Giotto, De dree Könige kaamt anbeden
|
Dat Schenken höört to Wiehnachten to, so as de Wiehnachtsboom
un de Lichten. Dat hebbt de dree wiesen Mannslüüd uns vörmaakt,
as se Gold, Weihrook un Myrrhe vun ehr ferne Heimat mitbröcht
hebbt. Se hebbt dat Schenken an 'n Geburtsdag vun unsen Herrn Jesus
in'n Gang bröcht.
Blots, mien Fru, de fallt mi all siet Oktober up 'n Wecker mit ehr
Fragen: Wat wullt du to Wiehnachten schenkt kriegen?
"Ach wat," segg ik denn, "ik heff allens, ik bruuk
nix." Wieldat se nich dormit uphören dee, denn so heff ik
seggt: "Na denn schenk mi so ne lütt Kleenigkeit."
"Wat heet: Kleenigkeit?" fraag se trüch.
"Na, so 'ne Kleenigkeit, so wat ganz lüttes, so wat as
to 'n Bispill so 'n Schohswamm."
"Wat is dat för en Wiehnachtsgeschenk, en kleen Schohswamm,
so 'n Tüddelüt kannst du di man alleen köpen, wenn
du em bruken deist!"
"Doch!", heff ik antert, "dat is wat ganz besünners.
"De annern schenken sik düre Saken, Smuck un Kledagen, aver
so 'n Schohswamm, dat is dat Wiehnachtsgeschenk för mi. Dor kummt
keen een up. Denn so kunn ik mi mien Schoh jümmers glieks up
'n Weg wedder rein maken un maak dien schüürt un putzt Wahnung
nich dreckig."
Mien Fru weer an Enn vun uns Geschenkestriet ganz füünsch:
"Ach, maak doch, wat du wullt!", un de Huussegen hung scheef.
Nu bün ik ja mal gespannt, wat se mi schenken warrt.
"Aver," heff ik ehr noch naropen "nicht den Kantüffelsalat
un de Wurst an 'n Hilligen Abend vergeten, ansünsten heff ik
keen Freud an den Schohswamm!"
Aver
denn bün ik doch in mi gahn un heff mi överleggt, dat mien
Reaktion up de goot meent Fraag vun mien Fru wohl nich dull inföhlsam
weer. Un denn sünd mi Wöör vun den franzöösch
Schriever Saint-Exupéry in de Mööt kamen:
Schenken heet,
en Brüüch buun över den depen Afgrund vun dien Eensamkeit.
Nu kunn ik nich seggen, dat ik mi ok wenn ik Striet harr mit
mien Fru harr eensam föhl. Man dat is mi klor worrn: mit
mien slaksig Wöör to mien Fru heff ik ehre Möh, de
se sik mit dat Schenken maakt, nich richtig intaxeert.
Dat is wohr: richtige Schenker, de liggt al lang up de Luur un sünd
hellhörig bi de lüttst Andüden. Se sünd dor up
bedacht, ruttokriegen, wo de anner sien Freud an hett, wat he wohl
bruken kann. De loopt nich erst in 'n letzten Ogenblick dörch
de Koopladens, de hebbt ehre Geschenke al lang vörher praat.
Un
se hebbt ehr Freud dor an, den annern en Freud to maken un em dormit
uptowiesen: Dubüst mi nich egal, ik bün mit di verbunnen,
ik heff di leev. Di wat to geven, dat maakt mi mehr Freud, as sülven
wat schenkt kriegen. Dat is ok keen Opfer för mi, ik geev dat
geern un frag nich: "Wat kost dat? Wat krieg ik dor för
trüch?"
In de Bibel in de Apostelgeschicht steiht to lesen:
Geven is seliger as Nehmen.
Un de Dichter Joachim Ringelnatz hett dat mal so utdrückt:
Schenk groot orrer kleen,
man jümmers gediegen.
Wenn de Nehmer de Gaav afwiegen,
denn is dien Geweten rein.
Geev vun Harten un frie.
Schenk dorbi, wat in di wahnt
in Menen, in Möh un Humor,
dat dien egen Freud rieklich
di dat vörut löhnen deit.
Schenk mit Geist, ahn Achtersinn
un denk doran, dat dien Geschenk
du sülven büst.
Ik
meen, dat hett Jesus Christus uns noch beter vörmaakt, as de
dree Hilligen Könige mit ehr königlich Geschenken. He hett
sik sülven hengeven as Geschenk för de Minschen in alle
Tieden, üm uptowiesen, dat Gott ok in de Deepnis vun 'n Dood
noch bi uns is un uns dörchrieten will, hen to dat niege Leven.
Dor hett he sien Leven för hengeven. Un dorüm singen wi
Christen to Wiehnachten:
Ik böög mi vör dien Krüff in'n
Stall,
o Jesus, du mien Leven.
Ik kaam un bring un geev di all
dat, wat du mi hest geven.
Dörch dien Leev bün ik, wat ik bün,
Hart, Liev un Seel, de nimm du hen
un laat' dien egen blieven.
En vun de schönsten Wiehnachtsgeschichten hannelt vun de rechte
Leevde ok ünner uns Minschen, wenn wi allens hengeven doot. De
amerikaansch Dichter O'Henry hett dat wunnerbor utdrückt in sien
Geschicht "Dat Geschenk vun de wiesen Lüüd."
Della un Jim sünd en jung verheiradt Poor, de nix to bieten
un to breken hebbt. Mit 20 Dollar in de Week mööt se utkamen.
Dor is nich veel över för en Wiehnachtsgeschenk. Della
hett graad enen Dollar un sövenuntachtig Cents tosamenspoort.
Man, wat kann een dor för as Wiehnachtsgeschenk köpen?
Wiß nich dat, wat sik Della för ehrn Jim utdacht harr.
Aver denn hett se sik enen Ruck geven, is an'n Morgen vun den Hilligen
Avend na en Friseuse
lopen un hett sik dat wat ehr ganzen Stolt un Riekdom weer
afsnieden laten: ehr bruun Haar, dat as so'n Waterfall bet
in ehr Kneekehlen dalkrüsel. För 20 Dollar! Blots üm
ehren Jim en Keed ut Platin för sien Taschenklock to köpen,
de he bet to an en Tüdelband friemelt harr. Aver as Jim to
de Middagstiet vun sien
Arbeit na Huus keem, dor weer dat as en Dunnerslag, de em stief
un stur an de Döör uphollen dee. Wo sünd Della ehr
wunnerbor Haar afbleven!? Un denn legg he en Paket up 'n Disch,
in dat weern inwickelt: twee Haar-Kamms ut Schildpatt
un besett mit Eddelsteen, de so schien dat blots för
Della ehr Haar maakt worrn sünd. Dor för hett he
sien Klock in 't Pfandhuus bröcht. Beid' Geschenken mööt
se nu erst mal in de Schuuvlaad packen, un een poor Tranen sünd
wohl ok ehre Backen dallopen. Man denn sünd se sik üm
den Hals fullen. Se hebbt ehr egen Schätze upgeven un sünd
so ehre Leevde wiesworrn, de dat gröttst un düürst
Geschenk is, dat wi Minschen uns geven köönt.
As se dat wiesworrn weern, dor hebbt se de Koteletts up dat Füür
stellt un glücklich tohoop Wiehnachten fiert.
Amen.
Mit de Harders will ik löpen
Mit de Harders will ik löpen
mienen Heiland to besöken,
unsen leven hillig Christ,
de för uns all boren is.
Mit de Weisen will ik geven,
wat ik Best' nu heff in't Leven.
Geev to'n seligen Gewinn
em mien Leven sülvens hen.
Mit de Engels will ik singen.
Gott to Ehr, so schall dat klingen.
Vun den Freden, den he geev
jeedeen Harten, dat in Leev.
Mit Maria will ik sinnen,
ganz swiegstillen un deep innen,
över dat Geheemnis fien:
Gott will ok mi Mitminsch sien.
Mit di sülven, du uns Gotts-Sohn
Will ik fiern as in' hell Droom.
Kumm, ach kumm in't Hart mi rin
un laat's heel dien Krüff nu sien.
Text: Emil Quandt (1835-1911)
Plattdüütsch: Reinhard Reetz (2006)
14.12.2008
|