De Grönauer Kapell. Teknen vun Jürgen Hagen

De Dööp

Andacht in Lütten Grönau, hollen an 13. Juni 2010 vun Pastor i.R. Reinhard Reetz


So seggt Gott: Höör up mi, du sallst nich mehr bang ween!
Ik heff di ja frieköfft.
Ik meen di un roop di bi dienen Naam. Du höörst to mi!
Denn in mien Oogen gellst du veel un büst mi en Staatsstück.
Un ik heff di leev!

Ik will hüüt dor an erinnern, dat wi up den Namen vun Jesus Christus döfft worrn sünd un dat wi all Kinner vun unsen Gott sünd, den sien Oogen in Leevde up uns rohn.


Baseler Taufstein. Bild: Wladislaw Sojka/Wikimedia Commons

Jümmers wedder warrt dit Wort ut dat Book vun den Propheten Jesaja as Dööpwoort vun Öllern för ehre Kinner utsöcht, wieldat se meent, dat is so 'n ganz persönlichen Tospruch, de vun Harten kümmt un to Harten geiht: Ehr Kind is ok Gott sien Kind, he kennt dat bi sienen Namen, he is bi em up all sien Weeg dörch dat Leben un he hölt sien Hannen över em.

Aber nu is dit Wort nich blots för lüttje Kinner upschreven, de döfft wart. Jesaja hett dat to en ganzet Volk, de Kinner Israels, seggt, dat in Babylon in de Gefangenschap seet un Angst vör de Tokunft harr.


Dööpwader ut’n Jordaan. Foto: R.Witzke

Se hebbt Gott klaagt, dat se nu all en lange Tiet wiet weg vun ehr Heimat weern — in en fremdet Land mit fremden Gloven - un dat se nu wohl ünnergahn warrt as en egen Volk. Up disse Klaag is Jesaja vun Gott en Antwort updragen worrn, de Troost un Moot maken sull:

Tröst doch, tröst doch mien Volk, so sprickt juun Gott.
Reedt Jerusalem to Harten.
Maakt ehr künnig: vullendt is ehr Froondeenst,
afdragen ehre Schuld.

So heet dat in dat 40. Kapitel. un in uns hütigen Wort:

Heff keen Angst, Gott hett di nich vergeten.
He hett di jümmers noch leev.

So steiht dat in ’t 43. Kapitel

Dat is keen Begöschen. Israel hett in sien verleden Tiet beleevt, dat se sik up Gott verlaten kunnen, ok wenn dat nich jümmers glieks insichtig weer. Gott hett nienich seggt, dat se bewahrt warrn vör Gefohr, aber in Gefahr steiht he jümmers blangen bi un hölpt se dörch.

“Wenn du dörch Water treckst, denn bün ik bi di, un in Flüss warrt ji nich versupen. Geihst du dörch Füür hendörch, denn warrst du di nich verbrennen, de Flamm warrt di nich ansengeln.”

So heet dat in den Text vun Jesaja.

Disse Tosaag kunnen wi Christen nu mit Israel delen. So as mit un in de Gemeinschap ok jümmers de Enkelte meent is. So köönt wi dit Wort en lütt Kind up den Weg mitgeven orrer enen Minschen, de trurig un vertaagt is, orrer ok Gott sien groot Volk in de ganze Welt.

Du meenst, Gott hett di vergeten. He kiek di nich mehr an, he is di böös, wieldat du em wat Leget andaan hest.
Gott seggt to di: Ik heff di nich ut miene Ogen verloren. Ik seh di jüst in dien Elend. Dien Schuld is vergeten un vergeven. Ik wies di enen nieden Weg.

Du meenst, du büst insparrt in dien Egenort un in dat Menen vun diene Mitmenschen un kannst nu nich wedder friekamen.
Gott seggt to di: Ik heff dat Slot upknackt, de Döör steiht apen. Ik heff di frieköfft.

Du meenst, du büst blots en Nummer. Keeneen is an di interesseert, du büst uttuuschbar.
Gott seggt to di: Glööv mi, vör mi büst du eenmalig und eenzig, du büst mi över allens veel wert. Du büst en Staatsstück!

Du meenst, du hest keen Upgaav un keen Bedüden, du weets gor nicht mehr wo du tohöörst.
Gott seggt to di: Du büst keen herlopen Undöög, du höörst mi to, ik heff di de een Upgaav geven. Du sallst vun mi Tüüchnis afleggen un Loff un Pries singen.

Du meenst, ik schaff dat nicht, ik breek in, ik stött af, ik gah togrund.
Gott seggt to di: du kannst di up mi verlaten, ik drääg di över den Afgrund.

An 'n End noch en lüttje Geschicht vun so 'n kindlich Tovertruun:

Hooch över den Marktplatz vun en lüttje Stadt hett en Seildänzer sien Seil spannt, un de Minschen wunnerwarken över sien halsbreken Kunststücken. An 'n End haalt he en Schuuvkorr un fraagt de Tokiekers:

“Meent ji, dat ik de ok över dat Seil schuven kann?”

“Ja! Dat truut wi di to!”, repen se all.

“Is denn ok een von juuch praat, sik in de Karr to setten un sik över dat Seil schuven to laten?”

Nee, dor harr keen den Moot un dat Totruun.

Aber denn mell sik en Jung:

“Ik sett mi in de Karr!” Un denn kieken se all musenstill un spannt na baben un hollen de Luft an, as de Dänzer dat Kind över dat Seil schuuv. As he an 'n annern Enn ankamen weer, halen se all deep Luft, un denn bruus Bifall up. Een fragt den lütten Jung:

“Segg, hest du denn keen Angst hatt dor baben?”

“Nee”, sä dat Kind un lacht, ”dat weer mien Vadder, de mi över dat Seil schaven hett!”

Amen.


Wi all sünd döfft! Russische Arbeit ut dat 12. Johrhunnert


6.2.2011


na baven