Wees fief Minuten still
19. März


Andacht vun Heinrich Giesen, in Platt bröcht vun Anke Nissen

Süh, to 'n Freden deent mi, wat mi so bitter weer.
Du sülm hest mien Seel vun de Kuhl trüchhollen, in de Verdarben is.
Du hest all miene Sünden achter dienen Rüch smeten.

Jesaja 38, 17
Plattdüütsch na Karl-Emil Schade

De Sünden hebbt de Kraft, to sündern — aftosondern, to trennen. Sündern un Sünde kaamt ut den sülvigen Wortstamm. Da hett de Sünde ehren Naam vun.

De Sünde schafft en Trennen twischen Gott un uns. Nu aver hett Gott dat Grote daan, dat he dat, wat twischen em un uns liggt, eenfach bisiet rüümt. Wohen? Achter sik. He smitt de Sünden achter sik trüch. Dor is nu nix mehr mank Gott un uns. Wenn Gott all unse Sünden achter sik trüchsmitt, denn süht Gott se nich mehr, Gott süht blots noch uns.

He süht uns anners, as wi uns seht. He süht uns ahn Sünde, wiel de achter em liggt. Dat to besorgen, weer em nich licht. Dat hett em sienen Söhn kost. De Sünde wiggt so swor, dat he den gröttsten Hebelarm bruken müss: den Hebel Jesus Christus. Mit dissen Hebel hett he de Sünd twischen sik un uns wegrüümt.

Nu weet wi, wat uns not deit: de Freden, de ut trüchsmeten Sünden kümmt.
Wi sünd mit em eens, wiel uns nix mehr vun Gott siene Leevde scheedt, de in Jesus Christus, unsen Herrn, is. Nix, aver ok gor nix sall uns vun sien Leevde scheden.
So hartens nimmt he sik hüüt unse Seele an.

Vergiff mi doch min Sünnen un smitt ehr achter di;
laat allen Grull verswinnen, ut Gnaden help du mi;
laat an din Fredensgaven
min pover Hart sik laven.
Och Vader, höörst du mi?

Na L.A. Gotter


21.3.2010


na baven