Wees fief Minuten still
24. September


Andacht vun Heinrich Giesen, in Platt bröcht vun Marlou Lessing

'keen bün ik?

2. Mose 3,11

De Pessimist sitt to Blocks, un de Optimist warrt fix de Ohren hangen laten. Denn se sünd beid nich realistisch. Wokeen bün ik? Bün ik'n Optimist? En Pessimist? Ik bün Realist, schull uns Anter ween. Realist warrst avers bloots dordör, dat Gott sülven an uns wat deit. Ja: Gott mutt an uns wat doon, wenn wi Realisten warrn schallt. Denn sodraad Gott wat an uns deit, warrt wi de Fragen, 'neem wi in staht, un uns Beleevnisse un Begegen mit em tosamen dörstahn.

So steiht Mose vör en wichtigen Opdrag. He schall sien Volk föhren. He schall 't frie maken. Dat kann he nich as Optimist, ok nich as Pessimist. Dat geiht bloots, wenn Gott Ja seggt to em un he to Gott. Un dat deit Gott, wenn een em dat op'n Kopp to fragen deit un sik en niegen Naam geven lett, en niege Macht, 'neem he ut hanneln kann. Denn hannelt he nich as boren Pessimist orr as een, den dat Leven to'n Pessimisten maakt hett, ok nich as Optimist ut Temprament orr Künn — sünnern as en Realist, vun Gott an sien Platz stellt. Gotts Anter is: Ik will mit di gahn!

Hebbt wi so en Macht in'n Rügg? Gott will dat doon. He will, dat wi nich alleen in unsen Naam hanneln doot, sünnern in sien Naam. Denn, ja denn wöörn wi wat toweeg bringen!

Gott weet! Gott kann! Gott will! un Gott versprickt! Glööv em, mien Hart, verleer dien Höpen nich!

na Erich Klapproth


27.9.2020


na baven