De Grönauer Kapell. Teknen vun Jürgen Hagen

Gotts Leev in uns Lewen

Andacht vun Henning Eggers


Leve Gemeen!

Düsse Andacht hett as Basis de Breeve vun Paulus an de Korinther, woneem ehre Gemeen uneens is un nich toenanner finnen deit; in düsse Breeve geiht dat üm dat "Hoge Leed vun de Leev". Vörrut mut ik ik kort noch en poor Wöör vun Paulus seggen: Paulus schrift an de uneenig Gemeen vun Korinth. De Gloov is opbruukt in düsse Habenstadt, de Minschen weern uneens, de welk höllen to Petrus, de welk annern to Apollo un de drütten nu to Paulus; je nodem se vun de Prediger beindruckt weern. De geistlichen Gaben, de to Opbu un Vermünnern vun de Gemeen denen schullen, harrn de Christen verblendt. Se weern stolt woorn un rühmen sik vunwegen ehre egen Begabungen! Aver Paulus höllt dorgegen: "Wer sik rühmen will, de mut sik rühmen mit dat, wat de Herr daan hett!"


Paulus-Ikoon

Keen Minsch ward bestrieden, dat de Leev to de wichtigsten un schöönsten Dinge vun uns Lewen höört! Ohn Leev — wat weer dat för en Lewen? Wer düsse deepste minschliche Verbunnen- un Borgenheit nich klook kriggt, wer dat Geföhl vun de Sehnsucht na en Minschen, ohn den wi nich ganz vullstännig sünd, nich kennt, den sien Lewen is arm un trurig! — Ohn en Minimum an Leev is de Minsch nich lewensfähig. Dat weet nich bloots de Psychologen, dat seht wi ok an Vertwieflungsakte vun Minschen, de nüms hebbt, de sik üm se kümmern deit. Wie riek uns Lewen sünst ok sien mag, ohn Leev weer dat keen erfüllt Lewen! — Dat allens ward nüms betwiefeln. Aver Paulus seggt mehr as dat. He meent nich etwa bloots, man dörf de Leev nich vergeten, wenn man de hööchsten Güter un Gaben optellt. Paulus seggt veelmehr: "Ohn de Leev is all dat annere nix!" Wat wi sünd un hebbt, wat uns Lewen utmöckt un utteekent — dat tellt vör Gott nix, wenn de Leev fehlen deit!


De gode Harder. Fresko ut en Katakombe

Ik heff en Text funnen, de uns verdüütlicht, worüm dat hier geiht. Dor heet dat:

"Ehr ohn Leev möckt hochmöödig. Macht ohn Leev möckt gräsig. Plicht ohn Leev möckt verdreetlich. Besitt ohn Leev möckt giezig. Glooben ohn Leev möckt fanatisch. Klookheit ohn Leev möckt bedrögerisch. Wohrheit ohn Leev möckt kritiksüchtig. Ordnung ohn Leev möckt lüttkareert. Gerechtigkeit ohn Leev möckt hart. Kenntnis vun Soken ahn Leev möckt rechthebberisch. Fründlichkeit ohn Leev möckt hüüchlerisch." Un: "Verantwortung ohne Leev möckt di rücksichtslos!" (Dat's vun Laotse.) Sülbst de besten Gaben un Begabungen ward in ehr Gegendeel verdreiht, wenn de Leev fehlen deit. Un de Korinther hebbt sülbst ehren gröttsten Schatz, den Gott siene Gemeen anvertruut hett — de geistigen Gaben — missbruukt! — De Gemeenschap mit Gott ward nich verbürgt, wenn de Leev fehlen deit.


Grafik: Ludgerd Lüske

Dat lött Paulus keene Roh. He schreev an düsse Gemeen de ewig gülligen Wöör:

"Wenn mi de Globen in höchsten Maat geven is, so dat ik Bargen versetten kann, aver keene Leev heff, denn bün ik nix!"

Ohn de Leev is de Globen nix! Denn ohn de Leev ward de Globen fanatisch!

"Nu aver blievt Globen, Höpen, Leev, düsse dree; aver de Leev is de gröttste ünner se!"

Wat is denn dat Besünnere an de Leev? Wat tekent se denn vör alle anneren ut? Wiessagen, Erkenntnisse, Globen un all de anneren Fähigkeiten un Deenste, de Paulus in Röm. 12 un 1. Kor. 12 optellt, nöömt he "Gaben". De Leev betekent he nich so; de Leev is den Minschen nich so geven, övergeven, as düsse Gaben. Wiel Minschen ünnerscheedlich Gaben hebbt, ünnerscheedt se sik ok vunenanner. De Gaben schafft Afstand twüschen de Minschen, se trennt se ok vunenanner.

De Leev aver verbinnt, se schafft Gemeenschap. Paulus seggt eenmal vun de Erkenntnis un vun de Wiesheit: "Se bläht op!" Se begrünnt den Ünnerscheed, den Vörtoog vun Minschen ünnerenanner. Dat gellt ok för annere Gaben; dor is dat nich mehr wiet, dat man hochnäsig ward! Dat weer ok dat Problem in Korinth; trotz den Segen vun Gott woor de Gemeen nich erbuut, sünner tweireben! De Minschen weern stolt un inbildsch — dor fehl de Leev! Aver mit de Leev geiht dat bargan, un de Gemeenschap kann nu wassen!

Wer hätt denn schon solke Lev, ohn de allens ümsünst is? Un wie kann denn düsse Lev, as Paulus dat meent, in uns Lewen Realität warden? De Leev köönt wi nich inöven; nich wi köönt se griepen, sünnern se grippt uns! — Uns Begabungen sünd uns anvertruut un wi schüllt se plegen un dormit wokern. Över de Lev köönt wi nich verfügen. Wie kann nu düsse Leev, as Gott se meent, in uns Lewen Kontur kriegen un winnen? "Leev is gedüllig un fründlich! Se kennt keen Nied, se speelt sik nich op, se is nich inbildsch, se verhöllt sik nich taktlos, se söcht nienich den egenen Vördeel, se verleert nich de Fassong un driggt keeneen wat na. Se freut sik nich, wenn Unrecht schüht, aver wo de Wohrheit siegen deit, dor freut se sik mit! Allens verdrägt se, in jedeen Laag glöövt se, jümmer höpt se, allens höllt se stand!" Wi markt, dat schafft wi nich ut uns egen Knööv! Wie kann denn düsse Leev in uns Lewen Gestalt winnen? Wenn wi dorhen goht, wo düsse Leev in uns Lewen Gestalt annoomen hätt — in Jesus Christus — un uns vun se griepen laat!

"Gott is Leev, un wer in de Leev blifft, de blifft in Gott un Gott in em!"

Gott is Leev! Un Jesus Christus is de Minsch worrn Leev vun Gott! Vör düssen Achtergrund leest sik alles anners, as wi dat verstahn hebbt! Gotts Leev hett Tied. Jesus Christus hett uns leev mit unendlich Gedüür! He rekent dat Böös nich to, Jesus Christus sien Leev driggt allens, glövt allens, höpt allens! — Je mehr wi uns vun düsse Leev griepen laat, wenn wi uns dörch siene Wöör em towennen doot, ward wi ok vun siene Leev in uns Lewen wat spören!


De gode Harder. Fresko ut en Katakombe

Grundwöör ut de Bibel heff ik funnen ünner Paulus 2.Korinther 6, Vers 3-7, opschrewen vun Jörg Zink un Rainer Röhricht in ehr lütt Book: "Was Christen Glauben". Op Siet 43 steiht:

Paulus schrifft: Miene Sorg is, dat jo nüms an Gott irre warn mööch, bloots wiel ik em in Weg bün, un dat nich ut dat Amt vun'n Hölper en Hinnerung ward! Miene Sorg is, dat ik ok in de Ogen vun de Minschen en vertruunsvulln Deener Gotts bünn un de Gedüer nich verleer. Reinlichkeit vun't Hart schull man an mi sehn, Insicht, enen langen Aten, Fründlichkeit, Beweegtheit dörch den Hilligen Geist, nüchtern ehrlich Leev.
Keen Woort schall man vun mi hörn as dat Woort vun de Wohrheit, keen Knööv will ik anwennen uter de Knööv, de vun Gott sülben koomt. Mien Wehr un Wapen schall nix sien as för rechte Saken!
Wi seggt: Dat Krüüz is uns eenzig Rettung. Wer nich weet, wo utweglos he verloorn is, de empfind dat as Schnackeree. För uns aver, de sik op Christus, ehren Erlöser, verlaten doot, liggt dorin de Knööv unmittelbor vun Gott!

Amen.


Bild: Rudi Witzke


10.5.2018


na baven