Beden dör de Tieden

Andacht vun Henning Eggers

De Medien mööt sik natüürlich mit uns Tied uteenannersetten. Aver ok ut uns Vergangenheit lett sik veel lehren. Kloor, dat geev in uns Kinnertied keen Fernsehen. — In dat "duusendjährige Riek" harrn de Lüüd all en Radio, wo bloots Adolf Hitlers Gefolgslüüd de Richt angeven. Anhöörn jo, avers keen Kritik seggen — dat kunn de Minschen slecht bekamen! Liekers hett mien Modder luuthals in Bunker ropen: "Mein Gott, das kannst du doch nicht zulassen, dass die Bomben auf unsere Kinder in Kiel geworfen werden!" Keeneen hett dorto wat seggt, ok de Luftschutzwart nich. Wat kannst ok dorto seggen? Wenn wi Minschen Bomben smiet, höllt Gott uns nich op.

De so nöömte "Volksempfänger". Foto Hihiman/Wikimedia Commons

In düsse Tied — mien Vadder wär to'n Kriegsdienst introcken — dor hett mien Modder jümmer mit mi beedt. In de Kriegsnoot hebbt Fruuns un Kinner — un wiss ok Mannslüüd un Suldaten — vun alle Nationen, Völker un Kriegspartein beedt, beedt un beedt.

As wi in Oktober 1944 opletzt doch utbombt un afbrennt sünd, wöörn wi na Aschbarg evakuiert. Ik woor in de 3. Grundschoolklass inschoolt. Dor geev dat keen Karkenleeder un ok keen Gebeed. Af Januar 1945 kämen de eersten Flüchtlinge ut Ost- un Westpreußen, so ok ut Achterpommern na Aschbarg. Meist all weern evangelisch. Op de Karkenkoppel harr de Handwerkerbrigade vun de "Organisation Todt" in de Tied vun 1942 Doppelholthüüs ut Finnland opbuut, de wärrn för de Kieler Rüstungsarbeiter dacht — nu wöörn de Flüchtlinge in düsse Hüüs inwiest, jümmer 4 - 6 Familien in so en Huus! Ut Plön käm nu alle Dag de Paster Böttger un besöchte de Fruuns mit ehre Kinner; dor wöör denn beedt un sungen, in de School ok Religionsünnerrricht afhollen.

Denksteen vör de Aschbarger Kark

Vun Mai 1945 bit Harvst 1946 wärn in Aschbarg de Schotten as Besatzungsmacht un dat Bohnhofshotel mit den Saal ehr Casino. — Eerst dornah kunn in den Saal regelmäßig Goddsdeenst mit Paster Böttger dorchföhrt warrn. Un de Saal wär jedeen Sünndagmorgen vull! Vun 5000 Inwahners deelte sik dat in Perzenten so op: 10% Inheimische, 15% Utbombte un 75% Flüchtlinge. Ik, 10 Johr old, wär jümmer dorbi. De Gebete wärn oftins noch Bitten, aver dat geev ok wedder veel Dankgebete. Wi kunnen wedder uns Vermaak dorop richten, wo veel Grund to'n Danken dat geev. Dat Vadderunser snacken all de Lüüd mit, dat wär Anreiz för mi, dat ok to leern, ik wull mi jo nich blameern!

De Aschbarger Kark, inwieht 1954

Konfermandenünnerricht geev dat in de School, Konfermatschionen wöören in de Plöner Nikolaikark dörchföhrt, denn Aschbarg kreeg eerst 1954 en egen Kark, de vun den Eutiner Bischop Kiekbusch inweiht wöör. In düsse Tied lesen de Lüüd Zeitungen un Bökermappen un höörn Radio. Eerst an dat End vun de 50'er Johrn käm dat Fernsehen in uns Stuuv.

De Antipathien vun de Inheimischen na den Krieg güngen so wiet, dat de "Niege Heimat" in uns Dörp en Getto wär. Op de Straat wöör en Isenpoort buut un avens Klock 8 mit en Slott afslooten — en ganz Johr lang! Dat wär domools all Protest gegen de Flüchtlinge — Flüchtlinge ut de egen Nation! Dat änner sik eerst, as de hiesigen Hööker, Kooplüüd, Bäcker un Slachter nu jo mehr Kunnen harrn un Geld an se verdeenen deen! Dat wär keen Christlichkeit, dat wär blots egoistisch Hanneln!

In de Aschbarger Kark

In Verloop vun de Johrn vermengeleern sik de Lüüd in't Dörp ünnereenanner, un nu wär Freeden. Wat seggt uns dat? Wi Minschen sünd doch eegenartig un egoistisch, man glöövt dat jo nich! Bi all de Kommentare to uns Glooven warrt jümmer op uns Herrgott schimpt. Wat kann he denn dorför, wat allens so in uns Tied op de Welt passeert? Uns Herrgott kann un will jo nix dorbi mooken, denn de Minsch, de jo eegentlich bloots dat Warktüch vun Gott is, hett sik sülvenstännig mookt un is den grooten Stüüermann ut dat Ruder loopen! Un Gott hett sien Geschöpfe frielaten, sik för Good oder Slecht to entscheiden. Gott is nich uns Kinnergoorner! Wi sünd verantwoortlich, in den vullen Sinn vun dat Woort.

Un liekers roopt de Minschen Gott an, so as wi nu. Wi roopt em an, em to danken; em to bitten för de, de wi sülvst nich hölpen köönt; un wenn wi för uns sülvst biddt, denn doot wi dat mit de Wöör vun Psalm 139: "Erforsch mi, Gott, un kenn mien Hart; prööv mi un finn rut, wo mien Hart un Sinn steiht. Kiek na, wat ik op bösen Weg bün, un föhr mi op den ewigen Weg."

Amen.

De lichte Aschbarger Altar