In Gottes Leev lewen

Andacht vun Henning Eggers

"In Gottes Leev lewen" — Dat schall dat Thema vun de Andacht an düssen Morgen sien. Aver, bloots Thema? Dat wär woll veel to wenig. Dat mööß dat Thema vun uns Lewen sien.

Eva in Gotts Schöpferarm. Fresko vun Michelangelo Buonarroti

Wer in Gott sien Leev lewen deit, de hätt de maximol Erfüllung vun sien Lewen funnen. Leevvull minschliches Antrecken sünd jümmer dat Kostborste, wat wi op düsse Eerd hebben kunnen, dat ward bloots noch vun Gott sien Leev överhaalt, wenn se för uns ganz real ward.

De Bibel seggt in 1. Johannesbreef 4-16:

Gott is Leev, un wer in de Leev blifft,
de blifft in Gott un Gott in em.

Gott is Leev in de Person. He hett nich bloots Leev. He is Leev.
Dat ünnerscheed Em vun uns un alle anneren.

In Grund hebbt wi so veel Leev, as wi vun Gott kriegt. Dor gift dat en Leed, dat heet: "Gottes Leev is de Sünn." Nu kann dat sien, de Sünn schient un ik bünn in en koolen, düstern Keller un mark dorvun gornix. Orrer ik bünn in't Huus un heff Sünnenlicht, dat dörch dat Finster küümt. Orrer ik nehm in Goorn en Sünnenbad.

Wer blind is, de süht de Sünn nich, aver he spört de Warms. De Sünn is unavhängig vun uns för alle dor. Aver wi köönt ünnerscheedlich veel vun se wohrnehmen un opnehmen. Gott, de Leev, is dor, aver dat gift Ünnerscheede, woveel dorvun bi uns anküümt. Wi köönt geistig in Keller sien, in Düsternis un Küll, denn köönt wi dat gornich glööven, wenn uns een wat vun de Sünn, vun Gottes Leev vertellt.

Nu goht wi rut in't Frie'e, in de Frieheit, un de Sünn ümstrohlt uns ganz. De 1. Johannisbreef 4, 16 seggt uns:

Wi hebbt erkennt un glöövt de Leev, de Gott to uns hätt.
Gott is de Leev, un wer in de Leev blift,
de blift in Gott un Gott in em.

Un in'n Römerbreef, Kapittel 5, leest wi:

Gott hätt allens daan, dormit siene Leev op de Eerd kääm. He hätt sienen Söhn Jesus schickt un dorin siene Leev erwiest un bewiest, dat Christus för uns starvt, as wi noch Sünner wärn un keene Vörrutsettungen gegenöver Gott harrn. Un He hätt sienen Geist geven, dörch de Gottes Leev in uns Hart utgoten wöör, richtig utschütt wär.

Dat beides möcht in uns Lewen ankoomen un uns Lewen bestännig prägen.

Dat Ankoomen kann tonächst een eenmolig Ereignis wesen, de Lewenswende, Hinwendung to Gott, dat Glöövig-Warn. Wi sünd to de Erkenntnis un to den Glooven koomen, dat Gott uns leev hett. Wi wasst in de Erkenntnis un in dat Vertruuen, dat Gott siene Leev in uns daalleggt hett.

Un so find wi in de Bibel ok jümmer Gebeeden, so as in Philemon 1,9:

De Vadder gift juch..., dat Christus dörch den Glooven in ju'ne Harten wahnt un ji in siene Leev fast verwöddelt un grünnt sied un dat ji erkennt, wat all de Erkenntnisse överstiegen deit: de unermesslich Leev, de Christus to uns hätt. Ik beed dorför, dat june Leev noch mehr un mehr överströmt un överfleet un jümmer rieker an Verständnis un Insicht ward.

Orrer Jesus beed för siene Jünger (Johannes-Evangelium 17,26):

... datt de Leev, de Du, Vadder, ik mööch, datt de Leev, de Du för mi häst, ok se erfüllt, datt desülbe Leev in se is un ik in se bün.

Dat is good, wenn wi so för uns sülben un för annere beed. Worüm? Wi köönt un mööt nich dörch dat Gebeed errieken, dat Gott Leev ward orrer uns leeven deit, denn dat is He längst un dat deit He längst. Aver dörch dat Gebeed empfangt un begriept wi in Glooven, wat bi Gott is. Gebeed heet: Herr, ik wend mi Di un Diene Leev to. Laat mi Di un Diene Leev jümmer deeper erkennen. Si nu mit Dienen Geist so da, dat Diene Leev mi erfüllt. Ik oopen mi Di un mook mien Hart ganz wiet oopen; Du dörfst dat füllen.

So gift dat in de Bibel ganz Besünneres, wat sik kuum een ankiekt orrer to eegen möökt. Een dorvun find wi in Judasbreef, Vers 20+21. Bi Luther hört sik dat so an:

Ji aver, miene Leeven, erbuut juch op junen allerhilligsten Glooven un beed in hilligen Geist un erholt ju in de Leev Gottes ...

De Översettung vun hüüt seggt:

Ji, miene leeven Bröder un Süstern, hebbt juun Lewen op dat Fundament vun höchsthilligen Glooven grünnt. Buut wieder doran un beed so, as de Hillige Geist ju dat lehrt hett. Blievt in Schutz vun de Leev Gottes ...

Wörtlich ut den Urtext:

Ji aver, Geleevte, juch sülben opbuuend dörch juunen hilligsten Glooven, in hilligenGeist bedend, erhollt, bewohrt, behööt, beschützt ju sülben in Gottes Leev ...

Geleevte — dat sünd wi, so red uns Gott an, so dörft wi uns sülben un eenanner sehn un ansnacken. De Order in düssen Satz vun Judas sünd anner Anwiesungen ünnerordnet, dat heet: Erhollt, bewohrt, beschützt, behöödt juch sülben in Gottes Leev.

Bild Rudi Witzke

Wi hebbt also de Verantwortung, in Gottes Leev to blieven, so as dat ok Johannes seggt: Wer in de Leev blift, de blift in Gott un Gott in em. De Biblische Glooven buut uns op un möckt uns stevig, lött uns so warn, as Gott uns meent hett, wiel wi ut de Realitäten vun Gott lewen, ut dat, wat bi Gott Fakt is.

Amen.