Wees
fief Minuten still Andacht vun Heinrich Giesen, in Platt bröcht vun Anke Nissen |
Kaamt all her to mi! Matthäus 11, 25 Utrekent mit de, de sik afracken mütt, hett he sik afgeven. Nich mit de, de dat Leven licht un goot vun de Hand geiht. Achter de ehr Ort to leven hett he en warnen Frageteken sett. He fraagt, mit wat för en Recht se so seker sien köönt. Aver de, de sik afrackern mütt, de hett he to sik ropen, un ok de, de ene Last to slepen hebbt. De ehre Schullern överlast' sünd, de sik quäält, de an ehre Lasten rümschuuvt un hen un her rückt, dat se dat wat lichter hebbt. Man dat will ehr nich glücken. De, de sik blots noch dörch't Leven schleept, de kuum noch köönt all de hett he ropen. Wo mag dat vun kamen, dat utrekend disse Lüüd sik nich üm em sammelt? Sünd se villicht in ehre Last verleevt un in ehr Afrackern? Orrer truut se em nich to, dat he de Last afnehmen kann? Sünd se vermoden, dat he to veel verspreken deit? He will würklich helpen, dat se sik verpusten köönt. Un he hett dat ok daan, an de, de henkamen sünd na em. Vun de kann man sik dat vertellen laten: He deit dat! Dor mütt wat an wesen! Aver blots binnen in en Aphteek stahn, dat maakt keeneen gesund, een mutt al de Tabletten slucken. Vun Christus is noch keeneen holpen worrn, dat he sik verpusten kann,
een mütt al hengahn na em.
Wi kaamt na di, uns Herr Jesus Christus, |
To'n Anhören hier klicken: Lesen deit Anke Nissen in Holsteiner Platt. 20.10.2009
|