Wees
fief Minuten still Andacht vun Heinrich Giesen, in Platt bröcht vun Anke Nissen |
De Ogen vun allens luurt up di, Psalm 145, 15 Keen fangt mit dat Eten an, wenn noch nich all an 'n Disch sitten.
In en Kantine is dat wat anners, man in de Familie is dat so. Wenn een wat schenkt kriegen deit, denn kiekt man den, de dat gifft, ok an. Dat Geschenk warrt nich eenfach so in'n Vörbigahn nahmen, so as weer dat wat Sülvstverständlichs. De Supp un dat Broot nehmt wi aver oft doch so an, as weer dat wat Sülfstverständlichs. Un dat is slimm! Denn wat wi för sülvstverständlich nehmen, dat rekent wi nich hooch an, dat nehmt wi so 'n beten as minnachtig. Un jüst so deit man dat ok mit den, de uns dat gifft. Dat Eten aver is keen Freten, un de uns dat geven deit, is keen Automat. Dat Eten is en Spies, de uns stark maakt. Un de uns dat geven deit, is de Gever vun all Gaven: Gott. Dorüm: De Ogen vun all töövt up em. Un dorüm
maken wi kort de Ogen dicht, seht dorbi Gott an un dankt em, dat he
uns nich verhungern lett.
Herr, wi kaamt nu ran to'n Eten,
laat uns di man nich vergeten, denn du büst dat Levensbrot. Spies den Liev un stärk de Seel, de wi di nu anbefehlt, stah uns bi in all uns Not. Giff uns, dat wi na uns' Starv'n diene Gäst in'n Himmel warrn. |
1.10.2008
|