Wat de Gröönspecht lachen kann

vun Cord Denker

Dat weer dat gröttste Malöör för den Specht: As he sien Leevste sien Huus wiesen will, is dat nich mehr dor. — As he ehr frie'n wull, harr se em utfroogt, woans dat bi em utseeg mit Huus un Vermögen. He harr sick in de Bost smeten un vun Huus un Höhlung snackt, as dreih sick dat üm den schöönsten Palast wied un sied. Un so seker stunn sien Anwesen dor, so stolt un fast för alle Tieden. Se kunn sick to jede Tied dorvun öbertügen. Jo, dat wull se denn ok geern.

Tja, un denn kääm dat ganz anners, as he sick dat vörstellt harr. As se bi sien'n "Palast" amkoomt, is nix mehr dorvun to sehn. De ole Böök, de güstern noch so stebig un fast dorstünn, de weer — ümfull'n. Specht kriggt dat toeerst nich kloog, he suust dor hen un her un söcht. Man denn dämmert em dat bilütten: "Dat is dat End!", seggt he sick. Un dat is denn ok dat End för de Verlobung. Sien junge smucke Bruud kiekt em vun boben to, wat he dor ünnen op den Grund twischen de stolten Bööm woll söken deit... Wenn dor de "herrschaftliche" Wohnung sien schull... Se froogt dornoh, man he weet nich, wat he ehr seggen schall. He kann ehr op eenmol nich mehr in dat Oog kieken. — Do is dat mit ehr Gedüür to End un se röppt em to: "Wenn du dor ünnen in een Bunker wohnen wullt, denn do di man mit en Swienegel tosomen!" — Un denn suust se af, flüggt mit wiedlöftige Schwüng dör dat Holt.

Bitto hett de Hackvogel jo noch glööwt, dat is bloots een legen Droom, un gliek wookt he op, un de ole Bökenboom steiht piel un stolt dor, un he treckt mit sien junge Fru in de Palast in. Man nu kümmt em dat so recht to Sinn, wo leeg dat Schicksol em tospeelt hett. Een Schandhaftigkeit is dat! Em stiggt dat Blood to Kopp: Dat kann he so nich stohn loten! Dor mutt he gegenan strieden.

Toeerst nimmt he sick den Boom vör: "Segg mol, Boom, wat fallt di in? Worüm steihst du nich oprecht dor as jümmers? Wat hett dat to bedüden, dat du hier an de Eer liggen deist? Schoomst du di nich?" — "Jo", seggt de Boom, "ick schoom mi al wat, man ick kann dat nich hölpen. De Storm kreeg Macht öber mi, drück mi dol un hett mi ümsmeten. Nu ligg ick hier an de Eer un mutt starven." — "Wat", kreiht de Specht, "du wullt di dat gefall'n loten, dütt Unrecht? Du wullt nich dorgegen angohn, du Schlappsack? Wo gifft't denn sowat?" — "Jo", sä de Boom, "so is dat nu mol. Awers ick will di nich dorvun afhool'n, för dien Recht to strieden. Awers ick kann di dor nich bi hölpen."

De Specht kääm noch mehr in Brass: "Du ole Wimmerputt, denn loot di vun anner beduu'rn!", röppt he den Boom to. Un denn flüggt he wieder, noh den Storm siene Höhlung to, un will dor denn sien Protest anbring'n. Man de Storm de bloost nich, he küselt nich mol as Wind, nee, he slöppt. Bi den Krakeel vun den Specht meent he jo wol, dor sünd een poor Mücken, de em piesacken wüllt. Do puust he eben mol üm sick, dreiht sick op de anner Sied un is al wedder toslopen. — Awers de Specht, de flüggt mit den Puust vun den Wind ut den sien Sloopkomer rut, sloogt mit den Döötz gegen een'n Eschenstamm un is för een'n Ogenblick ganz benaut. As he wedder to sick kümmt, bölkt he eben noch in de Höhlung vun den Wind rin: "Wi seht uns vör Gericht wedder, du ole Ossenpüüster!" Un denn suust he noh de Kanzlerin af.

"Leeve Kanzlerin", kloogt de Specht, "hier in uns Land gifft dat een'n, de stött anner Lüüd ehr Hüüs üm un mookt sick dor noch lustig öber. Dat is een grote Gefohr för dat Land. Schall dat so bliewen?" — "Nee, mien leve Holtmann", anter de Kanzlerin, "is man good, dat du Bescheed seggen deist, dor will ick gliek mol den Staatsanwalt op ansetten. Un wenn di dor een Unrecht doon hett, denn schasst du wedder to dien Recht komen, dat segg ick di to!"

Do höögt sick de Specht: Endlich is dor een, de gegen dat Unrecht angohn will. Man he markt, dat de Kanzlerin em noch wat frogen will. De will nu geern weten, woans de Verbreker denn heten deit. — "Dat is de 'Wind'", seggt de Specht, "af un an nöömt he sick ok mol 'Storm', denn is he noch leeger." — Do kratzt de Kanzlerin sick achter dat Ohr un kiekt den Specht deepdenkern an: "Tja, mien leve Specht, wenn de dat is, denn kann ick di ok nich hölpen, denn de Wind, alias Storm oder Orkan, de höört to de Naturgewalten un dor heff ick keen Macht öber." — "Gifft dat denn keen, de öber de Naturgewalten Macht hett?", will de Specht nu weten. — "Dor ward jo seggt, Gott harr dor de Macht öber. Man dat muttst du nu sülben mit em utmoken, he schall nich so ganz togänglich sien." — "Dat ward sick wiesen!", seggt de Specht un is ok al op den Weg noh Gott hen.

De Schöpfer sitt grood an sien Schriewdisch un striekt in den Kalenner de Doog an, wo de Wind küseln schall, un de Doog, wo de Storm huul'n schall... Do suust em de Specht ünner de Nääs un postiert sick vör sien Angesicht. — "Nanu", seggt Gott mit sien bedächtige Stimm, "wat wullt du denn hier?" — Na, de Specht verkloort em nu de ganze Geschicht vun sien Höhlung un den Boom un den Storm un den Besöök bi de Kanzlerin. — De Schöpfer kiekt den Vogel froogwies an: "Un wat schall ick nu dorbi doon?" — "Ick denk, du hest de Macht öber de Naturgewalten", wunnert sick de Specht. — "Jo, de heff ick", seggt Gott. — "Ick meen doch, dat du de Böberste büst, un den hest du doch ok de Macht öber den Wind." seggt de Specht. — "Jo, du hest recht," gifft Gott torüch, "ick bün de Böberste un ick heff de Macht öber den Wind." — "Na, endlich bün ick an de richtige Steed", seggt de Specht: "Denn wull ick di nu bitten, den Wind intosparrn un nich wedder rutloten, dat he keen Undöög un keen Unrecht mehr anrichten kann."

"Dat geiht nich!", seggt Gott kott af. — "Worüm geiht dat denn nich?", will de Specht weten: "Is dor denn noch een öber di, de to seggen hett?" — "Noch is dor keen, de öber mi to seggen hett", antert Gott. Awers sien Stimm klingt dorbi anners, as schwingt dor een Grullen mit, so höört sick dat an, un den Vogel harr dat wohrschuu'n kunnt. — Man de Specht acht' dor nich op, he wull nu mol sien Recht hebben un weer gallig un giftig un gröön vör Arger öber düssen Gott, de em nichto Gefall'n sien wull: "Ick verstoh nich, worüm dat nich geiht, wenn ick di doch bitten do", seggt he spitz: "Büst du nu de Böberste, oder büst du dat nich?"

Do kiekt de Schöpfer den Specht eernsthaftig an un seggt: "Leve Specht, höör mi mol good to! Wenn dat so sien schall, as du dat verlangst, denn harrst du jo hier dat Seggen, denn weerst du hier de Böberste. Man twee Böberste kann dat nich gewen. Dorüm geiht dat nich, wat du verlangst. Kannst du dat begriepen?" — "Nee", röppt de Specht argerlich ut, "dat kann ich nich begriepen. Ick seh bloots, dat du di op de Sied vun dat Unrecht stellst. Dat harr ick nich vun di dacht, dat du so een büst!" — "Dat höört sick jo meist so an, as kunnst du de Welt veel beter regeern, as ick dat kann", grullt Gott. — "Tominnst kannst du di vun mi mol wat seggen loten", kreiht de Vogel dor gegenan. — "Tja, denn hölpt dat jo wol nix", seggt Gott, "denn mööt wi üm de Macht strieden!" — Un sien Ogen sünd op eenmol glöhnig un strohlig, as kunnen se sengen un brennen. Wulkendüüster treckt op, Blitzen zickzacken dör de Nacht un de Dunner pultert achteran un de Wind springt op un ward to Storm, un de huult un ritt all'ns mit sick.

Een vun de Böen griept noh den Spechtsvogel un smitt em in de Luft. All sien Lamenteern hölpt em nix. Achter sick meent he en gewaltig Stimm to höörn: "Specht, wies dien Macht!" — "Nu mutt ick ok den Spott noch drägen", seggt de Specht to sick sülben un wörr sick an leevsten in Stücke rieten...

He harr noch lang dormit to doon, dat he sien Recht nich kregen hett. Man denn trööst' he sick dormit, dat he dat tominst versöcht hett. He hett sick dat nich gefall'n loten, dat kunn he sick goodschriewen. Un wenn Gott een is, de so wenig togänglich is... Denn is dat jo nich sien Schuld! Jo, üm 'n hangen Hoor weer he den Olen öberwest, de weer jo al ganz unseker un kunn sick bloots noch mit Gewalt dörsetten. Un dat is doch keen Kunst!

So bilütten kreeg de Specht de Achtung vör sick sülben wedder trüch. Jo, un hüüt kann he al wedder lachen, wenn he dör sien Revier flüggt. Du kannst di dorvun öbertügen. Goh rut in't Fröhjohr, goh in't Holt un höör di dat an, wat de Gröönspecht lachen kann. Man dat he sick mol gröön argert hett, dat is ümmer noch düüdlich to sehn.