|
Blots gnurschen Kies?
Keen lieses Ruschen rundüm?
Dor föllt 'n lütt Ast daal:
Luud knackt he in de Stillnis.
Waderdruppen klatschen
up Graffsteens.
Wedder allens liesen still.
Keen beten Sicht rundüm.
Witt-griese Nevel wavert
un sluckt all Sicht.
Nüms geiht blangen mi,
Nevel, Nevel, noch maal Nevel
Un ok ik weih mit'n Nevel:
Hen, wo de Boom en Boom weer,
hen, wo de Bloom wiet lücht,
hen, wo Kinnerlachen klüng.
De Johr versmölten to eens,
wat west, is wedder dor,
huscht in't griese Gries.
All sünd se dor, all de schon gahn
vör Johren den Weg,
wo't keen Torüch mehr gifft.
Nu tappt wi in'n Nevel
dichten tohoop.
Liesen still, hör aver ehr Stimm.
Seih bi sloten Ogen,
villicht bluckt dörch kahle Äst
en Sünnenstrahl an disse Stillen Daag.
Vörn un achtern, överall,
still tosamen ik un se,
de wi de Hand nich geven köönt,
aver insluten in uns Hart,
upnehmen in den groten Krink:
Unse Doden!
|
