Halt, hier Zonengrenze!
03.10.1990 - 03.10.2020

vun Silke Frakstein

Wi weern wedder in Dresden. Uterdem harrn wi unsen Hochtietsdag. — Eegentlich will man dat gor nich, doch bi jeedeen Kilometer kümmt dat erinnern.

Jo, dor weer dat. Noch fief Kilometer bit no de Grenz. Hartklabastern. Bremsen: 50 — 40 — 30 — 20 km/h — STOP — Utwies rut.
De Kerl in de griese Uniform steiht al dor. He snackt sächsisch. Klor, de ut de Neegde köönt jo villicht wat rutfinnen, wo un wie dat över de Grenz geiht.
"Fahren Sie rechts an die Seite!", "Den Kopf nach links drehen!", "Langsam weiterfahren!"

Een no'n anner zuckelt dörch den Beton. Keeneen snackt. Dat süht meist so ut, as hangen wi alltosamen an en groot Tüdelband, un vörn is een, de treckt de Karawane dörch de Grenz.
In so'n oole Baracke kunnst denn DM-West in DM-Ost tuuschen.

Un wieder geiht dat mit Tempo 100 op'n Tacho no Dresden. Dadumm, dadumm, dadumm. De Beton vun Hitler hett dat in sik. So an de 500 km, dat duert.
Sinnig, suutje, nix verkehrt moken. De Vopos sünd scharp op DM-West.

"Des Deutschen Reiches Streusandbüchse" = aha, de Märkische Heid hebbt wi achter uns.

Bi dat Restaurant op'n Parkplatz keken sik de Lüüd ut Oost un West n' beten wat vörsichtig an. Musenstill is dat, un jedeen hett 'n Töller mit "Soljanka" op'n Disch to stohn.

In de 1960er Johr'n güng dat bloots bit Berlin un ok bloots mit een Pinkelpaus. Jümmers mit den Blick no de Klock un den Vopo. De weet, wannehr du in Gudow över de Grenz un wolang du al ünnerwegens büst. Technik allerbest...

Un doch, wenn du 40 Johr no Dresden fohrt büst, is dat allens in dien Kopp. Se köönt dor hensetten, wat se wüllt, ik weet hüüt noch, wo de Grenz weer un wo dat dor utsehg.

Eenmol hebbt wi de Vopos ansmeert. As wi de Wohnung vun Swiegermudder oplööst hebbt. De "Antiquitäten" harr ik op'n Finger un in de Ohren. Op den Rosenthal-Töller leeg en wunnerboren Streuselkoken.
Jeedeen Ünnerbüx wullen se anfoten. Dat heff ik jem ober verboden. Nu ober an miene Handtasch! Ik stoh intwüschen dicht bi ene Dör. Un de geiht no buten op ene Fohrspoor mit allerlei Schikanen, un op de Streck is so ungefähr veer Weeken vörher en Malör passeert, dor is nämlich en Mannsbild vör luder Opregung dood bleven.

As de Mannslüüd nu so een Stück no dat annere ut miene Handtasch sehn wulln, leeg dor en Tampon. Keen vun de Kerls kunn dormit wat anfangen.
Ik heff dat Ding in de Hand nohmen, kreeg enen "Swinnelanfall", japs no Luft, "Wasser, bitte ein Glas Wasser, meine Herztablette, ich muss mich setzen!", un goh so ganz sinnig no de bewusste Döör. (Schietbüdel, mien Mann, wuss gor nich, wat los weer.)

As ik den Drücker in de Hand harr, harr ik op eenmol enen Stohl, miene Handtasch, de Kuffers weern all to un wi dröffen no de annere Siet no buten.
In't Auto heff ik eerstmol würklich no Luft snappt.
Wenn een vun de Kerls nu würklich vun mi verlangt harr, "miene Tablette" to slucken!

Smuustert hebbt wi eerst tohuus. Söss Maand loter weer de Grenz op.

Un: Soljanka kümmt mi nich mehr op'n Töller!!
Een Deern ut mien Plattdüütsch-Krink wull mi enen Gefallen dohn un hett Soljanka kookt… De flotte Otto weer nich ohne.