Wees fief Minuten still
7. Dezember


Andacht vun Heinrich Giesen, in Platt bröcht vun Marlou Lessing

Du avers, Dochter Zion, frei di över all Maten, un du, Dochter Jerusalem, juchhei vör Freid! Süh doch, din König kümmt to di, en Gerechte un en Hölpsmann, arm.

Sacharja 9,9

Düt Komma twüschen de Wöör "Hölpsmann" un "arm", da kann nüms op verzichten. So dull striekt de Bibel dat rut, dat wi en König hebbt, de arm is.

Sin Armoot is nich bloots för en Tied annahmen. He weer pover vun sin Geboort op an. Dat he bi't Veeh in'n Stall boren woor, seggt ja noog. Un later hett sik wiest, he harr keen Steed, sin Kopp daltoleggen. Also Flüchtling weer uns König. Dat schall uns Troost ween. Morgen warrt wi vun snacken, dat he ok wat anners ween kann, avers vundaag schall de Bott ween: Sin Armoot bedüüd Troost. Freit sik!

Denn nu gifft dat keen Platz mehr op de Eer, den he nich füllt. Utkrejent denn, wenn wi meent, vör Armoot, Süüknis un Heimatlosigkeit kunnen wi nich mehr an Gott glöven — utrekent denn dröfft wi weten: Dat kennt uns' König nau. Dat gifft nix in uns' Leven, wat he in sin Verlarenheit nich utkost' harr. Man allens, wat he utkost' hett, is dordör hilligt un liggt in dat Licht vun sin Barmen.

Wees mi willkamen, eddel Gast! In't Elend kümmst du her to mi:
Wa schall ik di woll danken?

Martin Luther


30.12.2008


na baven