Warder,
bestell mit Sweet dat swore Land.
Man Abel güng, sien Veeh to drieven,
villicht ok över Kain sien Grund.
Wat kunn denn dorvun överblieven,
as Stried üm Koppeln, Wisch un Lund?

Twee ganz verschieden Levensformen,
de weern sik överhaupt nich gröön...
De Wind frischt op, fangt an to stormen,
vun Oost un Noord en luud Gedröhn:
Kain-Putin lett sien' Panzer lopen,
dat Brodervolk schall ünnergahn!
Un wi höört Abel "Hölp mi!" ropen,
man — loot de Ukraine stahn
un kiekt denn to bi Moord un Brennen,
de Abel-Welt ehr Ünnergang:
Millionen Minschen, hastvull Rennen...
Ach, Gott, de Krieg duu'rt al to lang!

De Welt vun hüüt hett ehr Problemen
mit Klima un mit Pandemie,
en Krieg kunn ehr de Tokunft nehmen,
denn Krieg un Hass, de hebbt keen Plie,
fraagt nich na Eer, fraagt nich na Heven
un sluut de Döör to'n Afgrund op,
un de sluckt Wohrheit, Recht un Leven...
Werkeen seggt denn nu endlich: "Stop!"

Dor weer een Stimm, Kain to befragen:
"Wo is dien Abel-Broder? segg!
Ik heff em nich mehr vör de Ogen."
Man Kain, de anter happich frech:
"Schall ik denn na mien Broder kieken?
He is doch sülben groot un manns:
Un een vun uns müss eben wieken!"
Da düüster sik de Sünn ehr Glanz,
denn Minschen-Blood schreeg op to'n Heven.
En Schrie, en Schock, en Dag ahn Licht,
denn Kain weer schüllig an dat Leven,
Gott güng mit em nu in't Gericht:

En swore Schuld, meist nich to drägen:
En Leven lang de binnerst Druck,
un wied, wied af vun Glück un Segen,
en Minsch mit Lasten ehr Geduck.
Wat kann de Tokunft em noch geven?
He leevt doch noch so mennig Johr.
Un över em de wiede Heven,
woans kümmt he denn dormit kloor?

In Kiew steiht en Regenbagen
ut Sowjet-Tieden ut Metall,
stellt Völkerfründschaft vör de Ogen,
en bildhaft Mahnen för den Fall,
dat Völker sik mal nich verdrägen
un een dat anner ünnerdrückt.
Denn wiest so'n Bagen hen op Segen,
wenn minschlich Leven wedder glückt.

Kunn'n Kain un Abel nie't beginnen
(wat för de Welt vun Vördeel weer),
weer wisslich doch en Weg to finnen,
dat een sik üm den annern kehr.
Denn geven se sik so de Hannen,
as dor in Kiew, fast verschränkt,
en Glücks-Bild ok för anner Lannen:
De Welt mit Fründlichkeit beschenkt.
In'n Scheitelpunkt vun'n Regenbagen
sünd düsse Hannen dor to sehn
un seggt, wi schüllt dat Leven wagen,
un Freden — he schall wedder blöhn.

Ach Abel, blau un geel hüüt diene Farven:
De Heven un dat Wetenfeld...
Du schasst doch leven un nich starven:
De Welt wünscht sik den Fredens-Held.
Den ward dat woll so gau nich geven.
Man wat uns wichtig is, is kloor:
Vernunft un Achtung wohrt dat Leven!
Un so ward Gott sien Willen wohr.