Wees fief Minuten still
7. Juni


Andacht vun Heinrich Giesen, in Platt bröcht vun Anke Nissen

Dor möök sik Saul sien Söhn Jonathan up un güng to David in de Heid, un he möök sien Hand stark in Gott.

1. Samuel 23, 13, Platt na Karl Emil Schade

Vun dat wesselsiedig Trösten ünner Bröder hett de christlich Gemeen jümmers veel hollen. Dor warrt sogoor in de Bekenntnisschriften över schreven, so wichtig is dat gegensiedig Stärken.

Jonathan maakt sik up un söcht David, de sik in de Heid vör den König versteken mütt. Dat gifft vele Lüüd, de sik versteken mütt. Dat gifft männicheen, de sik verbargen mütt. Vele gifft dat in de Heid. Dat mütt aver nich en Heid wesen, wo sik de Lüüd verbargt, dat kann ok en Wartesaal sien, de Börgerstieg, de Stratenbahnhaltestell. Eensam Minschen up de Flucht vör de Minschen, in swoor Enttäuschung, priesgeven, ahn Bargen, ahn Utsicht, dat swoor Schicksal to meistern, vun dat se drapen worrn sünd. Wi kennt ok welk. Gaht wi hen in de Heid? Dor mütt uns wat infallen. Dor mütt för uns Stärken ut wassen. Denn mütt wi den annern sien Hand in Gott stärken. Dat bedüüdt doch nix anners, as de Hand vun den annern in Gott sien Hand leggen, beid Hannen mit'nanner verbinnen. Wi mütt dor för sorgen, dat he in so 'n Eensam-Sien Gott behöllt.

Dat mütt wi doon. Gott bruukt Jonathan för David. Gott bruukt uns för den annern. Un dat gifft welk, de hüüt up uns tövt. Un dat Eerst, wat Jonathan to David seggt hett, weer:
"Heff keen Bang! Förcht di nich!"

O Herr, schenk mi hüüt den Moot, dat ik mit den annern snack un sien Hand in di stärken kann.
Laat hüüt enen Minschen dörch mi nich mehr eensam sien.
Un giff mi dorto dit Wort: Heff keen Bang!


31.5.2009


na baven