Wees fief Minuten still
25. Dezember


Andacht vun Heinrich Giesen, in Platt bröcht vun Marlou Lessing

Un över de, de in't düüstere Land wahnen doot, schient dat hell op.

Jesaja 9, 1

Dat weer nich bloots Kerzenschien. So andächtig wi ok Wiehnachten in de Kerzen kiekt un so dull wi us freut, wenn wi den Lüttsten op'n Arm hebbt un he tapsig na de Kerzen langt — nee, dat weer keen Kerz. Vör Kerzen verfehrst di nich. Dat weer en Hellnis merrn in't Düüster, dat de, op de düt Licht full, sik verjagen dään. De Wiehnachtsgeschicht is vull davun: "Se förchten sik as verdull."

Denn Wiehnachten is en eernste Saak. Un bloots wokeen Wiehnachten vun de eernste Siet ankiekt — dat Gotts Licht in de Welt kamen is, in't Düüster strahlt un sichtbor maakt un opbrennt, wat nich in sin Licht passt —, bloots de kann sik an Wiehnachten freun.

Gott will nich in't Düüster schenken.

Wi hebbt dat nödig. Wokeen dat nich weet, leevt al as en Assel in't Düüster, witt, koolt un bloots noch to'n Dalpedden da, wenn de Dood kümmt.

Gott will us avers nich as Asseln hebben. Sin Licht lücht in't Düüster. Gott schafft Leven, Freed un Freud.

Endlich!

Seht doch, wat hett Gott us geven: sinen Söhn to'n ewigen Leven, un de kann un will us heven ut dat Leid na't Hevens Freud.

Na Paul Gerhardt


25.12.2009


na baven