 |
Rolf is de Boss vun Günter Weber
Wenn ik en Bild mit’n Neufundländer to faten krieg, seih ik em hüüt jümmer noch, unsen Rolf. Natüürlicherwies is dat nich miehr de Hund ut mien Kinnertiet. Wokeen em den Namen geven hett, weit ik gor nich. Hei seet up den grooten Hoff vör sien Hütt, natüürlich an en lang Lien. Nauer seggt: Dat weer een Kehd! Hei harr ok en Emmer, denn hei full Freten füllt kreeg, nau so as de Swien.
Dat weer en schöön Sommerdag. Mien Brauder harr siene korte Büx an, de ut en oldmodschen Mantel maakt weer. De Büx paßte em. Unner den een Arm drückte se beten. Wi harr aver ja nix anners.
Nu mutt ik dat Bild beschrieven. Mien Brauder seet in de Hütt.
De groote Neufundländer dorvör. Hei seet up sien’
Noors. Hei täuvte up dat musikaalsch Entree. Mien Brauder weer
nu afsluut keen Muskant. He leet dat aver losgahn. He spelte mit
de Snutenørgel up: Acht Töön harr hei jå.
Mehr harr
Blots an de Hütt keem nüms. Rolf leet denn seihn, wat hei för Tähnen harr. Wenn denn mien Opa sogoor mit’n groten Stock keem, wöör dat zappendüüster. De Hund stellte sik up de Achterbein. Wenn dor de Kehd nich west weer. Rolf harr ok vör unsen strammen Opa nich Halt maakt. Meistendeils weern Opa un Rolf so een Stünn togang.
Mien Brauder weer inslapen. Nie hett een mien Brauder ut Rolf sien Hütt haalt.
Uns Öming güng den vör de Döör un reep: „Kuuuuurt! Kuuurt!“ Kurt keem ut sien un Rolfs Hütt vörkråpen. In de Köök stünn de Waschbütt. Mien Brauder keem dor splidderfasernackt rin. Hei liernte Kernseep kennen, aver gründlich. De Büx un dat Hemd wöörn vunwegen de Flööh afkladdert. Mien Opa hett jümmer losbullert. Aver haugen dörfft hei mienen Brauder nich. Hei stünn unner den persönlichen Schutz vun uns Öming. Un an de truute sik nüms ran.
An de Hütt leet Rolf keeneen ran. De Breifdräger Müller hett minnst tweimaal up de Döschmaschien seten. So wiet weer Rolf mit sien Hütt achter em ran.
Breif kemen vun’n Breifdräger blots noch an de Vörderdöör.
|
||
|
6.4.2008
|
Mien
jüngsten Brauder weer sien beste Frünnd. – Mien lütt
Brauder kreeg en Snutenørgel, een seggt ok Mundfiedel, ut
Hamborg. En Snutenørgel ut’n Westen. So wat harr domaals
keeneen.
dat
Instrument nich. De grote Hund seet up sien Noors un hulte. Ji verstaht:
Dat güng up de Tähn. Gau weern mien Brauder un Rolf för
dat Gejaul utmaakt.
