Fredensdekade 2024: Vertell mi vun'n Freden!

vun Marlou Lessing

En Dekade sünd teihn Stück vun wat, in düssen Fall bloots teihn Daag: Vun'n 10. bet 20. Nevelmaand fiert wi 2024 wedder de ökumeensche Fredensdekade. Se steiht düt Johr ünner dat Motto: Vertell mi vun'n Freden!

Dat schöne Plakaat wiest en Krink vun ganz ünnerscheedlich Minschen, anschienen ut ünnerscheedlich Ethnien, Religionen, Kulturen, de tosamensitt un sik geruhig un sinnig uttuuscht — sachs över den Freden, wat se mit em beleevt hebbt, den Weg dorhen. Wi seht mehr Fruunsminschen as Mannsminschen, avers dat mag Tofall ween. De Krink is en Foorm sünner Hierarchie; all Steden gellt liekveel, ok wenn se nich liek sünd, as de Minschen, de düssen Krink billen doot. Ehr Ünnerscheed blievt bestahn, avers se warrt nich mehr to'n Problem, nich to'n Grund vun Misstruun un Uteneendrieven.

In ehr Midd op den Borrn is wat to sehn, wat en Landkoort liek süht — villicht liggt de hele Eer in de Midd vun düssen ruhigen, stüttigen Krink.

"Vertell mi vun'n Freden!" So wied sünd wi al. Harrn wi den Freden nich jümmers in uns Land un Sellschap? "80 Johr Freden in Europa" hett dat bet vör korte Tied heten — un wenn wat dor is, präsent is, bruukt een dor doch nich mehr vun vertellen?! Jedeen Kind schull dat kennen. Dat grote wunnerliche Ding, dat nüms kenn, weer de Krieg. "Opa vertellt al wedder vun'n Krieg" weer ehrder anseggt — dat dä Opa, ok wenn nüms em dorüm beden harr. Vun'n Freden bruuk he nich vertellen, de weer ja dor.

Un hüüt? Föhlt sik dat na Freden an, wat wi üm uns seht? Wi mööt gor nich wied kieken: Uns Sellschap, Naverschap, faken ok de Familie is terdeelt, opspalt, uneens in mennig Wies. Weerschaplich, wieldat de ganz Rieken sik ut de Sellschap verafscheedt hebbt in en egen Parallelwelt, 'neem se — glöövt se — tofredener leven köönt; leisten köönt se sik dat ja. Politisch, wieldat wi ünnerscheedlich Menen un Posischoonen to Stried warrn laat — un Stried to Fiendschap. Wat dorbi rutkümmt, wiest de USA. Avers ok vun de eenfachen Fakten her sünd wi terreten: Ünnerscheedlich Minschen hebbt nich mehr desülvige Realität, leevt in ünnerscheedlich Wohrnehmen, "glöövt" an ünnerscheedlich Fakten. Dat trennt ehr meist mehr, as ünnerscheedlich Religionen dat kunnen. — Un wenn wi den Blick heevt un üm uns kiekt, in de wiede Welt, denn brennt de Horizont. Överall. Wi wüllt gor nich weten, wat achter den lodern Horizont is, wat düsse Füer bargt — himmelschriegen Unrecht, sadistische Grusigkeit, massenhaftig Dood un Leid vun Fruuns, Kinner un Mannslüüd. En Höll op de Eerd. Dor sünd wi Minschen groot in: anner de Höll bereiden. — Kinner vun hüüt wasst in en freedlose Welt op.

"Vertell mi vun'n Freden!" Villicht schulln wi dat Opa bidden, wenn he wedder vun'n Krieg vertellt? Vertell mi en Geschicht, woans Freden utsüht, tostann kümmt, sik anföhlt! Villicht, wenn wi al bi'n Krieg sünd, de Geschicht vun den Wiehnachtsfreden 1914? Oder, mehr vun hüüt, villicht de Geschicht ut dat tweedeelte Zypern, tersneden dör de befestigte Grenz twüschen den törkschen und den greekschen Deel: As en ole greeksche Daam doodbleev, kreeg dat jichenswie de fröhere törksche Naver in de Künn, de vör föfftig Johr, bi dat gewaltsame Opdelen vun de Insel 1974, in den törkschen Deel ümsiedeln müss. Föfftig Johr Swiegen — avers de Naver keem to dat Gräffnis. In den greekschen Deel. He güng düssen Schridd — över de Grenz. De eenzige Törk mang luder Greken op dat Gräffnis. Een Momang — un de fröheren Naverskinner, nu oolt woorn, legen sik wedder in de Arms. So faken se köönt, besöökt sik de Familien nu. Freden. So kann he tostann kamen, so föhlt he sik an.

Freden is en Schridd över en Grenz. Freden bruukt Moot. Un he lööst, erlööst vun Spannung un Angst. He lööst Godes ut. Ok de lüttste Schritt to'n Freden is wat Grotes.

De Freden kümmt nich vun alleen, wi mööt em maken. Jesus vun Nazareth hett uns in veel Bispelen, ja in sien heles Leven un Warken wiest, woans een Freden leven kann. Op em kannst kieken, bi em nalesen, wenn Opa di doch bloots vun'n Krieg vertellen kann. Avers du bruukst keen Christenminsch to ween. De Anlaag to'n Freden hebbt wi Minschen all. Liekers wi best dorin sünd, enanner de Höll to bereiden, sünd wi doch to'n Goden schaffen. De Kien is dor; laat em wassen.

Villicht sett Se sik in düsse teihn Daag vun de Fredensdekade mit anner Minschen tosamen, in so'n Krink, un vertellt lütte Geschichten vun'n Freden — wo he utsüht un woans een em finnen kann. Villicht maakt Se Schreed över Grenzen. Seggt en fründlich Woort, wo nüms dat seggt; wischt eenmal mehr en annern Minschen de Tranen af. Dat sünd Daten, för de wi op de Welt kamen sünd. Dorför. Un dat sünd Daten vör Gott — Gott süht dat. Dat sünd Daten as Gebeden. Un villicht, mit Gotts Hülp, kann en grote Freed dorut wassen.

Anners geiht dat wisslich nich.