Ahn de Natioschonal Volksarmee güng damols nix

vun Günter Weber


In de tweite Hälft van de föftiger Johr güng inne DDR ohne dat je bi’t Militär west bennt gornix. Schaul... Schaul... Metallprofesschon un denn anne Universiteit... Ingeniöör worren. So heff ik dat vörhatt. Sünder NVA? Dat wast dann well nich so! Kannst jo nie nich tegen an.

So bünn ik ok dorbi kamen. Tauierst na Ückermünde. Denn na Cottbus. Tau’n Enn na Pasewalk inne Walachei.

Innen Summer wasten wi ok op die Halbinsel Wustrow. Wäkenlang hefft wi denn in Telten leevt. Wi dörften ni nich na buten. Ümmer bloß de See seihn. Da hebb wi wat Breifen schreewen.

Middags gäw denn Spieß (Hauptfeldwebel) ümmer de Post ut. Ik bekäm keen ein Breif. Mien Oma schreef nie nich. Min domalige Fründinn fünn mi nich miehr gaut för ehr. Ik ben blot noch eenmol in dat lütte Dörp föhrt. Up denn Danzboden heff ik den Niegen een poor langt. Ik wast ja inne Boxstaffel vun dat Geschwader.

Ik was beten bedrööft.

Inne Kompanie harren wi da enen, den kregg jeden Dag so ümmer 5 orr 6 Breifen. Wi säden ümmer „Pittel“ tau em. Inne Stäbel ("Knobelbecher" nöömt) stünn hei ümmer „as een Zäg in den Waderemmer", so dünne Been harr hei. Dat was so en richtiges Unikum.

Denn „berlinerte“ hei ja. „Du“, meinte hei, „da kannst mir doch janz jut beit Schreiben anne Weiber helfen.“ In de Situatschon wast ik doch noch wat gnatzig op min Ehemalige un op de Deerns in't allgemeen.

Pittel kreech jeden tweiden Dag ennen Breif ut Groß Pankow. Dat is bi Perleberg.

Sonne Schrift har hei. De Breifen ut Groß Pankow wasten „wie gemalt“. Pittel wast so stolt. „Det is meine Freundin“, berlinerte hei. Met Namen heit sei Ihrke. Nee, nich de, de ümmer de Breifen schreev. De heit Blumenthal. „Ihrke“ hett sik ook stellvertreden laten bi't Schrieven! Ben ik doch völ later gewohr worren. Dat güng so över een Johr. Ik schreef för „Pittel“ un de Blumenthal för de „Ihrke“. Ik weit nich miehr, woans dat ruut kamen ist. Wi stellten fast, wi wasten de „Geistschriewer“, de „Ghostwriters“, un dat wi uns ganz sympathisch wasten... Wi hadden uns noch ni nich seihn.

Breifen gingen hin und her, as wenn wi uns al lang kennig sin.


Bild: NVA-Doku

För Pittel schreef ik nu nich miehr. Hei is denn ok woanners hennkomen...

Mit ungefähr so een Funkwagen haden wi en Mallür. Nich so harmlos as hier in't Bild. Na de Wenn hefft wi ierst erfohren, bi dat Mallür sünd ok vier Kamraden sturven. So en Mallür wier dat. — Ik keem nu na dat Krankenhus in Kühlungsborn. Dat wier so en Nävenhuus.

Da leech ik. Van unnen bet boven in Gips. Twintig Johr olt. Kein ein Breif. Na Wäken — een Breif ut Groß Pankow. Vun mien Breifpartnerin. Ik kunn nich schriewen. Hebben de Süsters för mi dohn. Na vier Maand wor dat Wiehnachten. Ik dörft mit dat lange Gipsbeen bi mien Brauder.

Enen Dag vör Hilligäbend steiht sei vör de Dör. Wi hadden uns noch ni nich seihn. Keen Bild... nix. Ik wüßt dat sofort, dat is de Breifschriewerin. Wi sünd uns inne Arms fullen. Wi hebben ni nich mehr loslaten.

Nau Wiehnachten wier dat 50 Johr her.

Ach ja: Na Johren hebb ik ehr fraacht. Du büst einfach los. Na fremde Minschen. Enen fremden Kierl. Lange Reis vun Perleberg na Wismar. Wenn dat nau nich „passt“ harr...? Ja, hett sei tau mi secht, denn wast ik so ganz in Düstern, dat kein ein wat markt, wedder nach Groot Pankow trüch. Nüms harr denn weiten, dat du "nur" een Breifepisode weest büst…

Drüm präuwt mar, wecker sich ümmer binnt...


21.3.2010


na baven