Wees
fief Minuten still Andacht vun Heinrich Giesen, in Platt bröcht vun Anke Nissen |
Süh, to 'n Freden deent mi, wat mi so bitter weer. Jesaja 38, 17 De Sünden hebbt de Kraft, to sündern aftosondern, to trennen. Sündern un Sünde kaamt ut den sülvigen Wortstamm. Da hett de Sünde ehren Naam vun. De Sünde schafft en Trennen twischen Gott un uns. Nu aver hett Gott dat Grote daan, dat he dat, wat twischen em un uns liggt, eenfach bisiet rüümt. Wohen? Achter sik. He smitt de Sünden achter sik trüch. Dor is nu nix mehr mank Gott un uns. Wenn Gott all unse Sünden achter sik trüchsmitt, denn süht Gott se nich mehr, Gott süht blots noch uns. He süht uns anners, as wi uns seht. He süht uns ahn Sünde, wiel de achter em liggt. Dat to besorgen, weer em nich licht. Dat hett em sienen Söhn kost. De Sünde wiggt so swor, dat he den gröttsten Hebelarm bruken müss: den Hebel Jesus Christus. Mit dissen Hebel hett he de Sünd twischen sik un uns wegrüümt. Nu weet wi, wat uns not deit: de Freden, de ut trüchsmeten Sünden
kümmt. Vergiff mi doch min Sünnen un smitt ehr achter
di; Na L.A. Gotter |
21.3.2010
|