vun Henning Anklam

Upwussen sünd wi Bussen op Dörp, twischen bunde Wischen,
un wi wussen: wie 't is, so blifft dat jümmers.
Mitünner deiht sülmst Kinnermund keen Wohrheit kund.

Upwussen op 'n Buernhoff; wi luren rop in Himmel,
wo 'n sinnig Klockje bimmel' an uns Droken Steert; lies, sinnig,
de Puckel op en Stuppelkuppel, Arm an Arm und warm nuuch kleed't,
Röver un Schandarm wurr speelt, Cowboy un Indioner.

Noch in Johr'n hevv ik över nohdacht:
wat weer dat eenfach, weer dat schön.
Willst du hüüt noch Droken seh'n,
musst no 'n Drokenfest du hen.
Butendem findst d' blots noch de, de Füer speet,
bi dien Kinners op PC,
op Playstation oder WII.

Und all de Buern, de dor weren;
Landmaschinen kunnst noch hören.
Hüüt hörst d' blots de Larm vun Stroten,
wenn de Lüüd dat Dörp verloten,
mielenwiet to Orbeit fohr'n;
still licht 't Dörp, verweet't, verlor'n.

Olen Ohr'n, de nix mehr hör'n könnt,
sing'n de Larken siss betör'nde Melodien.
Dien un mien Dörp, Kamerod,
is, wenn ok d' Hüüs noch stoht,
nich, wat 't weer in unse Tied,
is as utsturv'n, liggt as dood.

Weetst du noch de langsom Treckers
mit siss siede Lodewogen?
Hebbt op Fohrrad uns an fasthol'n,
so snell kunn keen Skateboord fohr'n!
Un no Opa inne Warksteed,
wenn we'er wat mit Fohrrad weer:
hulpen hett he — wenn he ok schimpt hett —
jümmers. Müsst em blots üm bed'n.

Weetst noch Raudi? De verrückte Hund,
leep neb'nbi un beet de Treckers inne Riepen...
Weetst d' noch Heinerich, de Pimpeligste
ut en Worp vun dörtein Farkens?
De Buer wull em ümm'e Eck bring'n,
harr em doot mokt, anne Wand smet'n.
Moders Buddel — wi — kunnt Wunner warken.
Weer toletzt dat stärkste Farken.

Oder Jakob, lüttje Kreih, weer ut Nest full'n,
wo wi beiden deep int Holt denn hebbt em funn'n.
Wat hett de stunken, de klaterige Swatte.
Blots weer de dore Vogel klook!
Floog den Schoolbus achteran,
dee de Bus de Wech afsnieden,
besöke uns so aff un an,
kenne unse Pausentieden,
ledt sik op de Schoolhoff glieden,
Kenn' uns beiden all vun wieden,
leet sik nich vun knnern foot krieg'n,
kunn nich piepen — over kniepen!

Weetst d' noch, wie dat domols rüükt hett?
Melkstall, Heuböön, Mistpaal, Stroh?
Kööcken hebbt no Eten roken,
Spieskomer lieks nebenan...
Hüüt is all'ns so fien wechsloten,
dat man gor nix rüken kann.
Höhner, Swien, de Köh un Kälver, Katten, Kitten, Kröten,
Weetst, wi leten se nuckeln
an 'n Duum, solang se noch keen Tähn harrn —
jedeen harr sien egen Ruch.
Hunn'n und Muuschen, Kitten, Duuven,
Diesel, Brennholt, Blöten, Woold,
Dieken, Kröten, Moor und Au,
de iesenhooltig roote Born ...
Un wat mookt wurr, rookst genau.

Nover plööcht: Dat weer ganz anners,
as wenn meiht wurr oder döscht.
Ganz to swieg'n vun Johrestieden,
de du an siss Ruch kennt hesst.
Kamerod, 'k kann nicht beschrieven,
wie sik all'ns verännert hett.
So weer'n wi dat nich gewennt.

Weetst du noch, wie rohig dat manchmal weer,
wenn een slicht gor nix höre,
Wind und Fleeg'n un nix, wat störe...
Stille, de du griepen kunnst.
Hest du sowat nochmol funn'n?

Weetst du noch de Grööntüüchgoorn?
Aarvenschoten hebbt wi kaut;
sööt de Saft, beter als Gummi,
un de Resten, unverdaut,
uutspuckt. Weetst d' noch Stickelbeer'n?
Kunn ik hüüt noch spekeleer'n,
wat de eg'ns so suer sind?

Dat weer anners, als ik Kind,
als wi Kinners weern, wi twee beiden —
Blots hüüt is dat all lang vörbi.
All'ns ut Holland, lohnt nich mehr,
smeckt as Woter, 'k mach ni mehr.

Weetst d' noch Omas Wiehnachtsrootkohl?
Veertein Doog, twee Weken vull Wuchen
stunn de in de Köök op'd Heerd,
wo wi Backoobst hebbt vertehrt;
handwarm smore, wat ant tweeten
Wiehnachtsdach noch beter smecken dee
as Hillichovend. Und wenn morg'ns de Oven
kolt weer, weer de Rootkohl witt vun Smolt.
Sech mi! Wat en Idiot blots
hätt uns dat allens wechholt?

Apropos "de Idioten",
de hebbt fröher doch fien hulpen.
All diss' Lüüd, de hüüt warrt wegsparrt,
hebbt doch fröh'r siss Orbeit hat!
Wat en Wiederkom'n is dat?
Is mien Froog villich to platt?
Warr'n de rechten Lüüd behannelt?

Manchmol denk ik mi, mi jammert
jo lütt Kinners inne Stadt,
de dor ruckelt warrt in U-Bohns,
de dor schüddelt warrt — stoots dat
se wat seht vun disse Welt,
warrt se in en Tunnel stellt,
warrt in en Waggon rinschob'n,
kommt nich ut eer Kinnerwogen
'n Sprokenschool-Plakot vöör Og'n,
anner Tunnels töben schon,
mehr Plakoten unverstohn,
anner Stroten, sölbet Bild,
sölbe Stadt dor wokert wild
Beton und Glas, dor hett — uutwussen —
een sien Last, sik t'rechtofinn'n
mank all de Sproken, al de Soken,
de man kopen sall und hebb'n mutt,
findst du kuum mehr wedder rut...

Manchmol denk ik, de hebbt 't good
Wenn de inst de Blick torüch dreih'n;
de möönt nich blarr'n, de möönt nich kreih'n.
De hebbt 't nienich beter kennt,
sünd nich dörch de Wischen rennt
hebbt keen Logerfüer brennt...

...Beter, ik bring dat to Enn:

'n olen Blarrputt bün ik wurr'n.
Oma 's veel to fröh versturb'n.
Dor weerst du all lange weg.
Wat wünsch' ik mi de Tiet torüch!

Mönsch, ik harr her brukt, domols,
as för Deerns ik anfung mi to intresser'n.
Moder harr jo keen Verständis,
dei, as weer se nümmers jung west.
Keem mi vöör as ut de Reech.
Wat wärr wurr'n, to laat, wer weet??

Un anners, weetst d' noch Tante Friede,
wi de domols all hett kloogt:
"As IK jung weer, DAT weer'n Tieden..."?
Jung, wi hebbt ehr nienich froogt!
Wech hier, gau wech, over dallig!
Wiet wech, snell, wat sall dat Jammern?
Annern kann se dat vertell'n,
OOLE Lüüd" —

...so as WI hüüt sünd.
Kümmst d' villich to Wiehnachtstied?
Würr di gern mol wedder seh'n.
Als du noch hier weerst, dor weer 't schön.
Dor weer ik noch kleen, nu bün ik alleen...

P.S.: Güstern ov'nd müss ik mi wunnern
över Wöör, de ik jüst funn'n harr
vun Klaus Groth, de in sien Öller
blarrt hett, dat de Welt veel köller
wurr'n weer, as dat fröher weer.
Ach, de Mann, wat hett de weent,
dat dat fröher weer so schön ...

Hüüt, dor dreep mi mien Erinnern,
wie ik inst mit Novers Kinners
speelt hevv, wie 't op Dörp weer, rükt hett,
wie dat klung'n het, wie dat smeckt hett.
Blarrt hevv ik de heele Tiet.
Treck mien'n Hoot vör uns Klaus Groth.