Deener un Huushöller Andacht in Lütten-Grönau vun Harry
Ziebell |
||
So schall een uns ansehen, as Christus siene Deener un as Huushöller över Gott siene Geheimnisse. Vun'n Huushöller warrt blot verlangt, dat
he sik as tru bewiest. Mien Geweten is rein. Ik weet vun keen Schuld. Aver ik will dormit nich seggen, dat man mi överhaupt nix anhebben kann. Dat Urdeel över mi steiht alleen den Herrn to. |
||
|
||
Wi staht wohl an de Döör vun
niege Tieden. Wat
is na den letzten Krieg allens wedder in'n Gang bröcht worrn!
Lübeck harr 150.000 Inwahner. An'n End vun 1945 weern dat denn
plötzlich 90.000 mehr un de müssen
all ünnerbröcht warrn. Wi Christenlüüd hebbt enen Updrag, un nu bün ik bi den Bibeltext anlangt, den ik för hüüt utsöcht heff. Wi süllt Christi Deener sien, Christi Huushöller. Un dormit sünd wi all meent ji un ik.
Un achter dit all steiht oft Not un Armut in uns'
ümmer noch satte Gesellschap. Un wat köönt Christi Deener un Huushöller doon, de krank sünd, olt sünd? Beden! Se köönt jümmers noch beden. Wi all köönt beden. Beden för den kranken Naver, Beden för den Freden in uns' so unruhig Welt, Beden för uns' Regierung, Beden för uns Kinner, un noch mehr: Beden mit uns' Kinner! Weest alltiet fröhlich! Hett Paulus mal seggt. Christi Dener un Huushöller, Martin Luther seggt dorto: Wi sünd alltosamen Preester, Wi köönt up männicheen Oort Christ Deener sien: Tohuus, in de Familie, buten vör de Döör, in uns' Gesellschap, in de School, up de Arbeitssteed, in uns' Kark Doch laat uns dor up achten, dat wi bi all uns Arbeit nich dat Stillsien vergeten dat To-Ruh-kamen. Wat hebbt de Mönke in ganz Europa ok hier in Lübeck, in Holstein, in Lauenborg wat hebbt de Mönke as Deener vun Christus all tostannen bröcht, un allens jümmers ut ehre Ruh herut un ut ehr Gebeet! Martin
Luther snackt bi Christi Deener un Huushöller vun preesterliche
Minschen. Un wokeen vun uns hett so enen preesterlichen Minschen noch
nich kennen lehrt? Ik sülms denk dor an de Diakonie, an ene Gemeindeswester,
de 1951 bet toletzt mien sworkranke Mutter en groot Bistand west is.
Huushöller över Gott siene Geheimnisse Wat sall dat nu heten? "Fakten, Fakten, Fakten!", seggt de Magazine Focus un Spegel blot Fakten tellt. Fakten Un nu kümmt de Hillige Schrift un reedt vun Gott sien Geheimnis. Wat is dat? Wi weet all, Gott siene Geheimnisse, dat is keen esoterisch Speelkraam. Gott sien Geheimnis heet: Krüüz, Uperstahn, Leev un Sakrament. Wenn dat nich so weer, denn stünn hier in Grönau nich uns lütt Sükenkapell siet bald 600 Johr. Geheimnisse keen Radel; denn Radels könnt lööst warrn. Dat is schon en Geheimnis, worüm uns' Herrgott an't Krüüz
vun Golgatha nix deit. Worüm deit he anschienend nix an't Lager
vun enen Sworkranken orrer lett Minschen mit veel Wehdaag starven? "Mien Gott, mien Gott, worüm hest Du mi verlaten?" de kann wenig later seggen: "Vadder, in Dien Hannen befehl ik mienen Geist." Wennehr
weer denn uns' Herrgott ganz dicht bi uns, bi di un bi mi?
Bi de Flucht, in'n Bombenhagel, vör en Operation, bi Krankheit,
bi Truur üm Mann orrer Fru, üm Mudder orrer Vadder
orrer üm en Kind? Geheimnis: Avendmahl Wi begegent Christus in Broot un Wien. Vör Johren weern mien Fru un ik to Gast bi enen Sworkranken.
He harr Kreevs. Sien Fru ümsorg em. Mit den Dompastor Riemer
hebbt wi tosamen dat Abendmahl fiert. En Licht vun den Domaltar harr
he mitbröcht. Glöövt mi, en Aten vun Ewigkeit hett
uns anröögt. En Wort vun den ehemalig St.-Marien-Pastor Prof. Dr. Thilo: De preesterlich Minsch bruuk kenen Talar. So seh ik uns ok Brücken buun bet hen to Gott siene Geheimnisse. Preesterlich Minschen, de ok jümmers wedder to Ruh kaamt, still warrt, Tiet to'n Swiegen hebbt. Schaad, dat dat hüüt in uns snell-levig Tiet oft fehlt fehlt ok in uns' Kark. So sall bald för 4.000 Gemeindemitglieder een Pastor toständig sein hier bi uns in Nordelbien. Dat kann blot denn goot gahn, wenn wi mehr preesterlich Minschen un Huushöller hebbt. Teken geven Das Zeichen der Gebärde De vun mi verehrte Thilo schreev: "Na de swoor Operation an mien Hart kunn ik
noch nix klook kriegen. Un
noch wat: Worüm bringt wi bi't Beden de Hannen tosamen? Dorto kümmt dat Geheimnis vun't Tröösten, dat Tospreken. Geheimnis vun unsen Herrgott: Dat Hannen upleggen, dat Segnen
Teken geven: Tröösten.
Een Wort hett uns Evangelium noch: De Herr is uns' Richter. Wokeen seggt dat letzt Urdeel över uns? Is dat uns' Automarke,
uns' Bankkonto, uns' Gehaltsklass, villicht, sogoor: wo leev wi west
sünd? So is dat wiß! Preesterlich Minschen bruukt wi, studeerte un nichstudeerte, Arbeiter un Angestellte, Buurn un Kooplüüd, Schoolmeister un Rentner un vör allen: Moders mit all ehre Leev för ehre Kinner. Preesterlich Minschen ach, harrn wi doch mehr dorvun! Denn geev dat bestimmt nich den Vörslag vun enen Nobelpreisträger, Karken to Moscheen to maken. De Staatsmann un Christ Johannes Rau hett sik bi den groten Zapfenstreich för em dat Stück vun Johann Sebastian Bach wünscht: "Jesu, meine Freude". Dat weer to sienen Afscheed en besünner Teken un en Bekennen as Christi Deener un Huushöller. Un vun den Theologen un ZDF-Moderator Peter Hahne stammt dat Wort, frisch un binah frech: "Raus aus dem frommen Kämmerlein!" Laat uns sülvst nich mööd warrn jeedeen an sienen Platz un mit seine Gaven Christi Deener un Huushöller to warrn. Amen. |
||
|