De Grönauer Kapell. Teknen vun Jürgen Hagen

Harvst

Andacht vun Henning Eggers


De freedvulle Övergang vun Harvst na den Winter is keene slechte Tied. Minschen un Deerten nutzt disse Tied ton Aarnten, Sammeln un Inlagern. De Sünn kümmt noch aff un to achter de Wulken hervör, de Tied nennt wi denn den Oldwieversummer.


Bild Elke T. Weißleder

De Natur leggt nu ehr wunnersamet, buntet Farvenkleed an; de "Indian Summer" hett sien Ingang ok in unse Welt holln. Wi fieert Aartdank! In uns karkliche Glowenswelt is dat en Fest för uns Minschen, wat besünners Opmarken ok in uns hüütige Gesellschoop hervorröppt. Koomt wi denn in uns Kark, de smückt is vun de Goorners, de Landfruuen un ok vun de lütten Kinner, denn atent wi hooch op vör Dankborkeit un Wunnerwarken; de Geruch vun dat frische Obst bringt ok wat för uns Nääs. Un denn de Oogenblick, wenn de Landjugend orrer Landfruuen de Aarntkroon in de Kark bringt un vör den Altar in de Högde ophängt! De Karkenchor un de passende Orgelmusik ümrahmt de Predigt vun den Paster to en fierlichen Hööchdpunkt in jedeen Karkenjohr.

Nu fangt de Natur an Kunst to produzeeren; Pitter Langbeen un sien Spinnenvolk arbeit in de Nächte as dull, morgens, wenn de Dau denn fallt, seht wi dat Wunner vun "edlen Gespinsten"!


Foto Antje Heßler

Dat is de Anfang för den Övergang na den Maand, wo allens Irdische in de Ewigkeit övergeiht. De korten, düsteren Dage goht uns op den Geist, opschoon wi nich in de Trübsal an Flucht denken schüllt... Al de germanischen Vörfahrn harrn ehre Vörstellung vun den beteren Deel in uns Minschen, vun de in den Körper belewende Seel. Se glöwen doran, dat se sik mit den letzten Atentoog ut den Körper heevt un as "unsterblichen" Geist wiederlewen deiht. Martin Luther snackt vun den "Odem", de vun Gott stammt, de den Minschen innewahnt un in't Starven uthaucht ward. Dat heet, wi sünd nu in den Truuermaand November.

An 2. November fieert de Katholsche Kark "Allerseelen"; an düssen Dag ward an de Verstorvenen dacht un för se beedt mit de Bitt üm Opnahm in den Himmel. In uns evangeelsche Kark ward düsse Bruuk, "dörch goode Taten orrer Förbidden den Himmel to verdeenen", aflehnt; dat schient uns, dat maakt den Himmel to lütt, wenn de Slötel dorto den Minschen sotoseggen in de Hand geven warrt. Den Slötel to'n Himmel hett in uns' Gloven bloots Gott, un in sien unendlich Gnaad lett he sien Kinner ok ahn Förbidden un Godesdoon to sik rin.

Daför ward de letzt Sünndag as Gedenkdag an't End vun't Karkenjohr fiert. Dat's de Dodensünndag orrer ok Ewigkeitssünndag. Hüüt gedenkt wi ganz besünners an de in dat letzt Johr Verstorbenen. De Predigten, de an düssen Sünndag vun de Pastoren hollen ward, schüllt uns erinnern, över de Grenzen vun uns eegen Lewen natodenken. Üm uns rüm vergeiht de Natur, un wi Minschen denkt doröver na — mehr as to anner Tieden in't Johr — över den Dood.

De Angst vör den Dood hett ene biologische Funktschoon, se höllt unsen Lewenswillen oprecht. Aver de Minsch is nich bloots för düsse Welt maakt, un dorüm gifft Gott sien Kinner, wenn se "oolt un levenssatt" ward (as dat vun Hiob seggt is), de besünner Gnaad, dat se all Bang vör de Dood verleert un in Freden un Höpen dör de Dör na Gotts Riek gahn köönt. "Wer so stirbt, der stirbt wohl."

Un ok för uns, de wi noch leevt, gaht nu de Dör wied op, denn nu kümmt de 1. Advent, dat Niege Karkenjohr is dor! Mit grote Spannung tövt nu groot un lütt op de Geburt vun uns Heiland Jesus Christus! "Hell ward de Welt dörch dat Licht!"

Amen.

26.11.2017


na baven