Wees fief Minuten still
6. Dezember

Süh, ik weer ja meist vertwievelt, ik kunn narms Troost finnen. Man du hest di hartens üm min Seel annahmen, dat se nich verdarven dä; all min Sünnen smittst du achter di trüch.

Jesaja 38, 17

"Du büst nich ganz bi Troost!", seggt wi een, de sik heel un deel verbiestert hett, de all Maat perdü gahn is un de de Midd vun sin Leven nich mehr kennt, de hen un her biestert, de ganz un gor unnarrsch woor is. Wenn wi keen Troost hebbt, sünd wi liek as en Nuttschell op de Bülgen vun de See, liek as en Bladd in'n Harvstwind, dreven un jaagt, ahn Hollfast. Sünd wi noch ganz bi Troost? "Süh, ik kunn narms Troost finnen", seggt Hiskia in't Ole Testament un wennt sik an den, de Troost geven kann. Troost, nich Vertröösten! Vertröösten is doch Bedrugg, is Morphium, is en Middel, de Saak op de lange Bank to schuven. Man heilen kann dat nich. Troost avers heilt. Troost heilt so, dat wi wedder anbunnen warrt bi Gott, de de een un eenzig Troost is in Heven un op de Eer.

Sünd wi anbunnen Lü, orr sünd wi fladderhaftig un windbüdelig? Sünd wi unstet, orr is op us Verlaat? 'keen Gott de Sünn nahmen hett, de is nehg an em bunnen. Lü, de trööst sünd, sünd bunnen, an em bunnen. Op ehr is wedder Verlaat.

Sünd wi wedder ganz bi Troost?