De lütte Köst un ehr Folgen

vun Günter Weber

Bloots dormit denn de jungen Lüüd in dat Johr 2008 noch weet, dat dat jüm gor nich so slecht geiht, vertell ik maal wat vun uns Tohuus.

Ik heff dit Stück vun uns Huus aflicht, nadem man dat schon beten utbeddert hett.

Links vun de Döör weer de Köök. Dat groote Finster weer de Stuuv. Na't Verdrieven ut Pommern hebbt wi dor mi söß, un as mien Mudder storven weer, noch mit fief Personen wahnt.
In dat ganze Huus wahnten na den Krieg — segg un schriev — 29 Personen. Vördem wahnten dor veer Personen, de up den groten Hoff arbeidt hebbt.

Ik mütt dat nu maal nauer beschrieven, woans dat dor togahn is, wat mi dor passeert is.

Foto: Rudi Witzke

Elkeen Dunnersdag müßt ik in't Naverdörp för den Insegensunnericht. De weer jümmer bi'n Pastoor in't Gemeindehuus.
Wenn denn Schluß weer, denn hebbt wi uns noch jümmer "eine kleine Wegzehrung", wat to bieten för ünnerwegens, ut den Pastoor sienen Goorn mitnahmen. — Dat günnte hei uns natüürlich nich. Heel fröhe Appeln harr hei, Augustappeln. "Weber, dich habe ich erkannt." "Håål di de Düvel!" heff ik dacht, as hei uns verjagen wull. Ik greep na een heel grote Gurk un smeet de dorhen, wo de Pastoor stünn.

De Gurk. Bild: Wikimedia Commons, © Rasbak

De Gurk flöög gegen en Ast vun en Beerboom un platzte. De Swattrock kregg den ganzen Segen af.

De Pastoor heet Kellerhoff. Ik weer bannig fünsch up em. Kellerhoff harr sünndags bi de Predigt noch so en Vergröterungsglas, wat hei sienen Bibeltext noch beder läsen kunn. So slecht kunn de Minsch seihn.

Un utgerekent mi is hei in sienen Goorn gewohr woorn?!

Foto: Rudi Witzke

Ik weer dorbi, tohuus Holt up den Huusböhn to bringen. Dor höör ik em bi mien Grootmudder. Nu mutt ik dortau seggen, mien Grootmudder veriehrte en Reig Persönlichkeiten. Toierst keem natüürlich de Leiwe Gott, denn Bischof Krummacher, denn de Pastoor. Denn keem nix mehr. De Kommunisten weeren gottloos Gesellen. Nu stünn een vun de Persönlichkeiten in uns Köök. He harr mi wohrhaftig in sienen Goorn seihn, behaupt' hei.

Links vun de Döör is ja uns Kökenfinster, rechts dorvun dat Finster vun un uns Naversch. Dor stünn ik un lusterte, wat de Pastoor uns Oma so vertellte. Oh, mien Herr Gott! Ik dacht, uns Oma wöör dootblieven. — Mien Grootvadder hett Fritz heiten.
"Frietz!" reep se. Un Frietz keem. Nu wöör allens noch maal vertellt. De Pastoor "ermahnte" mienen Grootvadder, nich to dull to strafen. Denn haugte hei af.

Achter de Holtmiet: Opas "Gerichtsplatz"

Ik na buten achter den groten Holtdiemen. Opa keem. "War das so, wie der erzählt hat?" fragte er mich. Uns Opa spröök nie Platt. Ik dacht, nu kümmt dat himmlisch Gericht mit den verdreihten Eikenknüppel. Nix keem. Hei grien unsichtboor so en beten för uns Oma un meinte: "Wenn du dich noch mal von dem erkennen läßt, dann setzt es eine Wucht."

Wenn ik mi recht erinner, hett uns Oma in dat Johr keen Wien upsett, denn Opa jümmer so giern verkosten dää. Da weer Slöönbeeren-Wien vun Beeren, de na den iersten Frost plückt weern.

Uns Opa meinte: "Der liebe Gott ist eine sehr gute Einrichtung, wenn dieses verdammte Bodenpersonal nicht wäre."