Vun Silke Frakstein Hexen gifft dat nich? Denn heuer mol to. As lütte Deern vun 7-8 Johr
weern wi an'n Mittelweg to Huus. Bannig vörnehm weer dat dor, un wi Kinner
dröffen blots jümmers achtern, also in den Lieferanteningang, rin. Dat
weer ober de Keller, un de weer jümmers bannig düüster, un Müüs
susen dor ok rüm. Dat slimmste ober weer de Huusmeestersche. Se kreeg uns
jümmers to foten. Brrr, en richtig gruselige Hex. Op de S Ober nu weer jo Wiehnachten, un de Hex kunn mi nix mehr doon. Dat pingelt. In de Döör steiht 'n Wiehnachtsmann. He grippt in sien Sack un gifft mi twee grote scheune Pepernööt. Ik kunn vor luder Andacht nix seggen. Hmmmmmm, de weern ober lecker un ganz alleen för mi. Ik stammer mien Gedicht, un de Wiehnachtsmann strokel mi de Backen. Ober wat weer dat! De Hannen!! Dat dat sünd doch de vun de gruselige Hex!! Nee, nee, ik will de Pepernööt nich mehr. De Hex will mi vergiften. Grood so as bi Sneewittchen mit'n Appel. Utneiht bün ik ünner dat Sofa. Un de Pepernööt hett mien Broder eten.
Mien Mudder
muß mit mi tosomen in de Wohnung rin. Ik mutt mi doch övertügen,
dat de Hex ok würklich un wohrhaftig nich mehr dor ist. De scheunen Pepernööt... |