Burgen bi di
Kloppt de Dood nu an mien Döör,
hau ik de Schködel dor nich vör!
Wechlopen hett doch gor kien Sinn,
wiel ik in Gott sien Hannen bün.
Fangt de Twiefel an to naugen,
kommen tusend noodvull Fraugen;
"Weer mien Leven recht un goud?
Harr mien Gloven Hand un Foud?"
Nu word dat Tied, dat ik dran denk,
dat Leven up'd Eer, dat weer'n Geschkenk.
De Eerdentied is nu vörbi!
"Mien Heergott, sech, bün'k bold bi di?"
Ik hör up Jesus un sien Woord!
He schmitt mien Sörgen över Boord,
un hoalt mi rut ut all mien Lieden!
Düür vör ewich bi hum blieben!
Sabine Brauer