Wiehnachten bi us to Huus

vun Christiane Boos

Wenn du nu denkst, bi us to Huus was in Freesland, denn mutt ik di enttäuschen. Freesland weer för us, mien Öllern un mi, en fremde Welt, dor hebbt wi nie nich vun höört. Bi us to Huus, dat weer mittenmang in'n Ruhrpott, in de Johr kort na'n Krieg. Mien Öllern hebbt dor jüst an'n Hauptbahnhoff vun Gelsenkirchen en Café met Conditorei bedreven. Un akkurat as dat vondagen is: In de Wiehnachtstied hebbt se bannig veel to beschicken hadd — un keen Tied för ehr Dochter. De Lüe, de Kunnen, in düsse Tieden wulln den Krieg un all dat Malheur vergeten un se wulln sik dat goot gahn laten met Koken, Schokolaad, zoorte Pralinés un'n fien'n Koffie. Un se wulln ok solk Saak to Wiehnachten verschenken.

Dormals was dat en groot Knutten, all dat to kriegen, wat een bruken dä, üm vun Schokolaad un Pralinés en moie Gaav tosamentoklütern. De Lüe harrn nich veel Geld, aver de Gaav schölt na veel Geld utsehn. Ik weet nich, woans mien Modder dat maakt hett, aver se hett en wunnerboren Stoff funnen in Gold un Sülver. Den hett se in Quadrate sneden un lütte Engels-Poppen tosammenklütert — hier en nüüdliche Sleef un dor en Blöömken ut Stoff — un poor Pralinés ünner de wiete Rock packt — un fardig was de beste Gaav, de een sik vörstellen kunn.

Bi all de Arbeit in dat Geschäft kunn mien Modder nich veel mit mi anfangen. Un so hett se de Deerns, de bi ehr arbeidt hefft, fraagt, of se mi mit na ehr Huus nehmen kunnen. Un dat harrn de Deerns ok maakt. So bün ik an een Dag mit en Fru Potrikus in ehr Wohnung wäst. Dat weern twee Stuven, en Kök un en kombineerte Slaap- un Wahnstuuv in en grotet Huus. Dat weer för de domoligen Tieden schierweg bannig komodig. Wenn ok keen Wohnung en egen Baadstuuv harr. Dat Klo weer twüschen de Etagen un harr keen Fenster... Un dat hett bannig stunken, so dat ik sogor as lütte Deern dacht heff, wo goot dat weer, wenn en Familie en egen Baadstuuv harr. So as mien Öllern.

In de Naberschap, up de Etage vun de Fru Postrikus, weer ok en Kamer west. Dor hett en Kriegsheimkehrer wohnt. Ik denk, de wull sik wat Goods doon un hett sik en lütten Wiehnachtsboom koopt — un Wunnerkerzen. De Wiehnachtsboom was bestimmt nich düür wesen. Dat Fest harr noch nich anfungen, aver de Wiehnachtsboom was all dröög. Un so keem dat, as dat kamen müss — de Wunnerkerzen setten den Boom in Flammen un mit den Boom ok de Matratz vun düssen Mann un den Stohl, de blangen den Wiehnachtsboom stünn. All sien Pick un Pack was an düssen Dag verbrannt, as ik bi de Fru Potrikus wäsen bün. Ick weet nich mehr, wat denn passeert is. Ick hööp von Harten, dat de Naberschap sik kümmert hett, ok wenn se sülvens nich veel to bieten harr.

An een vun de Wiehnachten in düsse Tied heff ik en wunnerbor Geschenk kregen: rode Ledderhandschoh. Ik kann noch dat Geföhl in mi waakropen, wo dat weer, wenn ik de weeken Handschoh strakelt heff. Dat weer en Geföhl — as wie an Wiehnachten!