Fleder

vun Karl-H.Nissen


Dit Johr hett dat fein henpasst, de Fleder hett jüst an den rechten Dag blöht. Männich Johr harr he sien Tiet al hatt, weer al verblöht — orrer he weer noch gor nich so wiet. Dat hett dat ok geven. Doch en groten Flederstruuß, de höör elkeen Johr to Mudders Geburtsdag. Un in dit Johr müß dat en extragroten Struuß sien. Un dat hett denn ja ok fein henpasst.

Ik bün lostrocken mit Fleder in'n Arm un mit den Regenschirm in de Fuust. De weer nödig. Mudders lütt Grundstück kunn sik sehn laten, en poor Maiglocken weern al an't Blöhen, ok en poor Vergeetminich. Allens weer rein un harr sien Ordnung. Ik heff Water haalt in so en Plastikvaas un heff mienen Fleder upstellt, in de Mitt vör ehren Graffsteen.

Se hett enen goden Platz. De is as en gröne Wisch, blots hier un dor steiht noch en Steen orrer en Krüüz, un in de Mitt wasst en groot Eekboom, un jüst dor is Mudders Platz.

Se hett dat in ehre Levenstiet nich jümmers licht hatt, un so weer dat kamen, dat se so'n beten — na, ik segg mal — energisch worrn is. Se harr so allerhand Snacks parat. De vertell ik hier nich, man, as ik dor stünn un simuleer un mit ehr snackt heff, dor is mi dit un dat infullen. Ik heff mi meist en beten höögt.

In de Twischentiet weern swatte Wulken rantrocken. Dat füng to regen an, eerst sachen, man denn jümmers leger. Ik heff mi ünner de Eek vertrocken un den Schirm upspannt. Wieder weg grummel dat. Sull ik weggahn vun de Eek? — Man dor blitz dat as dull un glieks keem ok en luden, harten Dunnerslag! Ik heff mi böös verjaagt, man denn —— heff ik lacht, luuthals lacht. So weer se, mien Mudder. Se geev mi Bescheed.

Ok hüüt, an ehren hundertsten Geburtsdag.


Fotos: Rudi Witzke

11.6.2006


na baven