Wees fief Minuten still
11. Dezember

Du avers, Dochter Zion, frei di över all Maten, un du, Dochter Jerusalem, juchhei vör Freid! Süh doch, din König kümmt to di, en Gerechte un en Hölpsmann, arm, un he ridd op'n Esel, op en Fahlen, dat Lütt vun de Eselstuut.

Sacharja 9,9

Fraagst en Jung: "Segg maal, woso höllst du to din Vadder?", denn warrt he di verbaast ankieken. He warrt nich seggen: "Wieldat Vadder mi to eten un Kledaasch besorgt un opppasst, dat ik nachtens en Bett heff." Hööchstens warrt he seggen: "Na, he is doch min Vadder. He hett mi doch an'n leevsten."

Wenn een us also fraagt, woso wi Christenlü sünd, dennso laat us nich en Reken opmaken, woso sik dat lohnt, Christ to ween; denn de Gegenreken op de anner Siet is jüst so veel weert: Dat lohnt sik nämli ok, in de Welt nich as Christ rümmertolopen. Mennigeen is al vun Tohuus utneiht un hett dat in de Welt to wat bröcht. Dat een tohuus ganz normaal to eten, Kleddaasch un en Bett hett, dat is keen Grund, tohuus to blieven.

Woso blievt wi bi'n Vadder?

Dowegen, wieldat Gott us leevhett. He hett us wohraftig leev. Dat hett he bewiest: He kümmt as König, arm! Denn dat Jesus Christus op de Eer kümmt, sik pover un schraag dör't Leven sleit un amenn an'n Galgen kümmt, dat is de Bewiest, dat Gott an de Kosten nix spoort hett. Gott hett sik dat wohraftig swaar mit us maakt.