Swienshunnen bi den Zoll

vun Günter Weber

Dor lääst ik de Tieding vun die Penschionärs dörch, de so af un tau bi den Söhn rümliggen deit. Auha, auha, büst an Denken, de dor storven ist, den hest ok gaud kennt. Wo is bloots de Tied bläven!

Dat werrn twee Zollsekretäärs und dree Zollobersekretäärs, de in Dag- un Nachtschichten de Grenz na Holland in ehren Afschnitt bewachen dään. Hier harr meist jedes Dörp so en Koppel „Commiesen". Vun dichten bi weer nich een vun de Beamten hier tohuus, se weern von wiet weg an de Grenz schickt woorn. Jedeen kreeg 'ne "Dienstwohnung" mit Goorn. Ik bün nie nich wedder wegtrocken. Hüüt is de "Dienstwohnung" uns Eigendoom. Wi müssten domaals noch ümmer beten Distanz tau de Lüüd hier hollen. Allerdings werrn die Minschen hier ok dankbåår för de Sekerheit, de de Toll hier an de Grenz de Minschen geev. So gaud as nix wöör klaut, nüms is överfallen woorn. Autos mit Kennteiken vun woanners harrn an'e Grenz na poor Kilometers de „Gräunen" in'n Nack sitten. Besünners in'e Nacht weer hier an'e holländsch Grenz keen Döör op den Buernhoff tausloten. So an de veertig Kilometer Grenz hebbt wi so punktuell kuntrulleert.

Zollstreife mit Hunnen an de Holländisch Grenz, 1964. Rechts: Arko. Bild: Günter Weber

Nette Buern stellten uns an bestimmte Steden den Kaffee op den Disch in'e Köök, dat wi kemen un uns bedenen kunnen — ok bi Nacht. Wi leggten denn twee Mark hen un hürten den Buurn in'e Schlaapkamer schnorken. So annern Buern weern ok manchmåål beten gräsig, wieldat wi sei ok nachts stoppten, wenn se ut den Kraug kämen. Wenn sei denn ok noch dat grote Muul harrn, weern sei ok noch den Lappen los. Dat dään aver de Polizisten. Ik heff dat nich mitmaakt, ik weer ja ok wedder op de Hooge Schaul in Münster.

Hunnen harren wi. Sei weern reine Schutzhunnen. Rauschgift kennten wi domååls nich. Ok de Nederländers slögen dormalen noch nich över de Sträng.

De Hunnen harren all so Eigenarten an sik. De een dit, de anner dat. Arko weer en „Schweinehund". Nee, ik mutt dat verklaren. Dei Beamten stegen an en fastleggten Punkt ut. Denn güngen sei Streife in de Neegde vun de Grenz un wöörn denn so na twee Stünnen woanners wedder afhaalt. „Arko“ keek in de ganze Tiet man bloots op de Swien in'e Wisch. Jo, iehrlich, dat kunn de stunnenlang.

Scheperhund vun'n Zoll. Bild: der Wikifreund/Wikimedia Commons

Wenn sik måål een vun de grooten Sögen ganz dichting an den Tuhn wagen dää, denn gnappste hei ganz kort tau. Nee, nich so hart, doch de Söög schriegte sik kaputt. Dor harr Arko sien Beleevnis för den ganzen Dag.

En anner vun de Hunnen röök an en Swienegel, wull den mitnehmen. Dat müsst seihn hebben, woans de Köter mit grote Tähn den Swienegel solange mitnähm, bit de Hunnenföhrer dat marken dää. Dat passeerte hauptsächlich nachts.

In'n Sommer makten wi ok noch Streife mit dat Fohrrad. Dat weer denn de schöönste Tied. In söben Stunn müsst wedder an een bestimmten Punkt sien, dormit de Zollkommissar di kuntrulleeren kunn.

Nu lääst du de Penschionszeitung un denkst: De een, mit den du op Streife an de hollandische Grenz weerst, is ok nich miehr. Un de Hunnen sünd al lang in'n Hunnenhimmel — dor hebbt de Swienegel ok ganz weke Stacheln.