Wees
fief Minuten still Andacht vun Heinrich Giesen, in Platt bröcht vun Marlou Lessing |
Un as de Pingstdag kamen weer, weern se all tohoop binanner. Da keem vun'n Heven en Bruusen op, reinweg as wenn en Stormwind an't Opkamen weer, un düt Bruusen füll dat ganze Hus, 'neem se in sitten dään. Apostelgeschicht 2, 1-2 Dat is as op'n Bahnstieg, da kannst ok nich den Toog hertövern, da muttst töven. Föfftig Daag hebbt de Jüngers töövt na Oostern, un teihn Daag na Himmelfohrt is dat passeert: gau, jach, unverwohrens. So maakt dat Gott mit us. Avers muttst op em töven. Na de, de nich töövt, kümmt he nich. An de, de em nich mit foolte Hannen herbeden doot, geiht he vörbi. Un jümmers noch hett he verspraken, keen butenvör to laten, de üm beden dä. Denn jümmt he: gau. Un wat is denn passeert? Pingsten is denn passeert. Sietdat Pingsten passeer, seggt Hans, to den Gott snackt hett, dat Greten wieder, un twüschen Gott un Greten wasst datsülvige Band as twüschen Gott un Hans. Dat is dat Pingstwunner. Sietdat gifft dat Jesus Christus sin Kark. Sietdat köönt wi, mööt wi reden wi köönt nich mehr stillswiegen. Sietdat passeert de Wunner, as an us, so ok an anner, eenfach bloots wieldat wi snackt un Gott sik to düt Snacken bekennt. Worüm snackt wi nich mehr? Mehr! Jümmer mehr vun em! Denn Gott will, dat een na'n annern dör us mit em verbunnen warrt. Du hillge Geist, bereit Na Philipp Spitta |
11.5.2008
|