Wees fief Minuten still
1. Oktober


Andacht vun Heinrich Giesen, in Platt bröcht vun Anke Nissen

De Ogen vun allens luurt up di,
du giffst all ehr Spies to ehre Tiet.

Psalm 145, 15

Keen fangt mit dat Eten an, wenn noch nich all an 'n Disch sitten. In en Kantine is dat wat anners, man in de Familie is dat so.
Un denn? Eenfach los löpeln? Nee, dat geiht doch nich. Wenn all an 't Sitten sünd, denn mutt noch wat passeern, ehrer dat de Löpel klappern. Jüst dit: Dat de Oogen vun all sik vun 't Eten afwendt, hen na em, de dat Eten gifft.

Wenn een wat schenkt kriegen deit, denn kiekt man den, de dat gifft, ok an. Dat Geschenk warrt nich eenfach so in'n Vörbigahn nahmen, so as weer dat wat Sülvstverständlichs.

De Supp un dat Broot nehmt wi aver oft doch so an, as weer dat wat Sülfstverständlichs. Un dat is slimm! Denn wat wi för sülvstverständlich nehmen, dat rekent wi nich hooch an, dat nehmt wi so 'n beten as minnachtig. Un jüst so deit man dat ok mit den, de uns dat gifft. Dat Eten aver is keen Freten, un de uns dat geven deit, is keen Automat. Dat Eten is en Spies, de uns stark maakt. Un de uns dat geven deit, is de Gever vun all Gaven: Gott.

Dorüm: De Ogen vun all töövt up em. Un dorüm maken wi kort de Ogen dicht, seht dorbi Gott an un dankt em, dat he uns nich verhungern lett.
De, de dat deit, warrt marken, dat he fröhlicher warrt. Denn de, de dankbor is, de is fröhlicher as en undankbor Minsch.

Herr, wi kaamt nu ran to'n Eten,
laat uns di man nich vergeten,
denn du büst dat Levensbrot.
Spies den Liev un stärk de Seel,
de wi di nu anbefehlt,
stah uns bi in all uns Not.
Giff uns, dat wi na uns' Starv'n
diene Gäst in'n Himmel warrn.

1.10.2008


na baven