 |
Woans wi riek wöörn vun Rudi Witzke Bi Friedrich Thyssen up Schacht IV in Duisburg-Beckerwerth weer ik as Werk-Student denn anstellt un heff as Kohlenslepper bannig gaud verdeint. Mi weer dat dor ünnen bi 830 Meter aver to eng, to hitt un to stövig.
Un wieldat ik nu wat up Buur liernt harr, kunn ik en Acker schier pläugen mit Anpläugen mit 'ne graad Föör un Vörgwenn un so. Ik nähm na't Drillen denn den lütten Allgaier un eggte de Saat in. De groote Traktoor walzte de Ierd to fast. De weer bi't Pläugen in de swore Lehmierd frågt. Dor weeren sien Kräfft wat weert.
Klock Söß wöör de Trecker uptankt, afsmeert un dat Ackergeschirr för den Dag kloor maakt. Wenn ik kunn, dit un dat repareert. Klock half Söven geev't eerst Fröhstück. Denn ruut up't Feld! Klock Twölf föhrten wi wedder na'n Hoff, half Ein geev dat Meddag. Denn en Utpuster in't Stroh up de Deel. De Pierd weern bi't Freten wat langsamer as wi Minschen. Mien Allgaier brukte keen Slaap, un so harr ik wat frie. Denn wedder ruut. Klock Acht avends weer denn na Uthelpen bi't Fuddern un wat Hülp in'n Kauhstall de Dag mit Avendbroot un lütten Klöhnsnack rüm. Ok sünnavends! Frie Eten und 180 DM den Maand weer de Lohn. Ik heff mi woll fäuhlt dor buten bi Wind und Weder. De upplöögt Ierd röök, de Wischen dampten. Störk stolzeerten up de Wischen nevenan un mien Allgaier tuckerte den ganzen Dag. Dat weer as Musik. Johre güngen in't Land. Af un an heff ik bi'n Buurn utholpen. — Denn wöör ik aver Schaulmeister na de Betahlensgrupp IV a c 2. Dat reikte jüst so, tomaal ik bi de Öllern en Stuuv harr, för de ik nix tahlte. Denn avers wöör heiraadt un wat Lütts mellte sik an. Inge, de warden Mudder, schreev Listen, wat wi denn allens bruken dään. Se föhrte ok in de Stadt un makte sik schlau, wat een dorför tahlen müßt.
Dor keken wi uns doch wat verbiestert an. Aver wi harrn noch een Sommerferien un Harvstferien Tiet, un de Buur weer all de Tiet tovör mit mien Arbeit tofreden west. Wi hebbt beraden: Kohlebargwark keem nich in Fraag.
Dor heff ik denn bi'n Buurn nafraagt. Wat mi interesseerte, dat weer, wat dorbi in de Kniep ankamen wöör. 270 DM un frie Eten un Drinken för de Tiet vun de Sommerferientiet. De Oorn müßt ik em aver ünner Dack un Fack bringen un villicht mit Döschen un Stoppel-Schellen anfangen.
Un denn güng dat loos. De Arbeitstieden bleven so lang, avers nix mit Treckerföhren. De Sülfstbinner meihte un smeet de Garben ruut. Ik suuste achterran un stellte mit de Fruuns vun'n Hoff tosamen de Hocken up. As de Hocken dörchdröögt weern, hülp Mudder mi: Ik stakte de Garven up den Ledderwagen, un se ladte een schiere hoge Fuhr. Dag üm Dag güng dat so. Jüst harrn wi en Foder mit den Binnboom fastbunnen, keem en leddig Wagen üm't Eck. — Up alle Fäll heff ik mitkregen, wo gaud Wader smecken deit.
Inge smeet sik ok in't Geschirr. Se föhrte fröh morgens över Land un fünn eigenlich jümmer en Bohnen- orrer Arvtenfeld, wo de grönen Schoten plückt wöörn. Twüschen 4 un 6 Penn geev dat för een Pund. Und se harr flinke Hannen. Wenn dat Feld schöön groot weer un se den ganzen Dag to daun harr, bröchte se 8 bit 12 Düütsche Mark na Huus. Orrer € 6,14! Ja, för so 10 Stunnen Arbeid. Ik weer denn nu all in de Tiet bi't Döschen togang. Mien Upgaav weer, dat utdöschte Koorn in Säck aftofüllen un na'n Koornböhn to bringen. Lach nich: Ik mark dat hüüt noch in't Krüüz.
Un jümmer wedder packten wi unsen Riekdoom up den Disch un freugten uns, dat wi dat woll henkriegen wöörn. En heel Klauken weit nu, dat ik en Swattarbeider west bün. Ik schaam mi nich. Schamen schullen de sik, de en jungen Schaulmeister so betahlten, dat nich bloots hei, ne, ok sien Fruu mit den dicken Buuk in de Sommerhitt wat tauverdeinen müßt.
Un denn weer de Dag kamen: Wi kunnen inköpen. En Paidi-Bett un vele anner Saken. Wat weern wi riek, as uns Christina in ehr "Hüsung" gesund und luud "Toon" geev! Un in uns Paidi-Bett sünd all uns Kinner un vele annre groot woorn. Wat ik seggen wull: Arm weern wi nich. Ok de nich, de sik dat Bett vun uns later utborgt hebbt.
Ne, solk en schniekes Bett hebbt uns Kinner nie nich seihn un hebbt nich een Nacht in slapen. Wi harrn ja nich so veel in de Kniep. Uns güng dat liekers, as wi up de Feller mit Koorn, Bohnen un Arvten uns Geld verdeint harrn, gaud, wi weern riek. — Bald kunnen wi sogoor ok uns Radio repareern laten.
|
||||||||||
|
19.7.2009 |
