Pingsten

Andacht in Grönau, hollen an'n 4. Juni 2001 vun Adolf Kindt

Nu sä de Fru to em: "Herr, ik mark, du büst en Prophet.

Uns' Vöröllern, de hebbt Gott hier, up dissen Barg anbeedt. Un ji seggt: Jerusalem is de Steed, wo een Gott anbeden schall."

Jesus sä to ehr: "Glööv mi dat to, Fru! De Stünn, de kümmt,
denn beedt de Minschen den' Vadder nich up dissen Barg un ok nich in Jerusalem an.

Ji beedt nu an, wat ji nich kennen doot.
Un wi beedt an, wat wi kennen doot.
Dat Heil kümmt vun de Juden.

De Stünn, de kümmt, ja, se is al dor, denn beedt de würklich Framen den Vadder in Geist un Wohrheit an.
So'n Lüüd will Gott hebben.

Geist is Gott.
Un de em anbeden wüllt, de mööt dat doon in Geist un Wohrheit."

Dor sä de Fru to em: "Ja, ik weet, de Messias kümmt, de Christus nöömt warrt.
Wenn de kümmt, denn lehrt de uns allens!"

Jesus sä: "Ik bün de Messias, ik, de mit di spreken deit!"

Bi Pingsten mutt ik jümmers an dat Leed "de Pingsttour" denken. Se kennt dat all: "To Pingsten, ach wie schön, wenn de Natur so gröön..."
Dor warrt beschreven, wat allens dorto höört, wenn de ganze Familie an Pingsten enen Utflog maken will. Dat fangt an mit de Vörbereitung an'n Sünnavend.
"De Mudder wascht de Göörn, von achtern un von vörn."
Dat Proviant warrt klor maakt, allens mutt bedacht warrn. An'n Pingstmorgen geiht dat denn bi best' Sünnschienweder los. Allens klappt goot, bet dat an'n Namiddag anfangt to regen, un de ganze Familie Hals över Kopp na Huus löppt.

Dat is ne feine Johrstiet, so üm Pingsten rüm. Allens gröönt un blöht. De Bööm staht vull in't Loov, dor liggt noch keen Stoff up. De Rapsfeller lüchen al vun wieden geel in de pralle Sünn. Gifft dat wat Schöneres as disse Fröhjahrstiet?

Wat is nu Pingsten? In't 2. Book Mose, 23. Kapitel steiht:

"Wenn du de Saat inbröcht hest, schallst du Pingsten fiern
un dat Aarnfest an't Enn von dat Jahr,
wenn du den Erdrag vun dien Arbeit rünnerhalen deist vun dat Land".

In de Tiet twischen disse beiden Feste draapt wi uns hier in de Kapell von Lütten Grönau to uns' Andachten. Wi hebbt in mehr as 20 Johr männicheen schöne Stünn hier beleevt. Mien eerste Andacht heff ik an'n 18. 8.1981 hollen. För mi is dit Jahr also een Jubiläumsjohr.

Se kennt all de Stell ut de Bibel, wo schreven steiht, wo de Hillige Geist över de Jüngers keem:

"Un denn keem mit en Mal hooch vun'n Heven her en Susen un Brusen —
jüst so as en groten Storm; dat dröhn dörch dat ganze Huus, wo se in sitten dään."

Mit Susen un Brusen beleven wi den Hilligen Geist wohl nich. Ik glööv, so is dat ok nich meent. Veelmehr schall dat wohl bedüden, dat dat wat ganz Gewaltiges ist, wenn wi den Hilligen Geist wohrnehmen köönt. Mi dücht, dat is so ähnlich, as wenn wi von Vertruun schnackt. Wenn wi enen annern Minschen Vertruun schenkt orrer he uns sien Vertruun gifft, denn markt wi, dat is wat, wat wi nich sülm maken köönt. Dat mutt von ganz binnen herut kamen, dat mutt man spören. Hart un Seel mööt dorbi sein. Wöör alleen maakt dat nicht, nee, de köönt eher wat kaputt maken. Vertruun kann man nich kriegen orrer wiedergeven, so as de Tankwart dat Benzin dörch den Schlauch in de Autos füllt. Dat kann man nich wiedergeven as de Kranführer in'n Haben, de de Ladung von en Schipp in't anner heben deit.
Wi bruukt in disse Welt veel Vertruun, üm to bestahn. Wi bruukt Vertruun to unse Politiker, dat se de rechten Entscheidungen fällt. Wi bruukt Vertruun to de Autofohrers, dat se sik all an de Vörschriften und Regeln hollen doot. Wo kemen wi wohl hen, wenn jeder na sien egen Meen dörch de Straten föhren dä. Wi bruukt ok Vertruun dorto, dat uns' Naver uns nich över't Ohr haut, wenn wi mit em to doon hebbt. Wo faken höört wi, dat dat jümmers wedder Bedreger gifft, de sik jüst bi öller Lüüd in't Vertruun sliekert un ehr denn bedregen doot. Dor kannst gor nich noog vör wohrschuun.

Anners is dat mit dat Vertruun to Gott. Dor kannst di up verlaten, bruukst nich twiefeln un ok nich bang ween. Awers glöövt wi dat ok? De Welt, in de wi leven doot, is nüchtern und sachlich. Vertruun, na ja, dat geiht ja noch; man Globen un Hillig Geist, dat sind abstrakte Saken, de kann man nich bewiesen. Wi köönt uns nich vörnehmen, den Globen an Gott un Jesus Christus to lehrn, so as wi dat Een-mal-een lehrn köönt. Dat is nix, wat wi blots mit den Verstand bewarkstelligen köönt.

Pingsten schüllt wi fiern, wenn de Saat inbröcht is, hebbt wi höört. Un Pingsten fiert wi in Andenken an den Dag, as de Hillige Geist över de Minschheit utgaten wörr. De Hillige Geist is as Saat in uns leggt, un in Paulus sienen Breef an de Galater leest wi in't 5. Kapitel, Vers 22+23:

"De Frucht vun den Geist avers is:
Leevde, Freud, Freden, Geduld, Fründlichkeit, Gootheit un Truu, Sachtmoot, sik
Betähmen."

Wenn een von uns Navers sik an allens dat nich höllt, seggt wi: "De is wohl vun all gode Geister verlaten."

In't Johannes-Evangelium hebbt wi vun en Fru leest, se weer Samariterin un dreep Jesus an'n Soot , man se wüß nich, dat se mit Jesus Christus snacken dä. Un disse Fru sä to em:
"Ja, ik weet, de Messias kümmt, de Christus nöömt warrt. Wenn de kümmt, denn lehrt de uns allens!"
Wi meent ja faken, wi köönt allens lehrn, man stimmt dat? Köönt wi lehrn, glücklich to ween? Köönt wi lehrn, tofreden to ween? Köönt wi lehrn, jemanden leev to hebben? Nee, dat geiht nich. Mi dücht, wi mööt männichmal erst sülm wat beleven, üm to begriepen, wat Glück un Tofredenheit bedüden deit. De Weg dorhen is faken nich eenfach. Oft mööt wi erst Unglück un Noot kennenlernen, bet wi weet, wat Glück un Tofredenheit för uns is. Wo heet dat doch so schön:
"Wi köönt nich deeper fallen as in Gott sien Hand." Dat kann uns doch Moot maken.

Dat Globensbekenntnis, dat hebbt wi utwennig lehrt. Wi seggt:

"Ik glööv an den Hilligen Geist, een hillige christliche Kark, de Gemeende vun de Hilligen."

Wi bekennt, dat wi an den Hilligen Geist glöven doot, man lehrn köönt wi em nich. Wi spöört dat, — wi föhlt, dat dor wat is, wat uns verbindt, wat uns frie maakt.

Ik heff lang överleggt, wi man sik dat mit den Hilligen Geist vörstellen kunn. Ik weet, dat geiht nich, man liekers enen Vergliek will ik riskeern. Wi weet ja all, wi dat Radio un Fernsehen funktioneert. Irgendwo warrt elektromagnetisch Wellen utstrahlt. Un disse Wellen sind överall in de Luft, de kannst nich hören, nich sehen un ok nich marken. Se sünd eben dor. Erst wenn du enen Apparat hest, den du up disse Wellen instellen kannst, denn kannst du hören orrer sehen, wat disse Wellen för en Bottschap wiedergeven doot. Kunn dat mit den Hilligen Geist nich so ähnlich sien? He is dor, överall in de Luft, nich to hören un nich to sehn. Wenn wi aver uns dor innerlich up instellen köönt, denn köönt wi em empfangen, einerlei, wo wi graad sünd.

Annerletzt weern wi to en Konfirmation. De Deern, de konfimeert wörr, steiht mit beide Been fast up de Eer. Un liekers sä se achteran, dat ehr de Konfirmation mehr beindruckt harr, as se sik dat vörher dacht harr. As se ehren Konfirmationssprook höört harr un se sik dorna vörn Altar henkneet harr un de Pastersch ehr de Hand ganz sachen up de Hoor leggt harr, üm ehr den Segen totospreken, dor, so seggt se, "keem dat so eegenartig över mi un dat leep as son'n Schuur över mienen Rüch. Dat warr ik nich vergeten."

Hebbt nich all schon mal beleevt, dat uns wat innerlich anröhrt, wat wi mit den Verstand nich begriepen köönt? Dat köönt schöne un ok trurige Ogenblicke ween. Männichmal is uns dat ok pienlich, dat uns Hart un Seel anners reageert, as de Verstand dat eenlich tolaten schull. Geföhle laat sik eben nich von den Verstand regeern.
In unsen Predigttext steiht: "Geist is Gott". Denn is dat doch wohl Gott, de uns so reageern lett, wat de Verstand nich tolett.

Jesus seggt to de Samariterin, de em ja noch nich klook kregen harr:

"Glööv mi dat to, Fru! De Stünn, de kümmt,
denn beedt de Minschen den Vadder nich up dissen Barg un ok nich in Jerusalem an.
Ji beedt nu an, wat ji nich kennen doot.
Un wi beedt an, wat wi kennen doot.
De Stünn, de kümmt, ja, se is al dor,
denn beedt de würklich Framen den Vadder in Geist un Wohrheit an.
So'n Lüüd will Gott hebben.
Un de em anbeden wüllt, de mööt dat doon in Geist un Wohrheit."

Wi köönt Gott överall anbeden, nich blots up den Barg un in Jerusalem, nee, överall up de Welt, hier un annerwegens. Un wi köönt em anbeden, einerlei, in wat för'n Spraak wi snacken doot. Man dat kann uns nüms lehrn, dat mutt von uns alleen kamen, von binnen rut, ut't Hart. Dörch unsen Globen warrt wi Gottes Kinner. Un de Hillige Geist maakt uns to Süstern un Bröder up de ganze Welt. Wi mööt uns dor up instellen, dat wi Gott wies warrt. Vielleicht hebbt Se ja ok mal so en Beleevnis, as de Konfirmandin, von de ik vertellt heff.
Is disse Fröhjohrstiet, is Pingsten, wo allens gröönt un blöht, nich de beste Tiet dorto?

Wi köönt dorüm beden un wüllt dat glieks doon.

Amen.