Ik glööv! Och help mi doch,
dat ik würklich glöven kann!

Predigt vun Sabine Stürzer

As Jesus to de Jüngers keem, seeg he en Masse Lüüd bi jem stahn, ok Schriftgelehrte, de mit jem an't Diskureern weern. Un miteens kreeg de Masse em in Sicht; se weern meist biesterig, lepen avers hen un gröten em. He fröög ehr: "Wat hebbt ji dor mit jem diskereert?" Een vun de Lüüd anter em: "Meester, ik heff mienen Jungen to di bröcht, he hett en spraaklosen Geist. Un so faken he em faatkriggt, sodraad ritt he em dal. He schüümt denn, gnarscht mit de Tähn un warrt ganz stief. Ik heff mit dien Jüngers snackt, se schulln em utdrieben. Man se kunnen dat nich." Do anter Jesus em: "O ji unglöövsch Generaschoon, wo lang bloots schall ik noch bi ju blieben? Wo lang schall ik ju noch utholln? Bringt em her to mi!"

Se bröchen em to em hen. As de Geist Jesus seeg, do reet he den Jung foorts hen un her. he full an de Eerd, wölter dor rüm mit Schuum vör'n Mund. Jesus fröög sienen Vadder: "Wo lang geihht dat al so mit em?" He sä: "Vun Kind af an. Un oftins smitt he em in't Füür or in't Water, üm em an de Kant to bringen. Avers wenn du wat kannst, dennso hölp uns doch un barm di över uns!"

Man Jesus sä to em: "Wenn du kannst? Allens kann een, de glöven deit!" Foorts reep den Jung sien Vadder luudhals: "Ik glööv ja, hölp doch mienen Ungloven!"

Jesus seeg, dor leep en Masse Lüüd tohoop, do fohr he den unreinen Geist an un sä to em: "Du spraaklos un stumm Geist, ik befehl di, gah rut ut em un gah ja nich wedder in em rin!" He schreeg luudhals op un reet em mächtig hen un her, un denn güng he rut.

Dat leet, as weer he doot; so sään al de mehrsten: "He is doot." Man Jesus greep em bi de Hand un richt em op; do keem he hooch. — As he na Huus keem, do frögen em sien Jüngers för sik alleen: "Worüm kunnen wi em denn nich utdrieben?" He anter jem: "So'n Aart kann dörch nix utdreben warrn as bloots dörch Beden."

Markus 9, 14-29

"Ik glööv! Help, dat ik richtig glöven kann."

Wat versteihst du denn ünner Glöven? Wat is Glooven för di, för Se? Wat verstaht Se ünner Glooven? Totruun —— Höpen —— Andacht —— Övertügen —?

Oder: Glöven hett nich weeten —— Twiefel —— Inbildung!

Schnackst du mit anner Lüüd över Gloven? Mit de Familie, klor! Mit de Nobers — viellicht. Mit Frünnen...?

Un du? Mit Kollegen? Mit Fremde?

Ganz ehrlich? Vun miene Kollegen weet de minnsten, wat ik an Sünndachmorgen mook. Dat is doch Privaatsook.

Wenn ik hüüttodaag segg: "Ik glööv an Gott un ik beed to em", denn heff ik licht dat Geföhl, dat de Lüüd mi komisch ankieken. Truu ik mi nix to? Bün ik een, de na en starken Beschützer roopen deit?
Dorbi bruukt wi hier doch gor keen Beschützer: An de Genzen vun uns Land steiht de Genzschutz, de NATO is dor, wi hebt en godes Gesundheitssystem... Un wenn't würklich mol ganz leeg kümmt, denn find sick jümmers een in de Familie or bi de Frünnen, de uns helpen deit.

Worüm denn beden? Worüm an Gott glöven? Momang... an welkeen Gott glöövt wi denn?
Wo süht Ehr Gott ut? Welk Bild hebt Se vun Gott? Hett sik dat Bild vun Gott verännert, so in Loop vun't Leven?
Sünd Se jümmers vuller Gottvertruun west? Hett dat wat in Ehr Leven geven, wat Se an Gott hett twiefeln looten?

Hebbt Se ok al mol ropen: "Ik glööv! Help, dat ik richtig glöven kann"? Wann weer dat, wannehr sünd de Twiefel kamen? — Wat för en Glück för mi, dat de Twiefel nicht wunnen hebbt, sünst wöör ik hier nu ganz alleen stahn...
Se sünd to den Glooven trüch kummen. Dörch wat? Wat hett Se doch an Gottvadder fastholln laten?

Ik denk, wi schull'n veel, veel mehr över uns Glooven schnacken, hier in de Gemeend un ok buten.
Ik weet, dat is lichter to seggen: Ik glööv nich an Gott, dat is doch allns Kinnerkroom!, as to seggen: Ik glööv ganz fast, dat Jesus leevt hett un dat he Gott sien Söhn is un dat he lebennig is, dat de Dood em nicht överkregen hett.

Seker? Wo seker künnt wi sien?
Gloven kannst nich noreeken, so as 2+2= 4 sünd.
Gloven hett wat mit Vertruun to doon.
Gott? Kannst nich bewiesen.
Liekers, dat, wat Lüüd mit Gott beleevt hebbt un wo se vun vertellt, dat hebbt wi.
Teken vun Gott.

So as in't Evangelium, as wi dat jüst hört hebbt. Vun den Vadder, de sien Söhn to Jesus bringen deit. In düsse Geschicht stickt so veel bin, dor kunnen wi noch veele Daag över schnacken. Un to'n Glück leevt wi in en Kark, in de denken un schnacken utdrücklich wünscht is. Wi söllt över allns nodenken, frogen un schnacken.
Man to: Wat denkt Se över den Vadder, de op de een Siet so veel Totruun to Jesus hett, dat he sien Söhn to em bringen deit, un op de anner Siet togeven kann un mutt, dat sien Gloven nicht unendlich groot is?

För mi kann de Vadder en Vörbild sien. Graad in Tieden, in de mien Glooven nich so groot is, kann ik to Jesus gahn, kann em mien ganzes Leid klagen, miene Twiefel hinholl'n. Seggen, wat mi dörch Kopp un Hart geiht. Un wenn't ganz leeg kümmt un ik ook bloots noch ropen kann: "Ik glööv! Help mi, dat ik richtig glöven kann!", dröff ik dormit to Jesus kamen.

Un denn dröff ik roopen: Jesus, Gottvadder, Hilliger Geist, wat is los? Wat sall dat? Deit dat Noot, dat ik dat nu ok noch mitmoken mutt? Worüm? Segg mi, worüm??

Un ik schree as so'n lütt Kind, dat sik ungerecht behannelt föhlt, da eenfach dull is, de Welt ni mehr versteiht. Un wenn de Woot denn rut is, wenn ik ruhiger war, denn kann ik seggen: „Help, dat ik glööven kann.“

Wenn't doch bloots so eenfach weer... Wi hebbt dat eben höört, de Jüngers kunnen den unreinen Geist nich utdrieben. Un as se Jesus frogen, worüm dat bi jüm nicht klappt hett, seggt Jesus: „Dat will ik ju seggen. Gegen so'n Schlag helpt bloots een Deel: Beden. Anners ward wi ehr nich los!"

Hmm, Jesus gifft uns keen Raat, woans wi beden söllt. För anner Lüüd? För uns? Luut? Liesen? Welk Wörd? Wo? In de Kark? To Huus? In't Holt? Un he versprickt uns nich, dat all uns Wünsch ok erfüllt ward. Nee, denn Gott is keen Wünscheerfüller, keen Wiehnachtsmann — he is de gode Vadder, mit den wi schnacken könnt, den wi seggen köönt, wat los is in uns Leven.

So kaam ik nu wedder op den Gloven. För mi hett Gloven ganz veel mit Vertruun to doon. Ik vertruu, dat mien Gebet bi Gottvadder ankümmt, dat he mi höört un dat he mi helpen deit.

Vertruun ist scheun un good, liekers, gifft ok mol Momente, da geiht mien Totruun to Gott fleuten. Denn stah ik an en Punkt un denk: Nu geiht nich wieder. — Kennst du dat?

Klor kenn ik dat.  Ik bün jo ok al old noog. Ik föhl mi denn, as wenn ik an en Schlucht stah un no ünn kiek. Un denn — is dor en Brüch. Kannst di dat vörstelln? De Brüch is mien Gloven, un de Bangnis, dor röber to gahn, — dat is mien roopen. „Help, dat ik glöven kann!“

Un? Kannst du glööven, kannst du dat wagen, dor röber to gahn? Helpt Gott di? Nimmt he di bi de Hand un geit mit di los?

Meist nich so, as ik mi dat wünscht or vörstellt heff, man bitto is dat jümmers good worden.
Dor sünd jümmers wedder Lüüd opdükert, de mi en klores Woort seggt hebbt, mi en ganz anner Richt wiest hebbt, or de mi op wat stött hebbt, an dat ik noch gornich dacht harr. Or de ganz eenfach mit mi tosomen seten hebbt un mit mi weent hebbt, de mi dormit wiest hebbt, dat ik nich ganz alleen bün, dat Gott sik in düssen annern Minschen wiesen deit, dat he würklich bi mi is.

Un Jesus? Jesus seggt doch tatsächlich to den Vadder vun den Jung: „Wokeen glöven deit, de kann allns!“
De Vadder kann den Jung nich wedder sund mooken, doch mit sien Rest vun Gloven hett he den Jung to Jesus brocht, mit dat Totruun, dat Jesus helpen kann un deit. Dat is för mi Gloven.
Un so, as de Vadder wedder no Huus geiht un vun dat Beleevnis vertellt, so schull'n ok wi uns vun uns Beleevnisse mit Gott, Jesus, den Hilligen Geist vertelln.

Un.... vertellt Se bittescheun nich bloots de Geschichten, de good utgahn sünd. Nee, vertellt Se ok, dorvun, wenn Se dat Geföhl hebbt, dat Gott nich bi Se west ist, wenn wat leeg gahn ist, trotz Gebede, trotz all Totruun. Dormit de anner Lüüd seht, dat löppt öberall nich jümmers liekut, dat gifft öberall Soken, de op Schiet rutlopen sünd. Jedereen hett al mool en Ümwech gahn müsst.
Liekers, fasthool'n an Gott, dat is de grote Kunst. Fasthool'n  un op siene Leevde vertruun. Vetruun, dat dat doch good warrt.
Dorvun wöllt wi vertelln: hier in de Kark, in de Familie un ok buten, bi Kollegen, bi fremde Minschen.
Ik fang gliek morgen bi miene Kollegen dormit an. Versproken.

Amen.