Broot Andacht in de Grönauer Kapell, hollen to Aarndank 2005 vun Harry Ziebell |
||
|
![]() |
|
Löövt Gott, den
Herrn, mien Seel! Den Heben spannst Du ut as en Telt. Du buust Dien Huus baben vun't Water. Storm un Wind sünd Diene Boten, Du lettst en Quell na de annern ut de Grund kamen, dat Water löppt mang de Bargen henlang. All dat Veeh hett to drinken, dor sitt de Vagels an't Över un se singt up de Telgen. Du lettst dat vun baben dal up de Bargen regen. Gras lettst Du wassen för dat Veeh un Saat för de Minschen to'n Ackerbu, dat Broot ut de Eerd kümmt, un Wien, de dat Minschenhart froh maakt. Den Maand hest Du maakt, dor deelt sik dat Johr na in. De Sünn weet, wonehr se ünnergahn mutt. Wenn de Sünn upgahn deit, dennso geiht de Minsch an sien Arbeit bet an den Abend. Herr, wat hest Du nich allens maakt. Allens, wat dor leevt un weevt, dat luurt up Di, dat Du ehr to leven giffst, wenn't an de Tiet is. Wenn Du ehr wat giffst, denn nehmt se dat.
Den Herrn sien Ehr sall ewig blieven, un sien Freud an allens, wat he maakt hett. All mien Leevdaag will ik den Herrn to Ehren singen un mienen Gott Loff bringen solang as ik bün. Wat ik singen un seggen do, much den Herrn to
Gefallen ween. |
||
|
![]()
Sünd dat nich wunnerbor Wöör, ok in uns' plattdüütsch
Spraak? Se sünd al 1494 in Lübeck so druckt worrn in de
eerste Gesamtbibel in uns' Stadt. Dat Leit in uns Andacht sall sien:
Laat uns enen groten Bagen dörch uns jüngst Geschicht maken.
Hüüt aver al 60 Johr (!) Freden!
Wiehnacht 1946, 29. Dezember wi Jungs un Deerns kregen
ene Inladung to en Fier in St. Jürgen: Pingsten 1947, dor bün ik ik weer 16 Johr olt mit mien Mudder bi Dutzow an'n Schaalsee illegal över de Grenz gahn (vun'n britischen Sektor in den russischen). Uns Verwandten in Meckelnborg versorgen uns mit en Siet Speck, enen lütten Blick-Emmer vull Sirup un mit en groot Liev Broot. In de Pingstmaandag-Nacht güngen wi denn wedder to Foot trüch swoor bepackt. Wi dregen ok noch de utlagert Wittwäsch wedder na Huus; denn de Krieg weer ja nu to End un dormit ok dat Bombensmieten up de Städte. Dusende vun Flüchtlinge harrn keen Verwandte up'n Land, se harrn ok kenen Goorn mit Höhner un Karnickel, un se harrn nix to'n Tuuschen. Veel Hunger geev dat dormals. Dor kunn ok keen Bottersticker-Supp helpen un ok keen Fisch-Wurst.
Un schon sünd wi in uns Gegenwart. Wat ik dat nu will orrer nich, ik bün en beten trurig: Broot is dat Teken för Gott sien Fürsoorg an uns. Wi weet dat. Dorüm dörvt wi as Öllern, as Grootöllern nich mööd warrn, dit Weten wieder to geven an Kinner un Enkel Gott sien Fürsoorg an uns:
Uns Herrgott hett Gedüür mit uns. Un noch wat maakt mi nadenkern:
Vergangenheit, Erinnern, Gegenwart un nu kaam ik noch to uns Tokunft. Ehrfurcht för Gott sien Schöpfung much uns all en Wiespahl
sien!
Amen. Den kumpletten Text vun Matthias
Claudius sin schönes "Buurnleed"
finnt Se hier.
|