Wunderkerzen

vun Anke Nissen

De Tieden weern slecht. Und doch harr mien Mudder dat henkregen — wo se dat maakt hett, dat fraag ik mi hüüt so männichmal —, för ehr lütt Dochter enen Poppenwagen ünner den Dannenboom to stellen. He weer nich mehr so ganz nieg, man — he weer en Poppenwagen, en wunnerbor Poppenwagen. Fründin Inge keem, se wull kieken, wat de Wiehnachtsmann na uns bröcht harr. Mit groot Vergnögen sehg se den "niegen" Poppenwagen, un denn füng se an un pack de "Zudecke" ut. En hübsche Todeck, mit en bunten Bezug ut Stoff.

"Mutti, harrst du nicht mal en Kleed, dat ok ut so'n Stoff weer?"
"Ach, meenst Du dat? —— "
De Deerns halen nu dat lütt Koppkissen rut. Dat weer mit Rüschen ut Spitze besett. Inge jubel: "Oh, wo schöön!", un Anneke jubel glieks noch mal mit. Se harr sik gistern Avend — an'n Hillig Avend — gor nich satt kieken kunnt an ehrn feinen Poppenwagen mit de kusch'lig Kissen. Se hett jümmers wedder allens utpackt, all Kissen goot upschüttelt un allens wedder inpackt. Mal müss de Popp slapen, mal dörv se sitten un rutkieken...
Un jüst so spelen de beiden Deerns nu ok wedder.

Na en Tiet sä Annekes Mudder:
"Dat warrt al düüster. Stellt den Poppenwagen nu man wedder an sienen Platz ünner den Dannenboom un sett juuch an'n Disch. Wi wüllt de Dannenboomlichten ansteken, ji dörvt juuch Gedichten noch mal upseggen, denn singt wi en beten un denn knackt wi Nööt."
"O ja!"

Dat Upseggen vun uns' Gedichten, dat nehm mien Mudder heel ernst. Wi müssen upstahn un denn "ordentlich", graad un still stahn. De Verse dörven nich rünnerrappelt warrn, se müssen langsam, düütlich un mit Betonung upseggt warrn. Un bi allens müssen wi uns na den lüchen Dannenboom towenden. Wi süngen veel. Ok mien Vadder süng mit. "Am Weihnachtsbaume die Lichter brennen" un "Süßer die Glocken nie klingen" weern siene beiden leevsten Wiehnachtsleder. Wi Kinner süngen lever anner Leder, oft ok mehrstimmig. Mien Broder harr ene kräftige Stimm, un wenn Inge un ik vun de "Drei Könige" ut dat Morgenland süngen, denn schmetter he "Wie schön leuchtet der Morgenstern" dor rin. Richtig schöön!

Un denn steek mien Mudder de Wunderkerzen an, de in'n Boom hüngen. Wat för'n Pracht! Wi staunen över dit Wunnerwarken un sään keen Wort. Inge un ik rücken ganz dicht tosamen, uns weer richtig fierlich to Sinn.
Man dor — en Schrie!
En Funke vun de Wunderkerz weer up mien Poppenwagenkissen fullen un sengel en groot Lock in miene Wunderherrlichkeit. Ik starr, kunn't nich faten. Mien Mudder aver, de ween:
"Dat weer so swoor, allens to beschaffen — wa kaamt wi denn je an en anner Kissen?"

As ik baven al seggt heff: De Tieden weern slecht.