Vun mienen Kinnerbesorger

vun Rudi Witzke

Vertelln deit Rudi Witzke in vörpommersch Platt.

Wichtig in't Leven is diene Intelligenz. Un dorto hest in dienen Kopp dienen Bregen. De klauken Lüüd hüdigendaags hebben rutfunnen, dat wi Milliarden vun Nervenzellen in'n Kopp hebbt. "Neuronen" seggt se dorto. Un de mütten in de iersten Kinnerjohren Kontakt mit eenanner opnehmen. "Sie müssen sich über Synapsen verdrahten," seggen se in ehre Spraak to dissen Vörgang. Je mihr, je beter is dat.

Un denn hebben se sik "intelligenz-fördernden" Speelkram un ok Billerböker utdacht, de bi dat Verknüppen nütten schöllen. De "kindliche Früherziehung" hett eene wetenschaftliche Methood kregen. Veele Öllern un denn ok de profeschoonelen Optreckers "speelen" nich mit ehre Kinner, se tränieren den Bregen, se sorgen för de beste "Synapsenverdahtung" bi de lütten Buttscher. Un se passen ievrig op, dat de Kinner ok jo nich annern Speelkram in de Hannen kriegen.

Dat wüßten miene Öllern natüürlich allens nich, dat dat so sien müßt. Mit een, twei Johren weer ik, as de ölllere Kinnerpüscholoogin Hildegard Hetzer dat nennt, eenen flinken "Umhauser". Dat bedüdt, dat ik allens rund um dat Huus, de Stallungen, de Schüün un den Hoff ünnersöken müßt.

Towassen Rie-Graven. Foto: Guderian

Avers dor weern överall de breiden un deipe Rie-Gravens, de Wettern, de "Entwässerungs-Gräben". Un swemmen kunn ik jo noch nich. Un versupen schull ik ok nich. Dor müßten Vadder un Mudder sik wat infallen laten. Vadder müßte Speelkram tosamensöken. Dat da heidenn ja ok un packte all den Kram mitten up'n Hoff up eene sannige Steed. Sand harrn wi up de Sunsche Wisch jo naug. Dor legen Afschnitte vun Bree un Dacksparren, halfe Muursteen, Stücke vun Dackteigeln. Een Emmer mit Wader wöör ok henstellt. Eenen lütten Spaden harr ik ok. Un olle Blickdosen, Stöcker, Bindfodenennen un noch veel mihr Kram.

De Verfater

Dat beste weer eene Dos mit Tehnrööd vun eenen ollen Wecker un poor olle Krampen un Nagels. Nu kunn ik an de Arbeid gähn. — Ut de Stöcker un de Bindfodens heff ik Angeln buut. Ünnen an'n Foden keem eene Kramp äs Fischhaken an. Un Hüüs heff ik buut. lerst heff ik mi ollich veel Modder makt. Dorbi klackerte ik mi bannig vull, avers Arbeid makt even schietig. Denn packte ik Steen up Steen un da ollich Modder twüschen, natüürlich mit de Hannen.

Mal keem Vadders Kolleeg "Unkel Giede" up'n Hoff un keek mi bi mien Warkerie to. "Was machst du da?", fröög mi de Hochdüütsche. "Ik bu en Huus för di", anterte ik. "Woraus baust du dat denn?", wull hei weiten. — Wat de upwussen Lüüd för dösige Fragen stellen! Hei kunn dat jo seihn. Avers ik geev Antwoort: "Ik bue dat ut Steen un Dreck!" Weer jo meist nich so intelligent, wat ik dor vun mi geev.

Ok mit junge Hunnen speelt sik dat good

Liekers mütten sik bi dat Huusbuen un bi veele annere wichtige "Arbeiden" bi mi in'n Bregen miene Neuronen "verdrahtet" hebben. So harr ik stunnenlang, daaglang mien Drieven.

Mudder kunn avers nich seker sien, dat ik nich doch utneign wöör. Wer eene Angel hett, de mutt an'n Rie-Graven un angeln, un wer sik eenen Damper buut hett ut en Brett un de ollen Tehnrööd, de mußt sienen Damper to Wader laten. Un dat weer just bi uns to Huus gefährlich.

Dat Problem wöör avers ok löst, ik müßt up mien Arbeids-Steed blieven. Un dat kunn bloots een "Kinnerbesorger" garanteern. Ik heff all mal vertellt, dat bi uns up'n Hoff veel Veihtüüg rümlööp. Dor gackerten de Heuner, un de Hahn kratzte un söchte na Wörms, de Ganter hööl sien Frugenslüüd tosamen.

Un dor mittenmang stünn uns Schaapbuck. Wi keemen gaud mit eenanner ut. Bloots...! Ja, bloots!

He passt up!

Doch maal utneigt! Foto: Margarete Witzke

Wenn ik upstünn un en beten to wiet vun mien todeiltes Rebeet afkeem, denn stött hei mi um, stünn vör mi un keek mi mit siene blaagen Oogen trulich an. — So seet ik, un hei stünn vör mi. Hei harr veel Tied! Un faaken nehm ik eenen tweiten Anloop un versöchte wegtokamen. Keine Schangs! Hei stött mi foorts wedder um. Krööp ik trüch to miene Bree, Teigeln, Stöcker un Dosen, denn weer allens gaud.

Tje, so hebbt wi beid dor eene sekere "Neuronen-Verdrahtungstied" verbröcht, mien "Kinnerbesorger" un ik. Mi hett dat nich stört un schadt, dat mien Uppasser en Schaapbuck weer. Un ik denk, ok de Schaapbuck hett keenen Schaden nahmen. Villicht is hei bi unse "Kommunikatschoon" ok wat plietscher woorn. Hüdigendaags jammern de Öllern jo vunwegen de Kinnergoorn-Platznoot. Dat Geld för de Upteckers fehlt. Wat wöör woll passeern, wenn Schaapböck äs Hülpskräft instellt wöörn? Un ahn Lego-Kataloge! Tje, de Tieden hebbt sik bannig ännert.

De Verfater mit junge Gössel