Wees fief Minuten still
22. Februar


Andacht vun Heinrich Giesen, in Platt bröcht vun Anke Nissen

Bring mi trüch, dat ik ümkehren kann! Du büst ja doch de Herr, mien Gott.

Jeremia 31, 18
Översetten: K.E. Schade

Wokeen so beden kann, de hett dat Best daan, wat he doon kunn. He hett sik an de Stell wendt, de em ümkehren kann. He hett sik an Gott wendt. Wat Minschen gegensiedig an 'nanner doot, schafft meist blots enen Schock, man keen Ümkehr. Gott bringt Ümkehr! He steiht achter uns un röppt: "Dreih di doch üm!"

Goot för den, de dat daan hett! Vele blieven stur, se rennt wieder graadut, vun em weg. Dor kann dat denn aver passeern, dat he sik de in den Weg stellt, dat he se överhaalt, so dat se denn doch liek ut in sien Hannen jaagt. — To laat!

Dat kümmt dor up an, dat wi bitieden dit Gebeet beedt: "Bring mi trüch, dat ik ümkehren kann." De uns trüch bringt, de meent dat goot. So goot, dat wi nich begrepen köönt, dat wi so lang weglopen sünd. Denn: "Du büst ja doch de Herr, mien Gott", wiest doch, dat wi em tohöört. Nich uns Stur-sien, nich uns Angst, nich de Oort, as wi leevt, un nich uns Erfohren, un ok nich de Dood süllt uns jümmers wieder weglopen laten vun em. Denn he hett sik uns vörnahmen. Wi kaamt nich vun em los. He hett uns fastleevt. Süllt wi mit wegdreiht Gesicht mit em snacken? Dat geiht nich. Wi beleidigt em; he is doch uns Gott!

He will uns nich verlern. Wi höört em to. Treckt wi doch de Konsequenz:
"Bring mi trüch, dat ik ümkehren kann!"

Vör di utneihn kann nich ween,
denn du büst doch överall:
Tröck ik dwars de groten Seen,
steeg ik in de Eerd hendal,
harr ik Flüchten as vun Wind —
liekers findst du doch din Kind.


19.2.2009


na baven