Wees fief Minuten still
9. Oktober

Ümrundt Zion, treckt üm Zion rüm, tellt de Torms!

Psalm 48, 13

De Lüüd süllt also üm de Stadt rümgahn, staunen, de Torms tellen. Hütigendaags hebbt wi dat Staunen so bilütten verlehrnt. För uns is Gott sien Stadt nix besünners mehr, wiel Gott bet to disse Stünn siene Gemeen in disse Welt erhollen hett.
Dat dat de Kirch Jesu Christi gifft,
dat jeedeen Sünndagmorgen noch Gottesdeenst mööglich is,
dat dat en Gemeen gifft, de sik üm dat Abendmahl sammelt,
dat Gott uns jümmers noch — elkeen niegen Morgen — sien Barmharden un Vergeven schenkt ——
dat allens is uns sülvstverständlich worrn. Wi hebbt dat Wunnerwarken verlehrnt. Nu bestaunt wi lever de Biller in de Illustrierten, tellt anner Torms. Wi schriegt luut, tofreden un niedsch, wenn in de Welt wat passeer, wat na Heilen utsehg: "Kiek, bi de passeert noch Wunner!"

Wi hebbt uns sülm arm maakt. Wi söökt up all Straten na Brotkrümel un laat dat Brot up den Disch liggen, eet dat nich. Wi rennt na irgendwelk Watertümpel, dorbi sprudelt de Quell direkt neven uns. So töricht sünd wi worrn. Dorüm: maakt juuch up un gaht rund üm Zion! Besöökt disse Stadt! Tellt de Torms! Staunt över den Riekdom! Griep to!

Un wokeen eenmal anfungen hett, de Torms vun disse Stadt to tellen, warrt marken, dat de Tahl vullstännig is.